Distance

Part 31

«Αυτό ήταν ότι πιο νόστιμο έχω γευτεί ποτε μου.» Τα μάγουλα μου πήραν φωτιά και δεν ήξερα τι να απαντήσω.
.........
( Συγγνωμη που το ξεκινάω έτσι. Πιστεύω ξέρετε και εσείς τις ακολούθησε)

Ήμασταν ήδη δυο μέρες εδώ. Περνούσαμε υπέροχα. Με τον Αχιλλέα και τον Θανάση επισκεφτήκαμε παρα πολλά μέροι. Σήμερα συγκεκριμένα θα πηγαίναμε στο Λονδίνο. Είχαμε μάθει ότι το είχαν στολίσει και θέλαμε να το δούμε.

Πλέον με τον Αχιλλέα ήμασταν ζευγάρι. Εκείνο το βράδυ θα μπορούσα να πω με μεγάλη σιγουριά ότι ηταν το καλυτερο της ζωής μου. Με έκανε να νιώσω ασφάλεια μέσα στα χέρια του. Με πρόσεξε λες και ήμουν γυαλί που σπάει.

Έκανε ένα λαθος και του το συγχώρεσα. Ούτως η άλλως είχε κάθε δικαίωμα να κάνει ότι θέλει. Δεν ήμασταν μαζί απλά το δοκιμάζαμε. Αλλά το ότι δεν έκανε κάτι μαζί με αυτήν την κοπέλα με χαροποιεί σε μεγάλο βαθμό.

Ήμασταν μέσα σε ένα λεωφορείο και κατευθυνόμασταν στο Λονδίνο. Είχαμε επισκεφτεί και έναν φίλο μας που μένει και αυτός στην Αγγλια αλλα δεν διαφορετικό μερος αρκετα μακρυά από τον Αχιλλέα.

Δεν μπορούν να βλέπουν συχνά ο ένας τον άλλο όποτε ηταν ευκαιρία να πάμε αυτές τις ημέρες που δεν έχει κανένας τους πολλά διαβάσματα. Όταν επιτέλους κατεβήκαμε εγω μαγεύτηκα με την απίστευτη ομορφιά αυτής της πόλης.

Ήταν μια τις κρύες μέρες αυτής της χώρας και αυτο την έκανε όλο και πιο μοναδική. Σου θύμιζε Χριστούγεννα ακόμα και αν ηταν πολύ νωρίς για αυτά. Ο στολισμός που είχαν κάνει ηταν υπεροχος αλλα ακόμα πιο ωραίο ηταν το δέντρο που είχα τοποθέτηση στην κεντρική πλατεία.

Σίγουρα αυτή την ομορφιά δεν μπορεί να την βρεις στην Αθήνα αλλα αυτο δεν σημαίνει ότι και εκείνη δεν είναι ομορφη με τον δικό της τρόπο.

Ο Αχιλλέα και ο Θανάσης παρατηρούσαν τον θαυμασμό στα μάτια μου και έριξαν ένα μικρό γελακι. Ο Αχιλλέας ήρθε από πίσω μου και αγκαλιάζοντας με έβαλε το κεφάλι του στο βαθούλωμα του λαιμού μου αφήνοντας μου ένα γλυκό φιλί.

Τα ζεστά του χείλη σε αντίθεση  με το κρυο μου δέρμα ηταν ο τέλειος συνδυασμός ώστε να καταφέρω να ανατριχιάζω ολόκληρη. Εκείνος το κατάλαβε και μου άφησε άλλο ένα με ένα πλατύ χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπο του. Χαιρόταν όταν με έκανε να τσιτώνω.

« Αχιλλέα μην το κανείς αυτο δεν ήμαστε μόνοι.» Του ψυθίρισα αλλα εκείνος δεν έκανε τον κόπο να σταματήσει.