Hidden Persona

Chapter 13

HIDE

Hindi man lang sumagi sa isip ko na sundin siya't umalis ako. Hindi kase tamang basta-basta na lamang siya magpaalis ng taong tahimik lang namang nagre-review sa isang lugar at walang ano-anong paaalisin lang niya.

"Naiwan mo 'yang libro mo. Kunin mo at umalis ka na," blankong aniya at kinuha ko naman yung librong hindi ko namamalayang naiwan ko pala.

Kaya pala parang may nawawala rito sa mga libro ko kanina. Matapos ko yung kunin ay bumalik lamang ako sa pagbabasa ng libro na para bang walang narinig na salitang 'umalis kana'.

"I said get lost!" Sigaw niya sa mismong harapan ko. Masama ko siyang tiningnan.

"Ano bang problema mo? Ikaw ang siyang kararating lang tapos aakto kang galit at paaalisin ako?" Mas lalo lamang nagalit ang mukha niya sa sinabi ko.

"Umalis kana, ang panget-panget mo!"

"Sabihin mo na kung anong gusto mong sabihin, pero hindi ako aalis rito," matigas na sambit ko.

"Nagpapansin kaba?" Sa narinig ko ay napakunot ang noo ko.

"Ano namang makukuha ko sa pagpapapansin sa 'yo? Mabuti sana kung s-sweldo ako?" Walang pakialam kong tugon.

"Tss! Nagpapapansin ka e, bakit ka andito sa tambayan ko kung hindi?" Gulat akong napatingin sa kaniya matapos niyang magsalita.

"T-tambayan?"

"Hindi mo alam o talagang gumagawa ka lang ng way para magpapansin sa 'kin?" May kaunting ngiti sa mga labi nito na nagpapaiba ng nararamdaman ko. Bumibilis ang tibok ng puso ko at ayoko ng ganito, hindi totoong nagpapapansin ako pero pinagmumukha akong guilty nitong puso ko.

Napansin yata nito ang bahagyang kaba ko at hindi na ako magugulat kung namumutla ako. Mas lalo lamang lumapad ang ngiti nito pero nakakatakot ang mga ngiti niyang 'yon, nakakatakot siyang mag-evil smile.

Itinukod niya ang dalawang siko niya sa ibabaw ng mesa saka ako tinitigan sa mga mata habang palapit ng palapit ang katawan nito na para bang gagapangin nito ang mesa palapit sa 'kin. Jusko. Ramdam ko na talaga ang kaba ko at nakakapanghina ang dulot niyon sa katawan ko, dagdag pa itong napakabilis na tibok ng puso ko.

"Ang dami-daming babaeng nagpapapansin sa 'kin at ikaw lang talaga 'tong napansin ko. Kakaiba naman kase 'yang taglay mong kapangitan," sarkastikong aniya. Nananatili lamang akong nakikipaglaban sa mga titig niya, hindi ko alam! Nababaliwala ang inis ko sa mga lumalabas sa bibig niya at dahil lamang 'yon sa mga titig niya.

Hindi! Hindi! Hindi pwede ang ganito! Ano itong nangyayari sa 'kin? Nawawala ako sa sarili ko! Kailangan ko ng umalis bago pa umabot sa kung saan itong hindi maipaliwanag na nararamdaman ko at mas matinding kahihiyan lang ang abutin ko rito.

"Kung alam mo lang kung gaano mong naaapektohan itong mga mata ko, sa sobrang panget, nakakasakit!" Hindi ko na hinintay pa na masundan ang pang-aalipusta niya sa halip ay mabilis na kinuha ko ang lahat ng mga gamit ko saka tumakbo na paalis sa kaniya at sa lugar na ito.

Naglakad na lamang ako pabalik sa section ko total malapit na lang rin namang mag-time. Maraming tao rito sa hallway kung saan ako naglalakad ang pinagtitinginan ako. Tama nga siguro yung Zach na 'yon, nakakahugot ng atensiyon itong kapangitan ko. Ang mga tingin nila, sapat na sapat na para maipakitang nandidiri talaga.