Distance

Part 29

Βγαίνοντας όμως έξω ένα χέρι πρόλαβε και με σταμάτησε πριν προλάβω να προχωρήσω πολύ.
.......

Γύρισα και είδα τον Θανάση να με κοιτάει λυπημένα. Έτοιμε το χέρι του και μου έδωσε πίσω τα χρήματα μου λέγοντας μου.

« Δεν χρειάζεται τα έχω τακτοποιήσει εγω. Πάμε θα φύγουμε μαζί δεν σε αφήνω μόνη σου σε μια ξένη πόλη.»

« Άρε Θανάση είσαι πολύ καλό παιδί.» Του είπα εγω αντίστοιχα κοιτάζοντας τον. Όντως ήταν. Με ήξερε ελάχιστα κι όμως νοιαζόταν ε πιο πολύ από τον Αχιλλέα να μην με αφήσει να χαθώ.

Κοίταξα μέσα από το παράθυρο και τον είδα ακόμα να μιλάει μαζί της. Εκείνη την στιγμή όμως είδα και κάτι που δεν μου άρεσε. Εκείνη έτεινε μπροστά του και κάτι του έλεγε. Εκείνος την κοιτουσε με προσήλωση και εκείνη έκανε κίνηση να τον φιλήσει.

Πάνω όμως που πήγαν να ακουμπήσουν τα χείλη τους εκείνος σαν να ξύπνησε έκανε πίσω και άρχισε να κοιτάει γύρω του παραξενεμενος.

Ποσό καιρό ρε πούστη μου παίζει να με κοροϊδεύει πια. Ποσό καιρό τώρα παίζει να έχει άλλη και εγω να είμαι αυτή που τον περιμένει;

Κοίταξε τότε έξω από το παράθυρο και ειδε εμένα και τον Θανάση. Παρατήρησα τον αδερφο του να του κουνάει το κεφάλι αρνητικά απογοητευμένος. Κοίταξε εμένα και μετά αυτόν ξανά και πιάνοντας με από το χέρι αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε.

Πήγα να κάνω κάτι καλό και μόνο έτσι δεν εξελίχθηκε. Δεν έπρεπε να είχα έρθει. Έπρεπε να είχα προβλέψει ότι θα γινότανε αυτό. Για ποιον λόγο να το κάνει τόσο έντονα μπροστά μου. Γιατί να θέλει να με πληγώσει έτσι.

Τόσο καιρό ποτε δεν είχε δείξει κάτι τέτοιο. Αντιθέτως ήταν υπεροχος. Έπρεπε να μου κάνει εντύπωση όμως αυτό. Ποτε κανένας δεν είναι τόσο υπεροχος πάντα κάτι κακό θα έχει.

Όσο περπατούσαμε με τον Θανάση τα δάκρυα από τα μάτι μου είχαν ξεκινήσει να τρέχουν.

Εκείνος το κατάλαβε και με γύρισε προς το μέρος του. Ξεφύσησε και με πήρε μια αγκαλιά. Εγω άρχισα να κλαιω βουβά. Δεν ήθελα να κλαψω μπροστά του αλλά δεν άντεχα άλλο.

Λέγοντας του ότι δεν θέλω να πάω σπίτι του Αχιλλέα αυτή την στιγμή μου ειπε να περάσουμε από το δικό του και να θέλω να τον βοηθήσω κιόλας να ξεχαστεί. Έτσι αφού αφήσαμε την αγκαλιά μας αρχίσαμε να προχωράμε προς τα αυτό.

Δεν ήταν πολύ μακρυά από το μαγαζί αντιθέτως πιο κοντά από ότι του Αχιλλέα. Όταν μπήκαμε μέσα άρχισα να το παρατηρώ. Ήταν πολύ ομορφο η αλήθεια είναι αλλά ήθελε όντως φτιάξιμο. Έτσι χωρίς να χάσουμε χρονο.

Αρχίσαμε να καθαρίζουμε, να μαζεύουμε και να φτιάχνουμε τα ρούχα του. Με διαβεβαίωσε κατά την διάρκεια ότι ο Αχιλλέας δεν γνώριζε που ήταν το καινουριο του σπίτι έτσι δνε θα μπορούσε να έρθει από εδώ.

Θα πήγαινα εγω να τον βρω και ίσως σε λιγο να έχει έρθει η ώρα. Μετά από μισή ακόμα ωριτσα τελειώσαμε και καθίσαμε εξουθενωμένοι στον καναπέ του.

« Ευχαριστώ πολύ δεν θα τελείωσα τόσο γρήγορα μόνος μου» μου ειπε χαμογελώντας μου

«Εγω ευχαριστώ που με έκανες να ξεχαστώ.»του είπα και εγω πίσω.

Για λίγη ώρα κανένας μας δεν μιλούσε μέχρι που τον λόγο αποφάσισε να τον πάρει αυτός.

« Πρέπει να μιλήσετε.» Μου ειπε

« Τι λες να με πας τότε;» Του απάντησα εγω κοιτάζοντας τον.

Εκείνος μου έγνεψε και σηκωθήκαμε. Αρχίσαμε να περπατάμε στους κύρους δρόμους της Αγγλίας χωρίς να μιλάμε. Ο κάθε ένας ήταν χαμένος στις σκέψεις του.

Εγω για το τι θα πρέπει να πω και ο Θανάσης δεν ξέρω. Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε έξω από το σπίτι. Εκείνος με χαιρέτησε και μου ειπε ότι το αυριανό ότι και να γίνει ισχύει ακόμα.

Αν χρειαστεί και γίνει κάτι μου ειπε επίσης εκείνος ο ίδιος θα εκμεταλλευτεί τις μέρες που είμαι εδώ για να μου δείξει τα μέρη. Δεν πήγαν χαμένα τα εισιτήρια λέει. Του χαμογέλασα και τον αγκάλιασα καληνυχτίζοντας τον .

Αυτού του ανθρώπου σίγουρα θα έχω να του ξεπληρώσω πολλά κάποια στιγμή. Με ξερει μολις κάτι μέρες και έχει ήδη κάνει τόσα για εμένα ενώ άλλοι στην θέση του δεν θα νοιάζονταν καθόλου.

Εγω με βαριά καρδιά άρχισα να πλησιάζω την πόρτα. Την χτύπησα και μετά από λιγο άνοιξε. Είδαν τον Αχιλλέα χάλια  μπροστά μου.

Ήταν μόνο με μια φόρμα ανακατεμένα μαλλιά και δάκρυα στα μάτια τα οποία ήταν πολύ κόκκινα και πρησμένα. Μου μύριζε κάτι αλλά δεν μπορούσα να διακρίνω καλά. Πλησίασα και μύρισα τσιγάρο.

Αμέσως γουρλωσα τα μάτια μου και πήγα να μιλήσω και να του φωνάξω ακόμα περισσότερο. Όμως εκείνος δεν με άφησε. Έτρεξε πάνω μου και με έσφιξε μέσα στην αγκαλιά του ενώ έκλαιγε. Ήταν ράκος. Αυτό μπορούσα να το διακρίνω

.........