Fixing A broken Heart

Chapter 21

Parang noong kailan lang. Ang mga nangyari noon. Mga tumubong kakaibang emosyon sa sistema ko. Nang makilala ko si Anton. Ang pag bago ko sa aking sarili dahil sa mga naranasan ko.

Malaki na ang aking tiyan at nagpatuloy ako sa pag aaral. I am ready for everything. Lalo na sa aking panganganak.

Maraming nagbago at alam ko na marami pang magbabago. Yung akala ko na mga kaibigan ko na magtatagal ay may sari sarili nang buhay. Ang iba sa ibang na nag aral. Hindi narin ako nagkaroon pa ng balita kina Indigo. I am happy for them.

Ni hindi ko na rin ginusto na magkaroon rin ng interaksyon o balita about kay Ruchiel. Ayoko ring alamin. Sapat nang nalaman ko na sinubukan niyang ahasin si Anton kahit na alam niyang committed si Anton sakin.

"Mom, tapos na po ba ang building na pinapagawa ko?"

Mas madalas rin si mommy sa bago naming bahay ni Anton. Our environment here is so relaxing. Napapaligiran ng malalaking punong kahoy at may malapad na hardin sa likuran ng mansyon.

"Hija malapit na iyong matapos and uh. We are going abroad next week ng dad mo. Isang linggo lang naman. I hope you will be okay here."

Inayos ko ang pagkakapatong patong ng mga notes ko. Tinapos ko ang mga projects at assignments ko.

"I'm fine here mom. Tsaka hindi na ako masyadong nahihirapan at wala na akong hinahanap na cravings ko. Andiyan naman si Anton."

Mom caresses my hair.

"You will be a good mother hija."

Ngumiti ako kay mommy. Hindi ako sanay sa kalakihan ng aking tiyan. Nabibigla rin ako sa bawat galaw ng anak ko sa loob at naaamaze! I am carrying a baby! Gumagalaw iyon mismo sa loob ng tiyan ko.

Nang gumabi ay nagprepare na ako ng aming kakainin. Our housemaid help me in everything. Lalo na kapag nahuhulog ang mga bagay na hindi ko maabot. Napakahirap talaga ang mabuntis.

I cooked adobo na may pineapple, steak at vegetables salad. I prepared everything.

"Ma'am, tapos na ho ito. Ako na po dito."

I nodded. "Alas syete na. Mauna na kayong kayong kumain at makapag pahinga na kayo Marie. Maliligo lang ako at mamaya andiyan na si Anton."

"Yieee. Si ma'am talaga inlove na inlove na." tukso niya sakin.

Humalakhak naman ako dahil totoo iyon.

As the time goes by, I believe that people really do change.Not only physically but mentally too. Hindi lang mga bagay ang nagbabago. Hindi lang pamumuhay ang nagbabago. Maging tayo ay nagbabago.

May mga damit akong pambuntis. Sometimes, I felt insecure. Na baka... mawalan ng gana sakin si Anton. I look like a whale and ugly.

Ang daming bumibisita sa utak ko. Minsan, napaka moody ko rin. Buti na nga lang at nawala yung paglilihi ko kay Anton at hindi na ako masyadong nahihirapan pumili ng kakainin.

I'm done in 8:00 pm. Nang sa hapag kainan ay nakita kong nakaayos na ang kakainin namin ni Anton.

Kinuha ko ang cellphone ko at tinawagan siya.

Ilang ring pa ay sinagot na niya.
"Anton, Nasaan ka na?"

Maingay ang linya. I'm not wrong dahil alam kong bar ito.

Nangunot ang aking noo.

"Pauwi na ako Lisa. Sorry for not telling you. I just closed a deal earlier so-"

"You throw a party?" putol ko.

"No. My collegues Lisa."

Pumikit ako ng mariin.

"Okay." tinitigan ko ang mga niluto ko sa mesa. I felt sorry for them and for myself too.  "I texted you earlier na pagluluto kita."

Ilang sandali siya hindi sumagot. Humina ang backround music.

"Text? Hindi ko nabasa." seryoso ang boses niya.

"Imposible na hindi mo mabasa. Go home Anton kakainin ko yung niluto ko para sa ating dalawa sana."

I dropped the call. Ewan ko pero magana akong kumain sa gabing iyon. Simula ng mabuntis ako ay sobra ang pagiging possessive ko kay Anton.

I sleep soundly that night pero hindi yata natagalan ang pagtulog ko ng may maramdaman akong gumagapang sa plan.

A big hand caressed my legs. At first, I thought that it was a dream pero ng magising na ako ay hindi. Katulad rin ito ng dati. Dati na nagigising ako na galing siyang trabaho pero inuuna niya ako sa kama.

Even if ,I am pregnant ay hindi nawawala sa aming dalawa ang maiinit na sandali tuwing gabi. Anton satisfiy me in bed.

"I'm sorry." he climbed up and kiss me on my forehead. In the past almost one year I witness how he became so serious in our life. To provide for me, for us.

Namumungay ko siyang tinitigan habang hinahalikan ang aking tiyan.

"Anong oras na?" namamaos kong' tanong.

"10:30 P.M." he sighed and kissed me on my lips.

I kissed him back. We are kissing torridly until I felt my stomach hurt.

Napaungol ako sa sakit at nasapo iyon. Halos hindi pa bitawan ni Anton ang aking labi sa aming halikan ngunit bawat segundo ay lalong sumakit ang aking puson.

"A-Aw!"

Alertong bumagon si Anton at dinaluhan ako.

"What happened? Anong masakit sayo Lisa?"

Halos maiyak ako sa sakit.

"Ang b-baby.."

Napamura si Anton at kahit hubad baro siya ay kinarga niya ako. I can't think how to breath even my senses went blank.

He made some phone calls habang ako ay namimilipit. Ako ay kinakabahan, nanlalamig at naiiyak sa aking nararamdaman.

Ang bawat sandali ay tila ulap na mga eksena para sa akin. Sa aking muling pag gising ay nasa loob na ako ng isang kwarto. Alam kong nasa hospital ako lalo na sa mga nakikita kong' nurse at doctor sa tabi ko.

Doon palang ay kinabahan na ako.

"Doc, she's still bleeding."

Pumikit ako ng mariin at nanalangin. I can't speak. Parang natatakot ako. I can't lose my baby. I cannot.

Iyon ang mga naalala ko na huling eksena.

~~~
Parang nanggaling sa isang magandang panaginip at ako ay nagising.

I heard mom cries kaya unti unti kong naimulat ang aking mga mata. Masakit pa rin ang aking puson ng kabahan ako ulit.

"M-Mom..."

Unang dumalo si Anton. He looks afraid? And sorrow?

"Anton...ang baby natin?" namamaos ang aking boses.

Natutop ni mommy ang bibig niya at nakita kong niyakap siya ni dad.

Anton held my hand and kissed me on my forehead. Tumagal ang halik niya doon. Ramdam’ ko ang panghihina niya.

"Hija..." mommy cried.

Nanghina rin ako. Sa mga aksyon nila  at ekspresyon ay alam ko na.

"I'm sorry...I'm sorry.." pa ulit ulit na sambit ni Anton sa aking tabi. Hindi ko alam kung ano ang aking magiging reaksyon. Namayani ang kirot ng aking puso.

I lost my baby.

The doctor entered my room at halos hindi ko siya tignan. I kept crying silently.

"Mr. And Ms. Dela Vega.. We are so sorry. We did our best. This is the record of Ms. Dela Vega miscarriage. S-She lost a contextual twins."

I almost faint from what I've heard.