*Unicode*
"Jay...မင်းကိုBossခေါ်နေတယ်"
"ဘာကိစ္စရှိလို့တဲ့လဲWilliam"
"ငါလည်းမပြောတတ်ဘူး သွားကြည့်လိုက် သိရလိမ့်မယ်"
"အင်းပါ"
ဆွဲလက်စDesignကို ရပ်ထားခဲ့ပြီး Bossရုံးခန်းကိုသွားလိုက်သည်။
Bossရဲ့စားပွဲရှေ့မှာ မတ်တပ်ရပ်နေသောသူတို့ဌာနက ကောင်မလေးက သူ့ဝင်လာတာမြင်သည်နှင့် ပြုံးပြလာသည်။
အလိုက်သင့်ပြန်ပြုံးပြလိုက်သော်လည်း သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကလမ်းတစ်ဝက်မှာတန့်သွားသည်။
အပြုံးမမည်တဲ့အပြုံးတစ်ခုသာ တုံ့ပြန်လိုက်နိုင်ခြင်းက စကားလေးတစ်ခွန်းကြောင့်ဖြစ်တည်လာသည့် သူ့အတွက်အကျင့်မမည်တဲ့အကျင့်တစ်ခုကြောင့်ဖြစ်သည်။
"ငါ့ထက်ပိုပြီး ဘယ်သူ့ကိုမှမပြုံးပြချင်နဲ့မောင်
မင်းအပြုံးတွေကငါ့အပိုင်
မင်းရဲ့ပါးချိုင့်နက်နက်လေးက ငါတစ်ယောက်တည်းအတွက်အိပ်စက်ရာဖြစ်ရမယ်မောင်..."
နှစ်တွေ၊အချိန်တွေကြာနေခဲ့ပြီ။
ပြောင်းလဲမှုတွေအထွေထွေကြား
ဒီအမိန့်လေးကသူ့အပေါ်အကြွင်းမဲ့သက်ရောက်နေဆဲ။
"Boss ခေါ်တယ်ဆိုလို့"
"ဟုတ်တယ်Jay...မင်းကိုခိုင်းစရာတစ်ခုရှိလို့ခေါ်လိုက်တာ ခဏနော်"
Bossကစားပွဲပေါ်ကဖိုင်တွေကြားမှ ဖိုင်အဝါလေးကိုထုတ်ပြီး သူ့ကိုကမ်းပေးလာသဖြင့် လှမ်းယူကာဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။
ဖိုင်ကိုကိုင်ထားသောလက်တွေက တုန်ယင်လာသည်။
တုန်လှုပ်လာသောရင်အစုံမှာ ခံစားချက်တွေပြွတ်သိပ်လျက်။
"ဒါက Boss...."
"ဟုတ်တယ်Jay မင်းဦးဆောင်လုပ်ရမဲ့Project ခရစ္စမတ်ပိတ်ရက်ပြန်ဖွင့်တာနဲ့ မင်းအဲ့ကုမ္ပဏီကိုသွားရမယ်"
"ဘာလို့ကျွန်တော်လဲBoss ဒီမှာဒီဇိုင်နာတွေအဲ့လောက်များတာ"
"မင်းနဲ့သင့်တော်လို့ပေါ့ ပြီးတော့Seoulကမင်းဇာတိလေ ဒီProjectအတွက်မင်းကအသင့်တော်ဆုံးလူပဲ"
YOU ARE READING
If we never met
FanfictionJaeyong🖤 မှားယွင်းတဲ့Timingတစ်ခုမှာ ဆုံတွေ့ပြီးနာကျင်ရတာထက် ဘယ်သောအခါကမှ ငါတို့ကမကြုံကြိုက်ခဲ့ရင်.... ငါမင်းကိုသိပ်ချစ်တာပေါ့ ဒါမဲ့Wrong Timeဆိုတဲ့နေရာမှာမှ ငါတို့ကရပ်နေမိကြတာ....။ မွားယြင္းတဲ့Timingတစ္ခုမွာ ဆုံေတြ႕ၿပီးနာက်င္ရတာထက္ ဘယ္ေသာအခါကမွ ငါတ...
