On Tour with Noah

8. Daar gaat Team On Tour with Noah en Dawn

Camera's flitsen. Ik moet m'n capuchon over m'n ogen trekken om het felle licht buiten te sluiten. Het is een regenachtige nacht, ik loop samen met Noah, waarheen en waarvandaan weet ik niet. De opdringerige paparazzi duwen hun microfoons zowat in mijn mond. Ik ruik het muffige schuim.
Noah slaat zijn arm om me heen om me te beschermen. Zijn pet bedekt zijn gezicht. Opeens staat daar Lana van der Zon, met een afwachtende blik in haar ogen. 'En, hebben jullie nou verkering?' vraagt ze opdringerig. 'Nee!' piep ik. 'We zijn gewoon vrienden, dat is alles!'
'Dawn!' blijft Lana roepen. 'Laat me met rust!' schreeuw ik. 'We zijn vrienden!'

'Dawn!'

Deze keer is het de stem van mijn vader.

Het was een droom.

Ik rol met tegenzin om en richt mijn gezicht op het geluid van mijn naam, mijn ogen nog steeds gesloten. De stem van mijn vader klinkt luid en duidelijk door de bus, maar hij klinkt niet zo opgewekt als altijd. Dit is serieuzer.

'Wut?' mor ik, nog steeds moe van mijn middagmerrie.

'Kom eens hier!'

Ik rol van de bank en strompel naar de voorkant van de bus, waar mijn vaders tafeltje staat. Daar zit hij altijd aan, zijn laptop, papieren en agenda liggen er ook altijd uitgestald. Het is een plek waar ik niet vaak kom, omdat ik normaal achterin zit bij Noah. Die is hier nu niet, hij is oefenen voor het concert vanavond.

Ik wrijf eens goed in m'n ogen. Ook nu stelt mijn vader me niet teleur en zit daar zoals altijd met een rommelige werkplaats en laptop waarop hij een mailreeks heeft geopend. Peinzend neemt hij een slokje van zijn koffie terwijl hij me aanstaart.

Een beetje ongemakkelijk sta ik daar maar. Gaat hij nog wat zeggen?

'Dus ik mag gaan?' vraag ik geïrriteerd als ik daar na een minuut nog steeds sta te wachten tot hij praat. Ik wil net weglopen, als ik hoor: 'Blijf hier.'

Ik zucht gefrustreerd. 'Maar je verdoet mijn tijd! Had me een halfuur later gewekt, als je bereid was om iets te zeggen!'

Maar pas als mijn vader zijn koffie op heeft, neemt hij eindelijk de tijd om tegen me te praten. 'Dawn,' hij slikt zijn laatste koffie door en zet met een klap zijn mok op tafel, 'zoals je wel weet, ben je niet echt populair onder de kijkers van On Tour With Noah.'

Ik rol met mijn ogen. 'Duh, dat maakt me niks uit. Ze kunnen me geen pijn doen, dat weet je toch?'

'Ja,' zegt mijn vader met een pijnlijk gezicht, 'maar dat doet wel pijn in onze portemonnee.'

Ik zucht diep. 'Waarom zeg je dat tegen mij? Ik heb er niets mee te maken...'

'Jawel,' zegt mijn vader. Hij gaat beter zitten en legt een hand op zijn schaars behaarde hoofd. Er valt een stilte. Ik wacht nieuwsgierig af wat hij gaat zeggen.

'Dawn, ik heb een nieuwe presentatrice aangesteld.'

Het blijft nog steeds stil aan mijn kant. Eerst denk ik "oh, leuk, een nieuwe presentatrice!" maar dan besef ik wat dat betekent: ze schoppen me uit het programma.

Dat kunnen ze toch niet doen? Het is niet dat ik een contract heb ofzo, maar ik verdien wel geld. En het is mijn bloedeigen vader die me ontslaat! Ik dacht dat dit een leuk zomerbaantje zou zijn, maar na een paar keer presenteren vond mijn vader het alweer genoeg. Nee hoor, zijn dochter moet alle leuke dingen aan deze tour worden onthouden. Geweldig.

'Dat kun je niet maken!' zeg ik ten slotte. Mijn vader sluit zijn ogen en zucht diep, alsof hij dit al van heide en verre aan had zien komen. Maar ja, wat had je dan verwacht als je je dochter ontslaat?