မူပိုင်

Pt.11

တွေ့ပါပြီ ထွက်လာတော့

"ဒါဘယ်လိုတွေဖြစ်လာကျတာလည်း Jeon jimin "

ကျွန်တော်အော်လိုက်တော့ မျက်လုံးအပြူးသားဖြင့် လှမ်းကြည့်လာသော မကြီးမငယ်နှစ်ယောက်

ဂျီမင်းသည် အနာအရှိန်ကြောင့် ရှုံ့မဲ့နေ၍ ထယ်ယောင်းကတော့ ငိုနေသည်
ထိုငိုနေသောထယ်ယောင်းအား သွေးထွက်နေသောအနာဖြင့် ချော့မော့နေသော ဂျီမင်း

ကျွန်တော်ဂျောင်ကု ကြည့်ရတာလုံးဝအဆင်မပြေနေပါ

"ဟို ဂျောင်..ဂျောင်ကု ထယ်တို့ကလေ ဟင့် အီးးဟီးး"

ဪ ဒီတယောက်နဲ့တော့ခက်ပါပြီ ကိုယ်က 'ဘာဖြစ်လာကျတာလဲ' လို့ဘဲမေးကသေးတယ် သူကငိုနေပြီ

"နေနေထယ် ထိုင်နေတဲ့အမောင်ဂျီမင်း ရှင်းပြပါဦး ကျုပ်ကို"

"ဘာဖြစ်လာတာလဲ မြင်တာနဲ့မသိဘူးလား နာနေရတဲ့ကြားထဲ လာမေးနေတယ် "

"ဖြစ်လာလို့ဘဲမေးနေတာလေ မင်းတို့နှစ်ယောက်အသက် ဘယ်လောက်မို့လို့လဲ နေရာတကာ သူများတွေစိတ်ပူအောင်လုပ်ရတာ မဝသေးဘူးလား ဂျီမင်းး"

"ဟို ဂျောင်ကု ထယ်တို့ကို မအော်ပါနဲ့ 
ထယ်တို့အမှားမဟုတ်ပါဘူး အခုဟာက "

"ဆူနေတာမဟုတ်ဘူးထယ်‌ယောင်း ကိုယ့်ဘာသာကိုစောင့်ရှောက်တတ်ရမှာလေ အခုဟာက ပြဲကွဲလို့ တစ်ကိုယ်လုံးလဲ ရစရာကိုမရှိဘူး"

"စက်ဘီးမှောက် လာတာလေ မမြင်ဘူးလား"

ဂျီမင်းလည်း အနာကနာတာတမျိုး
နားကပူတာတမျိုးနဲ့အော်ပြောနေမိသည်

ထိုသို့ အော်ပြောနေလို့ ဂျောင်ကုကိုမကြောက်ဘူးလား ဆိုတော့ ကြောက်ပါသည်
ဂျောင်ကုစိတ်တိုရင်သူအသိဆုံးလေ

"မင်းကတော့"

"တော်ပါတော့ သခင်လေးတို့ရယ် ရန်ဖြစ်နေကျတာ လူကြားလို့လဲမကောင်းပါဘူး"

"သခင်လေးဂျီမင်းလာ ကျွန်တော်တွဲမယ် အနာက သွေးတအားထွက်နေတယ်"

ဦးလေးဂျို ဝင်ပြောမှသာ သတိထားမိတော့သည် အနာက ဒူးတွေရော လက်တွေရော သွေးတွေကထွက်နေသေးသည်