The Eclipse Of Fire And Ice

12

Isang matandang lalaki ang biglang lumitaw sa harap ni yule, sakay sa isang ordinaryong bangka. They were actually in the border between Flame Kingdom and snowland. The Portal of death River. And the old man is the guardian of the river. This river may look beautiful and peaceful, but under it is the prison cells of the soul eaters. If you ever happen to fall, you will never see the light ever again.

There are actually two paths to enter the Snowland Territory, path thats in the flame territory where the border is called the Portal of Death River and the other is through the sky which is obviously in the Wind Territory.

"Oh! We've meet again, young man."

Sabi ng matandang lalaki ng mamukhaan niya si yule pagkatapos ay nilipat nito ang titig sa babaeng buhat ni yule saka napangiti nang mamukhaan niya ito at maalala ang mga kaganapan noong unang nagkita ang dalawang magka-ibigan. Liban sa langit at lupa, tubig at kalikasan, isa siya sa naging saksi ng pag iibigan ng dalawa. He actually envied the two lovers, even though they had a hard journey, atleast they were able to meet again, no matter how many lifetimes it will be, unlike him who clearly knows that he will never meet her but is still waiting and hoping for that moment that will never come.

Nang makasakay na sila ay tahimik na nag sagwan ang matandang lalaki at pagkalipas ng tatlongpong minuto ay sa wakas ay nakarating na sila sa kabilang bahagi ng ilog. Walang imik na bumababa ng bangka si yule habang buhat si aranya.

"That lover's fate is like an eclipse, an encounter that will bring the whole world into darkness, a separation that will bring back the light to the world."

Napabulong nalang ito sa hangin habang tinitingnan ang likod ni yule palayo. Inayos nito ang kanyang itim na sumbrero at doon ay nagpakita ang totoo nitong wangis saka muling hinawakan ang sagwan.

"Hayys... What an ill fated lovers."

Sabi ng lalaki saka naglaho sabay ng bangka nito. Habang buhat si aranya ay deretsong naglakad si Yule, kahit nahihirapan na sabay ng mga sugat na natamo nito ay hindi niya ito binigyang pansin bagkus ay mas nangangamba ito sa kalagayan ni aranya o mas kilala niya bilang snow.

Nakarating ito sa isang kwebang nabuo dahil sa yelo, doon ay inihiga niya ang walang malay na katawan ni aranya saka dali daling lumabas upang maghanap ng kahoy upang makagawa ng apoy.

"N-no! A-avril......."

Nanghihinang bulong ni Aranya saka unti unti itong nagkamalay. Seems like she woke up from a nightmare. Far Worse than that. Nagtataka itong napatingin sa paligid ng makitang nasa kakaibang lugar ito. Nanghihina man ay pinilit nitong tumayo at lumabas ng kweba. Hindi ito makapaniwalang napatingin sa paligid.

"Am i? Am i in snowland?"

Hindi makapaniwalang sabi nito. Maya maya lang ay pumasok sa isip nito kung nabihag ba siya ng kalaban pero nawala din lahat ng buhay sa mga mata nito ng maalala niya ang nangyari sa pinsan.

"Who cares anyway...."

Sabi nito saka bumalik sa loob ng kweba at doon ay tulalang tumingin sa kawalan. Maya maya lang ay hindi na nito napigilan pa ang luhang kanina pa nais lumabas at walang pakeng umiyak.

"Sorry........ I- i said that i would protect you...... B-but..... Sorry..."

Humihikbing sabi nito habang umiiyak. Hindi mawala sa isip nito kung paano isinakripisyo ng pinsan niya ang sariling buhay para mailigtas siya.
Napatigil ito sa pag iyak ng makaramdam ng ibang presensya sa paligid. Pilit itong tumayo at sumilip sa labas. Halos isang dosenang niev soldier ang nakita nito di malayo sa kinaroroonan niya, pababa sa mga sasakyang panghimpapawid.

May bihag ang mga ito na isang diwata na ikinagulat naman ni Aranya ng mamukhaan kung sino ito. Si anadya. Mukhang galing nga ang mga ito sa Encqnta Academy at kababalik lang. Pero bakit nila binihag si Anadya? Hindi ba at mas madali kung kunan nalang agad nila ito ng buhay? Isip nito.
Hindi naman sa gusto na niyang mawala si anadya, nagtataka lang talaga ito kung bakit nila ito kailangang buhayin lalo na at nung sumugod sila ay parang mga gutom na hayop na tutuklawin ang sino mang makitang kalaban.

Aktong susundan niya sana ang mga ito ng biglang may humablot sa braso niya, out of instinct she grabbed her hairpin out of her hair at itinutok sa leeg ng lalaki ang matulis na parte nito.

"One wrong move and your dead!"

Malamig na sabi ni aranya habang kinokontrol na pahinain ang boses niya dahil baka marinig ito ng mga niev soldiers na malapit sakanila.
The moment Aranya met his eyes, she felt this strange feeling, looking at his familiar face, she couldn't help but stunned by his presence.

"Tell me! San niyo dadalhin ang mga bihag niyo!"

Tanong ni aranya ng matauhan na ito. Isip kase nito ay kalaban ang lalaking nasa harap niya ngayon lalo na at nararamdaman niya ang malakas na presensya ng kapangyarihan ng yelo sa lalaki.

"Tell me!"

Galit na sambit nito ng nanatiling tahimik si yule saka diniin ang pangipit nito sa buhok sa leeg nito dahilan para magkaroon maliit na sugat at lumabas ang pulang likido dito. Gulat namang napatingin dito si aranya ng ngumiti ang lalaki saka bigla itong niyakap at nagbitaw ng mga salitang hindi niya aakalaing marinig sa isang estranghero.

"I miss you."

He whispered under his breath making aranya shock as well as lose all her guards up against him. The hairpin fell to the ground as he suddenly hugged her making her wonder why didn't she managed to directly kill him but instead she let him hug her like that. She couldn't help but wonder who he is, how come he looked like his been longing for her while she didn't even know him.

"Y-you----------?"

Aranya asked in dazed. Everything seems unreal. Familiar but unfamiliar.
As if she was taken back to the time where or how they met, its just that the conversation, movement and emotions were all opposite.

Happiness can be felt all over Yule's face, movement and words. As if everything seems too close but still far. As if a happy ending seem to reach them but is actually just the start. A never ending start, a never ending hope. An encounter that started way back the start of time that made them unable to let go, keeping on longing for each other, an encounter that has never reached its finale. An encounter they always wait to have. An encounter they've been longing for.