အခ်စ္မ်ားစြာျဖင့္

အခ်စ္မ်ားစြာျဖင့္ ( အပိုင္း ၁၂ )

[ Zawgyi  ]

ေနွာင္းတခက္တဲ့ ။ လွလိုက္တဲ့  နာမည္ေလး။
နာမည္နဲ႔ လိုက္ေအာင္လည္း  လွရက္တဲ့  မိန္းကေလး။

ေရာင္နီသည္  အိမ္ေတာ္ႀကီးမွာ  မေနဘဲ  အိမ္ေတာ္ေဘး၌ေဆာက္ထားသည့္  တိုက္ပုေလးတြင္သာ  ေနခဲ့သည္။

ဟုတယ္ေလ...ျပန္ေရာက္ရင္ ႀကိဳမယ့္သူ ေနမကာင္းရင္စိတ္ပူေပးမဲ့သူ  ၀မ္းနည္းလို႔ မြန္းၾကပ္လာရင္  ရင္ဖြင့္စရာ မရွိ နွစ္သိမ့္ေပးမယ့္သူလည္းမရွိတဲ့ အိမ္ႀကီးမွာေနတာထက္
အိမ္ေလးမွာ  တေယာက္ထဲေနတာက ပိုမေကာင္းေပဘူးလား....

ေရာင္နီသည္ စာေတာ္သည္၊ ထက္ျမက္သည္ ၊သေဘာထားႀကီးသည့္တိုင္  ရင္ထဲမွာေတာ့
ထင္မထားေလာက္ေအာင္မ်ားတဲ့ ဒဏ္ရာမ်ားလည္းရွိသည္။

သူသည္တေန႔ အိမ္ေရွ႕တြင္ ပန္းပင္ေလာင္ရင္း ၿခံထဲေျပး၀င္လာသည့္ သူ...

'...လွလိုက္တာ´
ဆယ္ေက်ာ္သက္ အ႐ြယ္ ေကာင္ေလးတေယာက္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ပထဆံုးခံစားဖူးတဲ့ အမည္မသိတဲ့ ခံစားခ်က္ေလးတခု  ျဖတ္ေျပးသြားခဲ့သည္....။

' သမီး မေျပးနဲ႔ေလ  ေနွာင္းး ေခ်ာ္လဲမယ္ ´
ေနာက္ကေနပါလာေသာ  စိတ္ပူျခင္းအျပည့္နဲ႔ အသံတခု....

' ကိုကို ရွိတယ္  ေမေမ´

' ဟင္...ေအာ္
သား ေဒၚျမျခည္လြင္ရွိလား .. ´

' ဗ်ာ  ဟုတ္ကဲ့  ေမေမႀကီးရွိပါတယ္...အိမ္ထဲ၀င္သြားလိုက္ပါဗ်  ေမေမႀကီး ခုခ်ိန္ဆို မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာရွိေနမယ္ထင္တယ္ခင္ဗ်´

' ေအာ္ အင္း  ေက်းဇူးဘဲေနာ္ သား ...
လာ ေနွာင္း  သြားမယ္´

ထိုအခိ်န္ အေမျဖစ္သူ၏လက္ထဲက  ရုန္းထြက္လာကာ
ေျပးလာသူဆီကေန

' ေရာ႕  ကို ကို  ေနွာင္းေပးတာ လက္ေဆာင္ ...ဟီးး´

က်ေနာ႔ဆီေျပးလာကာ  လက္ထဲမွ ကိုင္ထားတဲ့ ခ်ိဳခ်ဥ္လံုးေလးကိုေပးလာေတာ့
' ဟမ္..ေအာ္  ေက်းဇူးဘဲေနာ္ ညီမေလး´

' အီးးဟီး!   မဟုတ္ဘူး!!!ညီမေလးမဟုတ္ဘူး..ေနွာင္းးး ´

ရုတ္တရက္ထငိုလာေသာ  ေကာင္မေလးေၾကာင့္  ေရာင္နီငိုင္ကာ  ၾကည့္ေနမိသည္။