Zoekende

4. Liris

Ik had gedacht dat ik meteen in slaap zou vallen wanneer mijn gezicht een fatsoenlijk kussen raakte, maar niets daarvan was waar. Met mijn benen opgetrokken en de dekens half van het bed staarde ik naar de roomba die over de vloer reisde.

Ryvens studio was een stuk groter dan ik verwacht had, het zat in een luxe complex met beveiliging en had zelfs een bubbelbad die ik graag had willen gebruiken als ik niet al bij de sportschool had gedoucht. De man zelf lag op de bank nadat hij me het veel te grote bed gegeven had. Zuchtend krulde ik me verder op, mijn lichaam kon niet ontspannen in deze vreemde plek. Daarnaast hielp het niet dat we morgen teruggingen naar Basal, het idee legde een knoop in mijn maag.

Als ik weer oog in oog kwam te staan met Merijn, welk lichaamsdeel zou ik als eerst breken? Hij had mijn arm en benen gebroken en ik was van plan om hem iets zoveel ergers aan te doen.

En niet alleen hem, iedereen die hem geholpen had me te verstoten. Het maakte me niet uit hoe lang het duurde, ik zou alles zo pijnlijk mogelijk maken. Mijn nagels groeven zich in het matras, kreukten het perfect gestreken hoeslaken.

Ze zouden spijt hebben dat ze me verraden hadden.

Merijn zou spijt hebben dat hij de hand die hem gevoed had, had gebeten.

De woede borrelde in me, maakte me klaarwakker waardoor ik een zucht slaakte. Het was het niet waard om de hele nacht wakker te liggen door een groep waardeloze mensen. De roomba naderde het nachtkastje, het rode lichtje indiceerde zijn plaats in het donker. 'Misschien moet ik ook een roomba nemen.' Alsof de schattige stofzuiger me antwoordde, draaide hij zich om voor hij tegen het nachtkastje botste. 'Hoe noemt Snoepje je?'

'Eveline, en ga slapen, Liris.'

Ik lachte zachtjes, drukte mijn gezicht dieper in de warme dekens terwijl de woede wegspoelde door de goot. Het klonk niet als een naam waar hij op zou komen. 'Hoe kom je op de naam Eveline?'

'Omdat dat het merk is.' Ryven beantwoordde elke vraag die ik stelde en dat amuseerde me.

De stilte golfde over ons als de zee, alleen onze ademhalingen waren te horen. Mijn haren kietelden mijn gezicht, misschien had ik langs de kapper moeten gaan toen ik toch bezig was. Luisterend naar Ryven die draaide op de bank, gleed ik uiteindelijk weg in de duisternis.

═══☩══✦══☩═══

'Hier.' Ryven schoof een oude smartphone die dikker was dan de pannenkoeken die hij gemaakt had voor ontbijt. Het was al beter dan niets. 'Ik heb mijn nummer erin gezet voor als we elkaar kwijtraken.'

'Wat schattig.' Nadat ik mijn vork had neergelegd, greep ik naar de het oude model, het scherm lichtte op zodra ik het opgepakt had. Het was net zo groot als mijn hand en er zaten al standaard applicaties op zoals een camera. 'Kan ik hier spelletjes op downloaden?'

'Ja, denk het.' Ryven haalde zijn schouders op. Afgeleid swipete ik over het scherm waardoor het nieuwsoverzicht tevoorschijn kwam. Verschillende titels trokken mijn aandacht door hun woordgebruik, maar ik wist dat het allemaal overdreven was.

'Valerie gaat trouwen,' las ik de titel van een artikel hardop. Valerie was het gezicht van de maatschappij en iedereen streefde om haar te zijn, ze was een trendsetter sinds ze geboren was met haar schoonheidszegel. Ze was het toppunt van perfectie. Iedereen wilde haar zijn, maar tegelijkertijd hield iedereen haar leven enorm nauw in de gaten.

'Ik wist niet dat je geïnteresseerd was in zulk nieuws.' Ryven rook lekker, of beter gezegd, zijn shampoo had een lekkere geur. Hij had gedoucht voordat hij het ontbijt maakte en stond nu met een theedoek in zijn handen om de gebruikte pannen af te drogen.