Zoekende

Epiloog. Liris

De metro onder mijn voeten schokte zo erg dat mijn lichaam naar voren vloog, mijn arm gewikkeld rond om een paal was het enige wat me ervan weerhield om languit op de vloer terecht te komen. Geschrokken klemde ik mijn mobiel vast, waardoor de muziek in mijn oortjes luider werd door mijn stevige grip op de volumeknop.

Met op elkaar geklemde kaken negeerde ik de blikken die op me gericht waren en zette ik het geluid weer zachter zodat mijn oren nog niet gingen bloeden. Het openbaar vervoer was verschrikkelijk tijdens de spits, het was net alsof ik vervoerd werd als vee naar een slachterij.

Mijn blik viel weer op het scherm waar mijn gesprek met Snoepje stond, ik wilde gewoon in alle rust met hem praten maar deze metro trilde nog erger dan de oma die naast ons woonde. Een zucht gevuld met al mijn frustratie verliet mijn mond, ik moest niet zo geïrriteerd zijn volgens de psycholoog. Het kon goed zijn dat mijn zegel aan mijn emoties gekoppeld waren volgens haar.

Vandaag had ik mijn derde afspraak bij Irene, de psycholoog die Snoepje aan me aangeraden had. Ze was een lieve vrouw met een doordringende blik die me ongemakkelijk maakte, alsof ze alles wat ik niet zei, kon zien. Het was ook precies daarom dat ik nooit verder gekomen was dan de woorden 'ik ben prima'. Elke keer als ik haar zag klapte mijn mond stijf dicht, maar Irene leek het niet erg te vinden. In plaats daarvan zou ze vragen wat ik allemaal gedaan had die week, wat stukken beter was dan het hebben over mijn gevoelens.

Met harde tikken van mijn nagels maakte ik dan eindelijk een berichtje naar Snoepje. Ik scrolde door de emojis heen, vroeg me af of ik een hartje bij mijn berichtje moest doen, maar zodra het idee bij me opkwam trok ik mijn neus op. Snoepje was nog steeds de bittere simpele man die hij was, een hartje zou hem niets doen. Daarnaast had ik hem nog nooit emojis zien gebruiken, dus voelde het kinderachtig om daar nu mee te beginnen.

Ik

Ik ben klaar, hoe is het op werk?

Snoepje
Hoe ging je afspraak?

Ik

Mijn afspraak ging prima! Irene zijn de dikste maatjes ondertussen.

Ik trok mijn neus op bij het woord 'prima'. Ik had het de afgelopen dagen al zoveel gebruikt dat het altijd klaar op mijn tong lag. Ik wist ook dat Snoepje zijn ogen zou rollen bij mijn berichtje, maar het was beter dan dat hij door zou vragen. Het ging ook prima met me, ik had warm eten, een dak boven mijn hoofd en een zacht bed. Niemand die achter me aankwam met slechte intenties op bedrijven die me een contract aan wilden smeren na. Overleven was nog nooit zo makkelijk geweest. Zolang ik mijn zegel onderdrukte, hem niet gebruikte, zou alles goed met me komen. Het kon niet beter met me gaan. Snoepje was ondertussen nog aan het typen aan een volgend berichtje en ik keek kort op om het volgende station op de rode borden op te lezen. Nog maar drie stops en dan was ik in Apicro.

Snoepje
Ik heb een ooggetuige gevonden die Clara voor
het laatst in de buitenwijk heeft gezien, ik ga
vandaag achter het spoor aan.

Mijn vingers bleven over de toetsen heen zweven, een onbeschrijflijke angst echode door mijn lichaam die opeens hol leek te zijn. Mijn ogen lazen de laatste zinnen keer op keer. Snoepje had na alle gebeurtenissen in Basal besloten om een eigen detectivebureau te openen om mensen op te sporen, deels door zijn verslechterde relatie met het politiebureau en ook doordat het hem niet handig leek om met ze samen te blijven werken terwijl een befaamde crimineel onder zijn dak leefde. Nu zocht hij bijvoorbeeld naar een gezegeld kind dat vanaf haar basisschool was meegenomen door een vreemde. Mensen zoeken was waar hij het best in was, maar toch maakte ik me soms zorgen.

Als Snoepje me verliet dan had ik niemand hier.

Snoepje
Trouwens, mijn ouders willen dat we volgende week
langskomen voor een kerstdiner. Ga je mee?