Adopted a werewolf?!

✨Proloog✨

*Edited* *rewritten*

Van buiten af lijk ik een doodnormaal 17 jarig meisje. Maar als je me beter leert kennen zul je merken dat mijn leven ver weg is van wat mensen begrijpen onder normaal. Het eerste wat dit bewijst is dat ik een wees ben, ik heb dus geen family wat de meeste mensen al raar noemen. Want iedereen heeft wel familie, of niet? Of het nu je ouders zijn, je opa of oma, of je beste vrienden, iedereen heeft wel iemand die voor ze zou kunnen zorgen. Nou, ik niet. Ik verloor de mensen die ik mijn familie noemde als klein meisje en heb nooit de moeite genomen om een nieuwe te vinden. Mijn familie was speciaal, niet zoals gewone mensen en dat is nog iets wat mij niet normaal maakt. Ik groeide op in het bos, waar mijn ouders samen met een handje vol vrienden en familie een nieuw leven hadden opgebouwd. Ik zal hier later meer over vertellen maar laten we nu beginnen bij het begin.

Ik zat op mijn kamer in mijn gedachten verzonken toen de huisbaas iedereen bij elkaar riep en zei dat er adopteerders komen. Ik hoorde alle deuren open gaan en stampende voeten op de gang. Langzaam stond ik ook op en liep naar de deur. Ik opende hem en liep op een rustig tempo naar beneden.  Normaal zou ik net al de andere kinderen snel beneden zijn maar nadat ik de laatste keer weer werd terug gebracht heb ik de hoop op een nieuw gezin opgegeven. Ik ben bijna achtien, en wie wil er nou een achtien jarige als je ook iemand jonger kan krijgen?

'Iedereen in een rij staan op leeftijd.' zei de huisbaas. Ik snap niet waarom ze dit nog moet zeggen. 

Ik zuchtte en ging achter aan staan. Ik ben de oudste hier, dus ook als laatste aan de beurt. 

Toen iedereen in de rij stond werd er enthousiast gepraat  Ik niet, ik was gewoon stil en focusde me op de geluiden van buiten. De vogels die tjilpden, de wind die door de bomen raasde. Nog iets wat mij niet normaal maakt. Ik grinnikde om die gedachte. 

Ik schrok op uit mijn dagdroom door het openslaan een deur die open ging en een hele hoop lawaai. Toen ik opkeek zag ik 4 jongens binnen komen. De meiden om me heen begonnen te gillen toen ze zagen wie het waren maar ik herkende ze niet. Ze kwamen me wel bekent voor maar ik wist zo niet waarvan. Zouden ze op tv zijn geweest? 

Een jongen met krullen en groene ogen liep naar mij toe en vroeg: 'En wat is jou naam?' Zijn stem was diep, maar hij keek me aan met lieve ogen. De blik die hij me geeft leek wel medeleven.

'April' antwoordde ik. Waar ken ik ze van?! 

'Nou aangenaam kennis te maken April. Ik ben Harry Styles.' Hij glimlachde breed naar me en ik zag dat hij kuiltjes in zijn wangen had. 'Hoe oud ben je?' 

'17.' Mijn antwoorden waren kort af, zoals ze altijd waren. Vroeger waren mijn antwoorden lang. Ik vertelde ze veel over mezelf, maar dit stopte toen ik steeds weer werd terug gebracht. Die afweizingen veranderen een persoon.

'En hoelang zit je hier al en waarom?' Hij leek het niet erg te vinden dat ik kort af reageerde. Dit spoorde hem alleen maar aan om door te vragen.

 'Vanaf mijn vierde' zei ik zonder emotie. Ik heb geleerd mijn emoties te verbergen voor anderen op dit gebied. Al mijn hele leven heb ik de sympathie van mensen om me heen aan moeten horen waardoor ik er mee heb leren omgaan.  Ik negeerde de waarom vraag. Ik heb dat nog nooit tegen iemand vertelt, zelfs niet toen ik hier werd gebracht. De reden is gewoon te pijnlijk en ik weet nu al dat niemand mij zou geloven.

'Wow.' Hij leek te twijfelen over zijn reactie. Ik snap het wel. Want hoe moet je daar op reageren? 'Leuk even met je gepraat te hebben April' zei hij uiteindelijk, waarna hij weg liep naar de andere jongens. Ik wende mijn blik van ze af zodra ze in een groep bij elkaar gingen staan en focusde me op een gesprek van Diana en Jill, twee meiden van 14.

'Ik hoop dat ze mij kiezen' zuchtte Jill en ze keek dromerig voor haar uit. Diana grinnikte maar ze knikte instemmend.

'Stel je eens voor hoe je leven dan is.' Ook zij leek in haar gedachten te verzinken. 

'April?' Ik keek de huisbaas aan. 'Ga je spullen pakken. Je bent geadopteerd door deze mensen.' 

Ik keek hem verbaast aan. Ik ben geadopteerd? De jongens glimlachten naar me en ik voelde me ietwat ongemakkelijk onder hun blikken.

Ik liep naar boven en pakte mijn spullen. Het was niet veel alleen wat kleren, een gitaar en een paar foto's. Toen alles was ingepakt liep ik naar beneden en zag ik de jongens al staan. 

'Moet je nog afscheid nemen van iemand?' vroeg de jongen met blond haar. Ik schudde mijn hoofd. Hij knikte begrijpelijk en maakte een beweging om mijn tas pakken maar ik hield hem tegen. We liepen naar buiten naar een range rover. 

'Goodbye Heaven, hello Hell' zei ik zacht voor ik instapte en mijn oude leven achter me liet.