On Tour with Noah

5. Dawn Starr: presentatrice en koningin

Chaos. Dat is het officiële woord. Maar zelfs het woord chaos is niet in staat te omschrijven wat hier gebeurt. Hysterie. Gillende fans. Er wordt aan mijn shirt getrokken terwijl ik met de hele crew de artiesteningang binnendring. De hekken kunnen de gillende menigte maar nauwelijks buitenhouden. Hijgend komen we uiteindelijk in de kleedkamer aan.

'Ik ben die hekken eeuwig dankbaar,' zegt Matt. 'Wat een beesten, en dat al twee uur voor het concert.'

Ik frons. Beesten? Gewoon omdat fangirls hysterisch worden bij het zicht van hun idool, maakt dat hen beesten? Natuurlijk kunnen ze ruw en onbeleefd zijn, dat hebben we wel gemerkt, maar ik zou hetzelfde doen als ik achter die hekken stond, op het punt om mijn favoriete band voor het eerst in het echt te zien.

'Eentje heeft me gekrabd!' roept Noah. Joe blijkt een oorbel te missen en verder heeft niemand echte schade. Met en zucht ga ik zitten.

Dan schiet me opeens iets te binnen. Vanavond schieten we de eerste aflevering van On Tour with Noah! Falling Angels en Noah zijn dus niet de enige die zichzelf moeten klaarmaken. Snel schiet ik naar de make-up die toevallig op tafel staat.

'Dawn, kom je? We gaan zo schieten,' zegt mijn vader, die binnenkomt, totaal onverwachts en zonder te kloppen.

'Pap!' roep ik geïrriteerd. 'De jongens hadden naakt kunnen zijn!'

Noah schiet in de lach, maar ik blijf serieus. 'Dat was misschien niet zo waarschijnlijk zijn geweest aangezien ik er ook ben, maar je moet in het vervolg echt kloppen als je ergens naar binnen wilt!'

Mijn vader buldert van het lachen en trekt me mee aan mijn pols naar de gang. Daar geeft hij me een groen hoopje stof. Het is chiffon, voel ik als ik het aanpak.

'Heeft je moeder uitgekozen,' zegt mijn vader. 'Trek het aan.'

Aarzelend loop ik naar de toiletten, waarvan ik weet dat ze de eerste gang links zijn. Ik ben niet zo zeker over het groen, maar ik moet het toch een kans geven. Als ik het weiger, moet ik ruzie maken en schreeuwen en dat zou mijn hele reputatie bij Falling Angels vergooien.

Ik heb mijn teenslippers nog steeds aan als ik de wc uitstap. Het blijkt een jurkje te zijn, met een laag uitgesneden bovenkant en twee strips die voor mijn sleutelbeen zijn gekruist en bij mijn nek weer bijeenkomen. Verder is het jurkje strapless.

Helaas kan ik mezelf niet van top tot teen zien in de spiegels die boven de wastafels hangen, maar de bovenkant ziet er goed uit. Tevreden loop ik terug naar mijn vader.

'Ik vind 'm leuk!' roep ik. Mijn vader flasht weer zijn bekende brede grijns en geeft me een knuffel.

'Bedankt, pap,' fluister ik.

Als antwoord krijg ik een klopje op mijn rug. Dan laat hij me los.

'Maar wat moet ik dan zeggen?'

Mijn vader maakt een wegwerpgebaar. 'Gewoon, klets maar wat aan elkaar. Over hoeveel fans er zijn, hoeveel zin Noah heeft in het optreden, en dan bedenk je wat vragen die hij kan beantwoorden zonder zichzelf voor paal te zetten.'

Ik grinnik bij dat laatste commentaar. 'Dat doet Noah zonder mijn hulp toch al.'

'Dawn, alsjeblieft.'

Ik zucht. 'Oké dan.'

Mijn vader laat me gaan. Als ik de kleedkamer weer binnenloop (na eerst geklopt te hebben, natuurlijk), zie ik dat de jongens heel slim de tijd die ik weg was hebben gebruikt om zich om te kleden.

'Bravo,' roep ik met een half lachje op mijn gezicht. 'Jullie zijn zowaar efficiënt bezig.'

Die opmerking was alleen voor Noah bedoeld, ik zei het in het Nederlands. Hij haalt triomfantelijk zijn schouders op en trekt dan met een vragend gezicht zijn shirt recht, zodat ik de opdruk kan bekijken.