(Bölüm için bana ilham veren şarkı☝️) İyi okumalar 🥰🥰
BÖLÜM 18: Gece, Ay ve yıldızlar
Aybüke’den 30.08.2019-03.27 İstanbul
Gecenin köründe uyandığımda önce neler olduğunu hatırlamaya çalıştım. Aklımdan birkaç saatliğine çıkan Yağız tekrar beynimin önemli bölgelerine giriş yaparken yatağımdan doğrulup saate baktım. Gördüğüm saat beni oldukça şaşırtırken üzerimdeki sırılsıklam olan tişört ve ter kokusu yüzünden rahatsızlık duydum. Hızla tişörtümü çıkarıp bir kenara savurduktan sonra dağılmış olan saçlarımı tepeden rastgele bir topuz yaptım. Biraz daha rahatlamıştım ama tam olarak üzerimdeki rahatsız kokudan kurtulamadığımdan duşa girmeye karar verdim. Kafamı dinlemek istiyordum biraz, Yağız hakkında karar vermeliydim. Duygularımdan emin olmalı, Yağız’ın duygularıyla oynamamalıydım. Gerçi duygularımdan emin olmuş olsam bile bir ilişki benim için çok zordu. Çok fazla zamana ihtiyacım vardı.
Duştan çıktığımda saçlarımı kurutmak istemedim. Daha doğrusu uğraşmak istemedim. Saçlarımı kurutmadan bırakıp taradım ardından da tepeden dağınık bir topuz yaptım. Biraz oturmak için oturma odasına ilerledim. Televizyonu açıp biraz kanallarda gezindim, hiçbir şey bulamadım. Dikkatimi çekecek hiçbir şey olmadığından televizyonu tekrar kapatıp balkona ilerledim. Biraz hava almak iyi gelebilirdi. Nefes almak rahatlatabilirdi.
Umutla balkona çıktığımda sonbahar havası vermeye çalışan mevsim rüzgârının üşümeme sebep olmasına izin verdim. Kollarımı açıp gözlerimi kapadım ve derin derin nefes aldım. Gözlerimi açtığımda karşıma bulutlu bir gece çıktı. Ardından aklımın bir köşesindeki anılarımdan biri canlandı. Haftalar önceki Görkem’i bulduğum falez... O akşamki yıldızlar… Söylediğim her kelime, her cümle hafızamdaki yerini aldı. Ardından gözlerim dikkatle yıldızları aradı. Hiç birini bulamadım. Bir tane bile yıldız yoktu geceye eşlik eden. Benim gibi… Ay vardı ama sanki gece ayı istemiyordu. Özellikle ayı bulutların arkasına saklamış gibiydi. Ay ışığını soğuk geceye ulaştırmaya çalışıyordu ama başarılı olamıyor gibiydi. Size söylüyorum arkadaşlar, şu an buradaki gece benim. Ay’ım Yağız. Yıldızlar da şu an yanımda olmayan arkadaşlarım. Şu an yanımda olmayan, hepsi ayrı kırgın olan arkadaşlarım. Görkem… Ece… Doruk… Yıldızlar geceyi yalnız bıraktı. Yazın son gecelerinde tek başına bıraktı. Belki de bunlar da benim son gecelerimdi, kim bilir...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Peki, bir şey soracağım… Gece yıldızsız olur mu?
“Olmaz! Üzme bu kadar kendini…”
Demek ki oluyormuş… Yine yanılıyorsun.
Geceyi izlerken aklıma haftalar önce Görkem’e söylediklerim geldi. Kelimesi kelimesine söylediklerimi, Görkem’in söylediklerini düşündüm.
