HE'S MY BEAST, I'M NOT HIS BEAUTY

CHAPTER 40

PENELOPE ELEANOR

Karga ako ni Kendy nang pumasok kaming dalawa sa loob ng mansion. Halos hindi ko na napansin ang mga maids dahil blurry na rin ang paningin ko kakaiyak kanina pa. Hanggang ngayon ay lumuluha pa rin ang mga mata ko, pero parang wala na kong nararamdaman.

Ganito ba talaga? Ganito ba talaga kapag unang beses pa lang nakaramdam ang isang tao? Ganito ba dapat ang maramdaman? Tama ba 'to?

Namalayan ko na lang ang lahat nang dahan-dahan akong ibinaba ni Kendy sa malaking kama ng aming kuwarto.

I am sitting face to face with him, but I can't afford to look at his direction.

"Penelope."

Nagbalik lang ang isipan ko sa realidad nang maramdaman ko ang mahinang pagtapik ni Kendy sa braso ko.

"Penelope, listen to me. I. . . I didn't do anything wrong."

Without my expression, I looked at Kendy's eyes that full of worried, sadness and desires. I don't even know if he's telling the truth right now, but I have no courage to ask a question.

Anger slowly eating me right now as the scene that I saw keeps flashing back in my mind.

"Is that the kind of explanation you're talking back? Gan'yan ka magpapaliwanag? Ang sabihin paulit-ulit na wala kang kasalanan?" Tumulo ang luha ko ng hindi ko namamalayan habang nakatitig pa rin ako sa mga mata niya.

"No, Penelope. What I'm trying to say is. . . I am. . . Kelly and I is just- sh*t! I'm sorry, Penelope. I-I can't tell you the truth right now. I'm really sorry."

Parang may isang parte ng pagkatao ko ang gusto pa ring magtiwala kay Kendy, pero pinapangunahan na ko ng takot. Hindi ko alam kung magtitiwala pa ko sa kanya. Lalo na sa mga pinagsasabi niya ngayon.

Natawa na lang ako ng mapakla dahil sa aking narinig. Umayos ako ng pagkakaupo bago ko siya sinagot.

"So, what do you want now? Why did you marry me if Kelly is actually around? If Kelly is the one that you truly love. Fine! We're married, right? We already married with each other and what now? Do I still need to do something para matapos ang lahat? Para matapos na tayo?"

Napansin ko ang pag-iiba ng expression ng mukha ni Kendy pagkatapos niyang marinig ang sinabi ko, pero hindi ko mas'yadong pinansin ang tungkol doon.

Tumahimik si Kendy ng ilang minuto, pero pagkalipas ay agad din siyang nagsalita.

"Kelly and I is not what you think it is, but can you let Kelly to stay here? She's pregnant."

Hindi ako makapaniwala sa mga naririnig ko. Kaya muli akong tumingin sa direksiyon ni Kendy. Nakayuko siya sa akin ngayon kaya hindi ko alam kung anong expression ang pinapakita niya.

Nagpapatawa ba siya?

Tumayo ako nang hindi ko na mapigilan ang nararamdaman ko, pero agad din akong pinigilan ni Kendy. Gano'n pa man, nagpumiglas ako sa mga kapit niya. Pinilit niya kong pinaharap sa kanyang direksiyon at nagtagumpay naman siya.

"Kendy. . . Please. . . Let me go. I don't want this feelings. I don't want to feel this hurtful feelings." My tears almost covered the iris of my eyes again.

Naramdaman ko ang pagyakap sa akin ni Kendy mula sa likod at sa pagkakataon na 'to ay hindi na ko kumawala sa kanya.

"Penelope, don't leave me. Don't. . . You can't. If you leave, I will use everything just to bring you back with me. I will use our marriage contract. I will use the things that you're parents has memories with just to let you stay with me."

Hindi ko alam kung kaya ko pang makinig sa lahat ng mga salita na binibigkas ni Kendy ngayon sa tainga ko. Hindi ako nakasagot sa kanya dahil nagsisimula na ring maging blanko ng utak ko.

The knife that he used to hurt my heart is so deep. He pushed me under the deep ocean and I don't know when to save myself. He leave me no choice, but to get hurt over and over again in his arms.

Loving him is like embracing the flowers that full of torns.

I never notice that he is a living beast.

"Okay. I will follow what you want. Basta't tutuparin mo ang lahat ng pangako mo sa 'kin. Ibibigay mo sa 'kin ang properties na pinaghirapan ng parents ko. Hindi mo gagalawin ang tungkol doon."

Every words that I throw to him is like I'm talking using the new personality that has been born inside me. I see no light.

Ako na ang kusang humarap sa direksiyon ni Kendy nang tumigil na rin sa wakas ang pagpatak ng luha sa mga mata ko. Tinitigan ko siya sa kanyang mga mata. Sinubukan kong ngumiti sa kanya, pero nanatiling walang buhay ang mga mata ko.

"I'm not leaving the house. Kelly will stay in our house as much as she wants. No problem." Pinanatili ko ang ngiti ko sa harapan ni Kendy.

Tumingin din si Kendy sa akin at ngumiti siya pabalik. Nakita ko ang luha sa mga mata niya, pero hindi ko alam kung bakit may luha 'yon. Nakatitig lang ako ng diretso sa kanya.

Hinila ako palapit ni Kendy sa direksiyon niya at sa isang iglap ay hinalikan niya ko sa aking labi.

I used to feel the butterflies in my stomach everytime he did this to me, but not now. I feel nothing but blankness.

"Thank you, Penelope. I can't afford to lost you." Hinalikan ulit niya ko habang nakahawak siya sa bewang ko.

Tumugon ako sa mga halik niya hanggang sa hindi ko namalayang nakahiga na pala ako sa kama habang nasa ibabaw ko si Kendy.

Nakatitig pa rin ako sa kanya habang nakangiti naman siya sa direksiyon ko. Ngumiti ako pabalik at parang may sariling isipan ang kamay ko dahil hindi ko namalayang hinawakan ko na pala ang mukha ni Kendy.

I sighed as I stared to him closely. I used to feel mesmerize everytime I saw his face. I always feel safe everytime he touched my skin, but I don't think that's the case anymore.

I love you, Kendy.

However, I don't know if I'm your beauty.