Si Caleb ang tunay na kahulugan ng perpekto. Pinakamatalino, pinakagwapo at pinakamayaman. In short, pinagpala. Hindi siya asal gangster, pero malayo sa pagiging prince charming. Selfish at obsessed sa pagiging 'the best'. In short, Mon-Mon, Montrea...
Nang gabing iyon, misteryong magaan ang pakiramdam niya. Yes, he wanted to choke Maria for pulling a strand of his hair, but nevertheless, he felt relaxed. Siguro ay dahil sa nagawa niya ang misyong i-date si Maria at pasayahin ito.
Lumabas siya ng banyo, bihis ng pantulog habang ang pinapatuyo ang buhok ng maliit na tuwalya. He looked outside the window, and can see Maria's room across the street. Sa salaming bintana, patay ang ilaw nito maliban sa kulay ng sinding kandila.
"You better not do voodoo with my hair," bulong niya.
Kung anu-anong orasyon na naman siguro ang ginagawa nito. Marahas niyang isinarado ang kurtina at pinatay ang ilaw.
He slept well that night–
–at least hanggang ala una ng madaling araw.
Naalimpungatan na lamang siya sa nagmamadaling katok ng mayordomo, kasabay ng tunog ng mga sirena. After he opened the door, nagmadali niyang binuksan ang kurtina, tumambad ang impyerno.
Maria's house was burning, the whole if it, swallowed by angry, orange flames.
"Frederick," tawag niya sa mayordomo, "what the hell happened?"
Hindi na niya hinintay ang sagot nito. He ran out of his room, a strong scary beat started to race in his chest. Lumabas siya ng gate, katulad ng mga nabulahaw na residente doon, ramdam ang init ng apoy. Firemen where screaming, village guards and police warned everyone to stay back.
Dumako ang paningin niya sa kaharap na bintana, ngayon ay nilamon ng apoy ang kwarto nito.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
"Maria..." he whispered, then finally screamed coming closer the the flaming house. "Maria!"
"Sir, diyan lang po– Sir!"
"My girlfriend!" he screamed, halos mabingi sa matinding kabog ng dibdib niya. "May girlfriend is in there!"
"Sir!" sigaw din ng pulis. Ilan sa mga ito ang pumigil sa mga braso niya.
Caleb struggled to be freed. "D*mn it, nasa loob s–"
"Ligtas po lahat."
"Save h– what?"
"Ligtas po lahat."
Sa sandali ring iyon, narinig niya ang pamilyar na boses, sinisigaw ang kinaiinisan niyang palayaw.
"Mon-Mon, yohoo!"
He stopped moving, breathing and his heart skipped a beat. Ngayon ay binitawan na siya ng mga pulis, hindi niya na narinig ang mga detalye mula dito. Ang tangi niyang narinig ay ang boses ni Maria, tinatawag siya na para bang nasa park lang sila, na para bang hindi nasusunog ang bahay nito sa kalaliman ng gabi.
Nalingunan niya ito, balot ng kumot at nakaupo sa bukas na ambulansya, may kung anong hawak na lalagyan sa kandungan. Ang mga kasamang katulong nito ay inaasikaso ng Rescue, kinukuhanan ng blood pressure. They all looked fine, no trace of struggle.
"You're so dead," he muttered, as he walked towards her in heavy steps.
"Fried chicken, you like?" alok nito ng makalapit si Caleb.
He didn't answer and threw his arms around her. Napagtanto niyang bucket ng chickenjoy ang hawak nito, ngayon ay nahulog sa lupa dahil sa higpit na yakap niya.
"I can't breath," she said.
Doon pa lamang siya bumitiw.
"'Yan tuloy, nahulog ang pagkain, maliban sa mga important papers, 'yan lang ang nasalba namin sa ref."
"Forget about the d*mn fried chicken!" he screamed, earning surprised looks from the people in the ambulance.
"But, but I'm hungry—"
"I'll buy hundreds of chicken joy buckets, just shut up for a moment!" then he continued to check on her. Nakahinga lang siya ng maluwag nang walang mahanap na galos o sugat dito.
"May extra gravy?" she asked.
"Yes. Lumangoy ka sa gravy kung gusto mo."
Naningkit ang mata nito. "Promise?"
Tumango si Caleb. Tinitigan niya itong mabuti, ngayon ay kakaibang kaba naman ang nagsisimula sa dibdib niya. He didn't like it still, but it was better than heartbeats of fear. "Yeah."
Nanghina siyang tumabi dito ng upo. Doon pa lamang napansing wala siyang saplot sa paa. If it wasn't for Frederick, now approaching them, with a jacket, slippers and warm drinks, he would have been cold.
"Mon-Mon," kinalabit siya ni Maria matapos ng ilang sandali.
"Ano?"
Sumulyap siya rito. The orange flames reflected in her big eyes, ogling up on him. It was as if she was fire herself– warm and bright and can wreck everything.
She blinked a few times, angled her head in wonder. "Natakot ka ba?"
He felt as if he was consumed by her flame at the moment.
"A little," he finally said, "just a little."
🌈🌈🌈
That conclude DIM's first season. I will be posting a teaser chapter. Medyo lalalim na ang kwento. Sana ay suportahan niyo pa din! Thank you :)
