Distance

Part 40

« Καθίστε κάτω παιδιά μου. Πρέπει να σας μιλήσουμε.» Είπε παρα πολύ σοβαρή δείχνοντας μας τον καναπε.

....
Είχαν περάσει ήδη 4 μέρες από την ημέρα που τα έμαθα όλα. Που η ζωή μου ήρθε άνω κάτω. Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι ένα πρωινό μπορούσε να μου διαλύσει όλα όσα πιστευα.

Πλέον εμένα με τον αδερφο μου. Ποιον αδερφο μου δηλαδή. Πλέον είναι περισσότερο σαν φίλος μου μιας και αδερφός μου δεν ήταν ποτε. Έχω συνηθίσει να τον αποκαλώ Αλεξ εξάλλου όποτε δεν μας ήταν δύσκολη η αλληηη που έγινε.

Με τους υποτιθέμενους γονείς μου δεν είχα ξανά μιλήσει μετά από αυτό που είχαν κάνει. Μου έκρυψαν τόσα πολλά και εκτός αυτού μου είπαν ότι δεν θα μου το έλεγαν αν δεν το μάθαινα ποτε.

Πως τολμάνε να παίρνουν έτσι την ζωή μου και να παίζουν μαζί της; Να μου κρύβουν κάτι τόσο σοβαρό; Μου έλεγαν ότι με αγαπάνε και ότι όντως είμαι κόρη τους αλλά εγω αυτό δεν το ένιωθα πια. Ένιωθα σαν μια ξένη.

Η μικρή η Άννα με έπαιρνε  συνέχεια τηλέφωνα κλαίγοντας λέγοντας μου γιατί δεν γυρνάω σπίτι και πιστεύοντας πως δεν την αγαπάω πια. Έτσι σήμερα μετά από το σχολείο θα την επαιρνα από το δικό της σχολείο και θα της μιλούσα λιγο.

Μου είχε λείψει άλλωστε το μικρό. Όσο θυμάμαι εκείνη υην ημέρα και το ποσό χια ήμουν θέλω ακόμα να κλαψω. Δεν έχω εμφανιστεί καθοκου σχολείο ούτε έχω επικοινωνήσει με κανέναν ούτε καν με τον Αχιλλέα.

Με παίρνει καθημερινά τηλέφωνα και με ψάχνει αλλά δεν έχω όρεξη να δω κανέναν. Όχι πριν τα ξεκαθαρίσω στο μυαλό μου.

Flashback

Καθίσαμε κάτω και εγω αλλά και ο Αλεξ. Τον λόγο πήρε ο πατέρας μου αρχίζοντας να διηγείται τι είχε συμβεί.

« Πριν χρόνια όταν εσυ ησουν σχεδόν 1 μηνός η μάνα σου πήγαινε στην δουλειά. Βγαίνοντας από το σπίτι βρήκε μια γυναίκα έτοιμη να χτυπήσει την πόρτα. Της έμοιαζε γνωστή αλλά ποτε δεν σκέφτηκε η δεν αναρωτήθηκε ποια μπορεί να είναι. Ήταν πολύ μικρή τουλάχιστον 20. Κρατούσε ένα μικρό μωράκι στην αγκαλιά της και έκλαιγε. Σπάραζε μπροστά στην μάνα σου λέγοντας της να σε πάρει και ότι δεν μπορεί να σε έχει αλλιώς κάποιος θα σου κάνει κακό. Δεν μπορούσε να καταλάβει ποιος η μάνα σου. Της είπε ότι δεν μπορεί να το κάνει αυτό και την παρακαλέσει να το κρατήσει και να μην το δώσει πουθενά γιατί είναι μια αθώα ψυχή. Εκείνη η γυναίκα έφυγε και δεν την ξανά είδαμε. Μια μέρα ο Αλεξ κοιμοτανε ήταν μικρός τότε ακόμα τουλάχιστον 4 δεν καταλάβαινε τι έγινε ούτως η άλλως. Εμείς ήμασταν στο σαλόνι και βλέπαμε τηλεόραση. Χτύπησε το κουδούνι και η μάνα σου πήγε και άνοιξε και σε βρήκε μόνο με μια κουβέρτα στο πατωμα να κοιμασαι. Σε είχα παρατήσει εκεί χωρίς να ξέρουμε ακριβώς τον λόγο. Αμέσως αναγνώρισε οτι το μωρό ήταν εκείνης της κοπέλας. Σε πήρε μέσα και πήραμε αμέσως την αστυνομία λέγοντας τους τι έγινε. Έψαχναν για μέρες αλλά δεν βρήκαν τίποτα μέχρι που μας έκαναν την πρόταση να σε υιοθετήσουμε και έτσι κάναμε. Σε αγαπάμε  και οι δυο μας κανείς δεν αμφισβήτησε ποτε για αυτό και δεν θελουμε ούτε και εσυ. Όσοι ξέρουν τους είπαμε να μην σου πούνε τίποτα. Γι αυτό και ποτε δεν εμαθες. Ούτε θα μάθαινες ποτε όμως αν ήταν στο χέρι μας.»