On Tour with Noah

3. De horde fangirls

'Dus, vind je Falling Angels leuk?' vraag ik nonchalant als Noah onverwacht en ongevraagd weer naast me komt zitten. Hij knikt blij. 'Mijn hele playlist staat vol met hun liedjes,' zegt hij trots.

Ha, vindt hij dat al wat?

'Ik heb hun foto's op mijn kamer hangen,' zeg ik, ik kan een grijns niet onderdrukken als ik een wenkbrauw optil, vragend om een antwoord.

'Oh, wil je dat spelletje spelen?' zegt Noah. 'Ik heb al hun albums op mijn telefoon staan!'

Als ik er tegenin wil gaan, onderbreekt hij me en voegt toe: 'Allemaal Deluxe Edition.'

'Zeker illegaal gedownload?'

'Nope, allemaal gekocht. Echte fans doen dat,' zegt hij en legt de nadruk op echte.

'Ik heb ook alle remixes van hun nummers,' zeg ik.

'Remixes zijn nooit zo goed als het origineel,' antwoordt hij, maar ik shush hem snel. 'Deze remixes,' zeg ik triomfantelijk, 'hebben ze zelf gemaakt.'

'Indrukwekkend,' moet hij toegeven. 'Ik dacht altijd dat ik hun grootste fan was, maar jij komt dicht in de buurt.'

Ik schater het uit. 'Dicht in de buurt? Ik heb duidelijk van je gewonnen!'

'Nee, je hebt het verpest met je remixes!'

'Helemaal niet!' roep ik lachend. 'Ze hebben ze zelf gemaakt! Die nummers zijn geweldig, dat zou je weten als je een echte fan was!' Ik leg de nadruk op echte.

Hij lacht mij op zijn beurt uit. 'Heb jij een gesigneerd shirt dan?'

'STRIKVRAAG!' roep ik. 'Ze signeren alleen foto's en lichaamsdelen!'

'Goed geantwoord,' zegt Noah lachend, maar voor hij verder kan praten, onderbreek ik hem. 'Jaja, jij wist dat zelf ook niet, geef maar toe!'

Hij lacht het weg, maar ik weet het zeker: ik heb Noah zojuist gedist.

De tourbus stopt op de parkeerplaats van het hotel. We laden onze spullen uit en lopen het hotel binnen. De hotelmedewerkers weten niet wat ze zien: drie cameramannen, drie geluidsmannen, een manager, een chauffeur, twee andere crewmembers, Noah's bodyguard Jack, mijn moeder, mijn vader, Noah's vader en moeder, hijzelf, zijn broertje, Day, Dusk en ik. Twintig mensen die zomaar het hotel binnenlopen, de orde verstoren en vragen om de hotelsleutels van de kamers die gereserveerd staan onder de naam 'Starr Networks'.

Weer even pauze.

Starr Networks is de naam van het familiebedrijf, weet je wel, omdat mijn vader Damien Starr heet. Het strijkt zich veel verder uit dan de crew die hier in de tour betrokken is. Mijn vader zit altijd aan de telefoon tijdens het eten, en mijn moeder achter de laptop, wat mij ook best irriteert aangezien Day, Dusk en ik de eerste slachtoffers zijn van al deze gekte. Kijk maar naar onze namen. Het minste wat ze kunnen doen is normaal dineren.

Play.

Maar na wat gepruttel met de sleutels (die uiteindelijk pasjes in plaats van sleutels blijken te zijn) lukt het ons toch zonder al te veel kabaal naar onze kamers te vertrekken.

Ik slaap met mijn vader, moeder en broertjes, gelukkig heb ik wel mijn eigen bed. Natuurlijk moeten Day en Dusk weer op hun bedden springen, en natuurlijk moet mijn moeder weer schreeuwen om ze stil te krijgen, en natuurlijk moet er dan weer iemand van het hotelpersoneel aankloppen om de overlast die we veroorzaken te melden, want dat gebeurt als je Dawn Starr heet.

Als alles eindelijk weer stil is, deels omdat Day en Dusk uitgeput zijn van het springen op bed en de lange busrit, pak ik mijn iPod weer en zet Chanting van Falling Angels op. Het is een rustgevende beat die mijn oren vult. Matt, de leadzanger, een lange jongen van in zijn twintiger jaren, altijd met een klein baardje en blonde krulletjes, zingt het couplet met zijn raspende stemgeluid waar ik altijd van kan genieten.