HE'S MY BEAST, I'M NOT HIS BEAUTY

CHAPTER 26

PENELOPE ELEANOR

Hindi ko na alam kung ilang oras akong naghintay sa waiting area bago lumabas ang mga doctor na nag-aasikaso kay Kendy. Sa laki ng pag-aalala ko ay hindi ko na napigilang magtanong sa doctor. Hanggang ngayon ay nanginginig at sobrang lamig pa rin ng dalawang kamay ko dahil sa takot at kaba na nararamdaman ko para kay Kendy.

"Doctor, may I know what's the situation of the patient now?"

Inilibot ng doctor ang paningin niya sa paligid hanggang sa tumigil ito sa lugar na kinatatayuan. Kasama ko rin sina Arthur at Agustus na nag-aabang din sa result ng operation na ginawa kay Kendy.

"Yes, ma'am. What's your relationship with him again?"

"I'm his wife," walang pag-aalinlangan kong sagot sa doctor.

Napansin ko pa ang pagngiti ng dalawang kasama ko nang marinig ang sinabi ko. Ito ang unang beses na nakita ko ang ngiti nila, pero mas pinagtuunan ko ng pansin ang doctor.

"Sir Ken-"

"Kendy."

Nagsalubong ang dalawang kilay ko nang putulin ni Agustus ang pananalita ng doctor. Lumingon ako sa direksiyon niya at maging ang doctor dahil sa pagtataka.

Tumaas ang isang kilay ng doctor bago niya muling binalik ang paningin niya sa akin.

"Sir Kendy. The operation was successful. Thankfully, wala namang important organs na natamaan ng bala kaya mamaya rin ay maaari na siyang makalabas ng operating room at makita ninyo."

I sigh in relief after hearing those words. No one knows how much afraid I am for Kendy's life. After all, I don't want to look at the coffin of someone I know.

"Ma'am Penelope, magpahinga muna po kayo at mag-ayos. Kami na po munang bahala kay Sir Kendy."

Lumingon ako kay Arthur at umiling sa kaniya bilang tugon.

"No. I will stay here until he wake up."

"Pero, Ma'am Penelope. Baka kayo naman po ang magkasakit."

Tumitig ako kay Agustus at Arthur nang may maisip akong itanong sa kanila.

"Hindi ba kayo nagagalit sa 'kin?"

Parang naguluhan sila sa tanong dahil sabay na napakunot ang kanilang noo.

"Bakit naman po kami magagalit?"

Malungkot akong ngumiti sa kanila nang maalala ko ang mga eksena nang mabaril si Kendy.

"It's my fault why your boss was in hospital now. I almost put him to danger and lost his life."

"Ah. Sigurado po kami na kagustugan ni Sir Kendy na iligtas ka, Ma'am Penelope at isa pa, hindi lang naman po si Sir ang boss namin dahil maging kayo na rin po. Actually, it's our fault. It's our duty to protect both of you, but we failed our job."

Sunod-sunod ang naging pag-iling ko dahil sa sinabi ni Arthur. Hindi ko akalain na sinisi rin pala nila ang kanilang sarili nang hindi ko nalaman.

"No. It's really my fault. Kung sumunod lang sana ako sa bilin ni Kendy ay hindi mangyayari ang bagay na 'to."

Tumigil ako sa pagsasalita nang may maalala akong itanong sa mga kausap ko. Naalala ko na umalis ako sa puwesto ko dahil akala ko ay si Claud ang sinusundan ko, pero hindi pala.

"Now that I remember something, I don't know if I have the privilege to ask you both about this, but I will ask anyway. Is it natural to the party about what I witness there and there's a person owning a guns?"

Biglang nag-iba ang expression ng dalawang kausap ko. Kanina ko pa gustong malaman ang tungkol dito. Pati na rin ang tungkol sa trabaho na mayroon si Kendy.

"And I think I have the privilege to ask about my husband, right? What kind of work he had? Is it some kind of dangerous? I just want to know so I can ready myself for the future." Yumuko ako pagkatapos kong magsalita.

Biglang nanaig ang katahimikan sa pagitan naming tatlo. Hindi ko namalayan na umalis na pala ang doctor na kausap namin kanina pagkatapos niyang magpaliwanag tungkol sa kalagayan ni Kendy. Hindi man lang ako nakapagpasalamat.

"Don't worry, Ma'am Penelope. Hindi illegal ang trabahong mayroon si Sir Kendy. He owned a company, but I'm afraid that I can't tell you the name yet without Sir Kendy's approval."

Napangiti ako sa sagot sa 'kin ni Agustus. Buti naman kung gano'n. Ayaw ko nang maulit kay Kendy ang nangyari sa kaniya ngayon.

"It's okay, Arthur. Your answer is enough for me now. Thank you so much."

I gave them a smile of reassurance.

*

Pagkatapos ng ilang oras pang paghihintay ay pinahintulutan na rin kami sa wakas ng doctor na makapasok sa kuwarto ni Kendy.

Nauna pang pumasok ang dalawa kong kasama dahil bigla akong inunahan ng takot at kaba, pero wala akong nagawa nang ipatawag na ko mismo ni Kendy sa loob. Masaya ako at gising na rin siya.

Pagkapasok ko sa loob ay bumungad agad sa akin ang nakangiting mukha ni Kendy habang nakatingin sa direksiyon ko. Kahit na may bigote at balbas ang kaniyang mukha ay lumalabas pa rin ang pagiging magandang lalake niya.

"Why are you standing far away from me? Do I have some kind of virus?"

Hindi ko akalain na marinig pa lang ang boses niya ay bumibilis na agad ang tibok ng puso ko. Kailan pa ko nahulog sa isang tao na ganito kabilis?

Hindi ako makatingin sa ibang direksiyon dahil tila inaakit ako ng mga mata ni Kendy.

"I'm sorry." Ito ang unang salitang lumabas sa bibig ko pagkalapit ko kay Kendy.

I was stunned when he suddenly pulled me closer to him and he whisper into my ears.

"It's not your fault. It's Arthur and Agustus fault for not guarding you." Kendy looked at my two companion.

Hindi ako makatingin sa kanila dahil sa hiya na nararamdaman ko ngayon. Bakit ba nakaupo na ko sa tabi ni Kendy?

"No, Ken-"

"For punishment, you will have a two weeks rests and booked a flight to hongkong."

Gusto ko pa sanang pigilan si Kendy, pero nasabi na niya ang gusto niyang sabihin.

I suddenly feels pity for the both of them. It's my fault, but. . . wait. What did Kendy said again?

"Flight to hongkong?" I asked Kendy with confusion on my eyes.

"Yes. We're still newly wedding, right? Did you forget that after the wedding, there is a honeymoon?" Kendy looked at me with the teasing expression on his face.

Natigilan ako sa sinabi niya dahil tama si Kendy. Ngayon ko lang naalala ang tungkol doon at honeymoon kasama ang taong gusto ko?

Let's see if I can still handle myself.