On Tour with Noah

12. Driftbuien en levensverhalen

'Wist jij het?'

Noah knikt. 'Maar ik kreeg het ongelooflijk laat te horen, gisterochtend pas. Voordat hij kwam.'

Ik rol met m'n ogen. 'Vertel mij wat, ik kreeg het pas te horen toen hij zich aan me voorstelde.'

'Da's Kwalitatief Uitermate Teleurstellend.'

'Je bedoelt Persoonlijk Erg Kwetsend,' snuif ik.

'PEK?'

'Pek.'

'Nou,' zegt Noah, 'dan is het pek.'

Er valt een stilte.

'Pek voor je,' verwoordt hij m'n gedachten met een grijns.

'Ik heb heel veel pek,' antwoord ik lachend. Noah maakt me altijd aan het lachen.

We lachen het grapje even uit, vergetend hoeveel pech we eigenlijk hebben met deze Persoonlijk Erg Kwetsende situatie, en ik plof op zijn bed.

'Speel eens wat.'

Met een lach pakt Noah z'n superjaloersmakende gitaar waardoor ik gitaar wil leren spelen van de standaard en speelt een D-akkoord. Ik sluit vol genot m'n ogen en laat me naar achter vallen, languit met mijn armen gespreid op het bed. Noah haalt adem en zingt zachtjes, stilletjes akkoorden aanslaand op zijn gitaar:

Up in flames
Up in flames
Up in flames
We have slowly gone...

'Mooi,' murmel ik, het plafond nog steeds aanstarend.

Hij lacht. 'Ik werk er pas sinds gisteren aan, dit is wat ik heb tot nu toe.'

'Mooi,' herhaal ik.

'Dank je.'

Abrupt schiet ik overeind. 'Ik moet je eigenlijk nog iets vragen.'

Noah zet zijn gitaar terug. 'Wat dan?'

Ik haal diep adem. 'Nou... Al die geruchten die er gaan over jou, zijn die waar of niet?'

Het blijft even stil. Ik blijf afwachtend naar hem zitten staren. Ik wil het antwoord zo graag weten dat ik voor altijd zou willen blijven wachten, wachten op zijn antwoord.

Maar dan antwoordt Noah: 'Geen woord van waar.'

Ik haal opgelucht adem. 'Gelukkig. Want er gaan echt erge roddels over jou rond!'

Hij gaat er beter voor zitten. 'Vertel op!'

'Nou,' zeg ik bedenkelijk, 'ze zeggen bijvoorbeeld dat je de politie om probeerde te kopen met je handtekening toen ze je aanhielden omdat je te hard reed op je scooter.'

Noah schatert het uit. 'Ik heb nieteens een scooter!' giert hij.

'En moet je dit horen: ze zeggen dat je middenin een interview gewoon wegliep omdat je er geen zin meer in had! Hoe zielig zijn ze wel niet dat ze dat bedenken?' roep ik, maar opeens stopt hij met lachen en verschijnt er een pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht, alsof hij zich ergens schuldig over voelt. Ik vraag hem wat er is.

'Dat is wel waar.'

Ik blijf even stil, te verbaasd om te spreken. Zou hij echt...? Maar aan de andere kant, natuurlijk, die kant heb ik ook van hem gezien toen er paparazzi in de buurt waren. Hij was zo kortaf en hij negeerde me gewoon! Ik zie hem er zo voor aan dat hij in die emotionele staat ook gewoon weg zou kunnen lopen, de interviewer zo achterlatend.

'Dawn?'

Ik schrik op uit mijn gedachtes. 'Sorry, ik was even ergens anders met mijn hoofd.' Ik werp een blik op hem; zijn gezicht staat vragend en ik vind een spoortje angst, alsof hij bang is voor mijn oordeel.