Distance

Part 3

Πως στο καλό βρήκε αυτός το προφιλ μου τώρα;
.........
Εγω: « Γεια» απάντησα ξερά καθώς όπως είχα προαναφερει δεν είχα καμία όρεξη να του μιλήσω. Ούτε σε αυτόν ούτε σε κανέναν ήθελα λιγο χρονο με τις σκέψεις μου.

Γιάννης: « Είσαι καλύτερα τώρα. Πριν ήσουν πολύ χάλια και ανησύχησα.» Αρχίζω πραγματικά να νευριάζω όμως. Μπορεί να με πείτε ξερη, κακιά, απότομη αλλά πραγματικά του είχα δείξει ότι δεν ενδιαφέρομαι.
Εγω: «Καλά είμαι νομίζω στο είπα και πριν.»

Μετά το τελευταίο μου μήνυμα απλά τα διέγραψα και δεν ασχολήθηκα άλλο αλήθεια δεν είχα όρεξη να μιλήσω μαζί του. Χαζεύοντας απλά στο ινσταγκραμ το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα στορυ. Ήταν ένας φίλος μου μαζί με έναν δικό τους φίλο μαζί.

Δεν είχα ποτε προσέξει ότι ακολουθούσα αυτό το αγόρι. Αμέσως πάτησα πάνω στο προφιλ του και άρχισα να το χαζεύω. Ήταν όμορφος. Είχε κάστανο χρωμα και φαινόταν ψιλός.

Είχε ωραίες γωνιές και μμμμ σίγουρα πολύ ωραίο σώμα! Αμέσως έσπευσα να απαντήσω στον φίλο μου.
Εγω: « Ποιος είναι αυτός;»
Αντρεας: « Ο Αχιλλέας. Σου έχω ξανά μιλήσει για αυτόν αλλά εσυ πάντα στον κόσμο σου όλο με τον Φίλιππο ασχολείσαι.»
Εγω: « Πάει αυτός πια τελείωσε.»
Αντρεας: « Αλήθεια;;!! Γιατί;;;»
Εγω: « Εεε τώρα μην το ψάχνεις. Ποτε θα βγούμε;»
Αντρεας: « Είμαστε παρκάκι. Έλα»

Αμέσως σηκώθηκα πάνω και άρχισα να ετοιμάζομαι μου είχε λείψει ο βλάκας η αλήθεια είναι. Είχα να τον δω σίγουρα πάνω από 3 μήνες καθώς δεν συνηθίζουμε να μιλάμε συνέχεια. Εγω είχα τα προβλήματα μου και αυτός τα δικά του..

Αφού έφτασα έτρεξα και τον αγκαλιάσω καθως και αυτος ήρθε και με αγκάλιασε σφιχτα. Το μάτι μου έπεσε πάνω στον Αχιλλέα Θεέ μου λέω ποσό ακόμα πιο όμορφος είναι από κοντά.

Πολύ περισσότερο μπορώ να πω. Μολις ο Αντρεας με άφησε από την αγκαλια του ο Αχιλλέας σηκώθηκε και χαμογελαστός μου έδωσε το χέρι του.

Αχιλλέας: « Αχιλλέας, χάρηκα πολύ μπορώ να πω.» Μου είπε συνεχίζοντας να χαμογελάει

Έλιωσα. Έμεινα να τον κοιτάω κοκαλωμένη. Το χαμόγελο του. Αυτό το χαμόγελο θα μπορούσε σίγουρα να είναι η καταστροφή μου σκέφτηκα καθώς προσπάθησα να επανέλθω συην πραγματικότητα. Του έδωσα το χέρι μου ανταποδίδοντας

Εγω: « Ν-Νατασα, επίσης.»

Οο Θεέ μου τι ντροπή μολις τραβλισα; Σκεφτόμουν και άρχιζα να κοκκινιζω .Αυτός το κατάλαβε και χαμογέλασε ακόμα περισσότερο κοιτάζοντας με.

Προσπάθησα να το παιξω χαλαρή κάνοντας τους ερωτησεις και σιγά σιγά αρχίσαμε να πιάνουμε κουβεντα.Όταν άρχισε να νυχτώνει όμως κατάλαβα ότι ήταν η ώρα να γυρίσω σπίτι.

Καθόλη την διάρκεια των ωρών που ήμουν μαζί τους το βλέμμα μου σε τακτά διαστήματα έπεφτε πάνω του καθώς και το δικό του πάνω μου επίσης. Το κλίμα ήταν γενικά περίεργο ειδικότερα με τον Αντρέα ανάμεσα μας να μην έχει πάρει χαμπάρι τίποτα.

Όταν τους χαιρέτησα άρχισα να περπατάω προς το σπίτι μου σιγά σιγά. Ήθελα τουλάχιστον 15 λεπτά για να φτάσω και η ζεστη που είχε ακόμα  έξω δεν βοηθούσε. Ξαφνικά ένιωσα ένα χέρι να με τραβάει και να πέφτω κάτω μαζί με το άτομο που με τράβηξε.

Αμέσως άνοιξα τα μάτια μου και παρατήρησα αυτο το ζευγάρι καφέ μάτια που τόσο πολύ απεχθανόμουν το τελευταίο διάστημα.

«Φίλιππε» αναφώνησα και σηκώθηκα γρήγορα από πάνω του

..............