On Tour with Noah

17. Noah's kietelskills en Phils huilgezicht

@ninanina: Ugh dat Dawn kind moet echt een keer weg #otwn

@Stylized_World: #otwn Dawn Starr is zo talentloos als de kont van Kim K

@IsadoraColeman-fan: I-S-A-D-O-R-A... 7 letters, 7 keer zo goed als Dawn Starr! #otwn

Met een zucht dwalen mijn ogen over het tabletscherm, niet meer focusend op de individuele pixels maar op het geheel, dat langzaam wazig wordt. Ik kan hier niet meer tegen.

De haattweets blijven komen. Ik kijk ze elke dag. Het was eerst niet zo'n big deal, maar je ziet maar zo hoeveel er kan gebeuren in een paar weken tijd.

Madrid. We zijn sinds Parijs in een kleine drie dagen helemaal doorgereden naar midden-Spanje, waar de warmte mogelijk nog erger was dan het 34-graden-Celsiusdrama in Frankrijk. Vanavond heeft Noah weer een concert en dan rijden we door naar de havenstad van Málaga, waar we de boot naar Zuid-Italië nemen en waar Noah te gast is bij een talkshow in Milaan en daarvoor optreedt in Rome. Wie weet. Misschien wordt hij wel gezalfd door de paus in het Vaticaan.

'Kan dat, denk je?'

Ik til m'n hoofd op van het tabletscherm en kijk naar Noah, naar z'n jaloersmakende gitaar en naar z'n haar. Ik weet niet, volgens mij heeft hij andere gel in.

Hij kijkt op. 'Stoppen met het programma, bedoel je? Ik vond het juist zo leuk dat jij erin zat!'

'Puur hypothetisch, bedoel ik. Stel dat ik wou stoppen met On Tour, zou dat gewoon kunnen?'

Noah speelt een bluesriedeltje. 'Als dat is om van de haattweets af te komen, dan zou ik dat zeker niet doen.'

'Hoezo niet?'

'Die haattweets blijven komen. Eerst zullen het opluchtende tweets zijn dat je weg bent, maar je bent al sinds de eerste uitzending Trending Topic op Twitter in Nederland. Denk je dan dat mensen je op straat gewoon voorbijlopen? En dan zijn er nog de paparazzi...' Zijn stem sterft weg.

Ik zucht dramatisch. 'Beroemd zijn is zo moeilijk.'

Noah snuift. 'Vertel mij wat.'

Een stilte valt.

'Zeg, hoe ben je eigenlijk zo beroemd geworden?' vraag ik me hardop af.

Hij kijkt me lachend aan en kijkt dan dramatisch naar een punt in de lucht.

'Youtube.'

'Niets bijzonders, dus,' snuif ik plagerig.

'Ik ben nog niet klaar,' valt hij me in de rede. 'Toen ik klein was hadden we geen geld, en ik moest werken om eten op tafel te brengen.'

Ik proest het uit. 'Hoe oud ben je? Honderdzestig? Kinderarbeid is al een eeuw-ig-heid verboden, of had je dat niet door?'

'Ik ben zevenenveertig, dankjewel,' antwoordt hij semi-minachtend, nog steeds in zijn rol, wat die rol dan ook mag zijn. 'Ik was niet het rijkste kind, maar ik was rijk aan dromen. Later wilde ik namelijk berrrrrrrrroemd worden!' Hij rolt de r af en wijst dramatisch naar een punt in de lucht. Ik rol met m'n ogen en kijk hem speels aan.

'En toen,' gaat Noah opeens heel normaal verder, 'werd ik eerste op de kindertalentenjacht van TVH, je weet wel, Gouden Keel. Dat was mede doordat ik campagne had gevoerd op Youtube.'

'Oh,' zeg ik sceptisch, 'dus je was helemaal niet zo goed? Je hebt alleen gewonnen doordat je die campagne voerde?'

'Nee,' lacht hij. 'Ik was echt zo goed.'

'Ja, ja!'

'Hey!' roept hij semi-kwaad en loopt op me af. Hij kijkt me boos aan, maar schiet dan in de lach wanneer ik m'n tong uitsteek. Hij begint me te kietelen.

'NOAH, JIJ -' gil ik, maar hij is te sterk. De zak, hij weet dat ik niet tegen kietelen kan!

Schaterend rollen we de kamer door, tot we uiteindelijk op de een of andere manier toch op zijn verfrommelde bed belanden, en daar blijven liggen, nog nagiechelend van de kieteldood (althans ik).

'Bizar,' zegt Noah dan opeens.

'Wat?'

'Hoe goed je bevriend kan raken in twee weken.'

'Echt he.'

En ik besef me dat Noah de vriend is die het snelst is gekomen. Het klikte eigenlijk gelijk.

Als ik hem dat vertel, knikt hij instemmend. 'Je bent een goeie vriendin, Dawn.'

Ik glimlach naar het plafond. 'Jij ook, Noah.'

〰➰〰

Die avond zit ik met een muesli-reep aan de fastfoodtafel, scrollend door gifs van de ruimte op Tumblr als ik Phil zie. Ik frons bij het zien van de rode vlekken op z'n gezicht en z'n opgezwollen ogen: heeft hij gehuild?

Ik sta op; als hij langsloopt probeert hij zijn gezicht te verbergen, maar ik pak z'n arm.

'Phil?'

Hij reageert niet en probeert zich los te trekken. 'Phil, wat -' probeer ik, verbijsterd dat hij in staat is tot het uiten van z'n emoties. Wat is er aan de hand?

'Dawn, laat me alsjeblieft met rust.'

'Nee,' reageer ik ietwat fel. 'Ik wil weten wat er mis is, Phil! Vertrouw je me niet?'

Phil kijkt me aan. Zijn rode oogwit glinstert. 'Hoe kan ik je vertrouwen als ik je nauwelijks ken?'

En met die woorden rukt hij zich los uit mijn greep en laat me fronsend achter. Phil en ik kennen elkaar nauwelijks, had hij gezegd. Ik plof terug aan de fastfoodtafel en denk eens flink na.

Hoe kan ik je vertrouwen als ik je nauwelijks ken?

Phil met z'n intellectuele uitspraken. Het is vast een metafoor. Of moet ik het letterlijk opvatten? In dat geval ben ik het zeer met hem oneens. Ik heb veel tijd gespendeerd met hem de afgelopen dagen en ik heb het gevoel dat ik hem ken. Maar toch, kent hij mij wel? Wat bedoelt hij daarmee? Heeft het soms iets te maken met het gerucht over Noah en mij?

@Phillie: Even haat aan iedereen dus laat me met rust

---------------

Hiyaaa,

Wauw dit heeft lang geduurd. Het lijkt wel alsof ik niet echt inspiratie meer heb voor dit verhaal, wat onzin is aangezien ik juist heel veel inspiratie heb en ik het einde al heb bedacht >:)

Nou, Phil heeft wel een kort lontje zeg. Denken jullie dat 't iets te maken heeft met Noah? Of zal 't heel iets anders zijn geweest?

Voor nu: ik weet dat ik superlang ben weggeweest, maar ik wil iedereen bedanken die nog steeds leest, ik ben heel blij! Loyale lezertjes die jullie zijn :D ik wou dat ik zo loyaal aan wattpad was. Oeps...

Als jullie nog spelfouten, verkeerde logica, grammaticale fouten en rare werkwoorden zien: alsjeblieft zeggen! Daar doe je me een groot plezier mee!

En niet vergeten te voten als je dit hoofdstuk leuk vond! En laat ook een reactie achter! Alvast bedankt :)

Xxxx shosss