On Tour with Noah

4. 1-0 voor Noah

Ik ben zo zenuwachtig, maar tegelijkertijd ook heel erg blij om Falling Angels eindelijk te ontmoeten. Ik luister In Time nog één keer en leg dan mijn iPod weg, en vertrek naar de taxi's. Als ik daar aankom, word ik licht hardhandig bij de groep gevoegd.

Het is vijf minuutjes rijden naar Ziggo Dome. Gedurende die rit zit ik naast mijn moeder, die weet wat voor een fan ik ben van Falling Angels, en ze knijpt verscheidene keren zachtjes in mijn hand en kijkt dan naar me met een grijns van oor tot oor.

Snel lopen we door een of ander megadoolhof naar een kamertje waarvan niemand ooit had kunnen voorspellen dat daarbinnen een beroemde band zat, waar we om de deur drommen.

En dan gaat de deur open, en zie ik de vier mannen die het afgelopen jaar mijn leven hebben overgenomen, zittend aan een tafel.

Ik kan mijn opwinding maar nauwelijks onderdrukken en slaak een kreetje van blijdschap. Matt ziet het en glimlacht met het scheve lachje dat hij ook showt op al zijn posters (wat me nog hysterischer maakt). Dan komt de cameraman van Starr Networks binnen, die deze ontmoeting gaat verwerken in het programma.

Met een grijns van oor tot oor ga ik zitten. Noah gaat naast me zitten en knijpt zachtjes in mijn bovenbeen. Als ik omhoog kijk naar zijn gezicht, zie ik waarom; hij is even zenuwachtig als ik. Ik lach geruststellend naar hem en zeg geluidloos: 'Komt wel goed.'

Hij glimlacht terug. Ik kijk weer naar mijn lievelingsband, wiens grijnzen nu breder worden. In mijn ooghoek zie ik dat Noah nog steeds naar me kijkt.

'Ze zijn het echt!' fluister ik in Noah's oor.

'I know!' fluistert hij opgewonden terug.

'Dus,' hoor ik mijn vader zeggen, 'dit is Falling Angels, jongens.' Dan wendt hij zich tot de band en gaat over in zijn prachtige Engels. 'Gaais, joe want toe see hello?'

Het gesprek gaat verder in het Engels. 'Hallo,' zeggen de vier jongens in koor en schieten dan in de lach.

'Vet om jullie eindelijk te ontmoeten,' zegt Noah. Ik hoor een trilling in zijn stem.

'Insgelijks,' zegt Matt relaxed. 'Heb je zin in het concert? Je bent het voorprogramma.'

'Weet ik,' zegt Noah, 'ik heb mijn liedjes en choreo's in mijn hoofd zitten,' hij tikt twee keer op zijn slaap, 'dus er kan niks misgaan.'

'Mooizo,' zegt de manager van Falling Angels. 'Noah, je krijgt tien minuten tijd. Daarin mag je doen wat je wilt, zingen, dansen, schreeuwen, als het maar past binnen de stijl en thema's van Falling Angels.'

Even ben ik ongerust; is Noah hier wel op voorbereid? Maar al die zorgen verdwijnen als sneeuw voor de zon wanneer ik naar hem kijk: hij knikt en er verschijnt een scheef lachje op zijn gezicht. 'Dat wist ik. Daar heb ik me ook aan gehouden in mijn schema.'

'Perfect!' zegt de manager. 'Dan zie ik geen reden voor jullie om hier nog te zitten, iedereen mag vertrekken terwijl Damien en ik nog wat zaken afhandelen.'

Ik snuif. Zaken. Hoeveel mijn vader betaald krijgt, zeker. Dat geld zou naar Noah moeten gaan. Dat Starr Networks deze tour sponsort hoeft niet te betekenen dat mijn vader al Noah's salaris kan weggrissen. Ik moest maar eens een hartig woordje spreken met mijn vader als hij teveel geld opeist.

In een lange rij lopen we achter de band aan naar de grote concertzaal, en, eerlijk, er is maar één woord die de letterlijke grootte van dat alles kan omvatten, en dat is ginormous. Er is een enorm podium aan de voorkant, en lege tribunes strekken zich aan alle kanten uit. Het plafond is zo hoog dat je het niet meer kunt zien.

Terwijl ik over het podium loop, kijk ik om me heen. Dat hoge plafond en de tribunes geven me het gevoel dat als ik me afzet van de grond, ik kan zweven door de ruimte. Dat doe ik dus maar niet.