တိမ်တွေနေတဲ့ အရပ်ဆီ.....
ခေတ်နဲ့မိုးတိမ်ပြာတစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ကြသည်။ခေတ်ကအရင် သူရှေ့ကလူအားပုခုံးပုတ်လိုက်လေသည်။
"ဟင်"
"ခွပ်"
မျက်နာလှည့်လာသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ခေတ်ထိုလူအားတုတ်နဲ့ရိုက်လိုက်လေသည်။မိုးတိမ်ပြာလည်းမျက်နာလှည့်လာတော့ လက်ထဲတွင်အရန်သင့်ကိုင်ထားသောတုတ်ဖြင့်ရိုက်လိုက်တော့သည်။ထိုသူမျမှာချက်ကောင်းတန်းထိသွားတာကြောင့်တခါတည်းမြေပြင်ပေါ်တွင်မေ့သွားကြတော့သည်။
"လက်ဆကလက်လန်တယ်နော် ခေတ်မင်းသစ်"
"ဟားဟား "
မိုးတိမ်ပြာအပြောကိုခေတ်အားရစွာရယ်မောလိုက်တော့သည်။
"ကိုမိုးတိမ်ပြာ ရောင့်ကိုသူတို့ဘယ်ခေါ်သွားကြတာလဲဟင်"
"ဟိုအရှေ့ထဲကလျှိုတစ်ခုထဲကိုခေါ်သွားတာပဲ ငါလိုက်ဝင်မယ်လုပ်တော့ သူတို့လူတွေထွက်လာတာနဲ့ပြန်ပုန်းနေလိုက်တာ"
"ဒါဆိုကျွန်တော်တို့အမြန်လိုက်ရအောင်"
"အင်း"
ခေတ်တို့လျှိုထဲသို့လိုက်ဝင်သွားကြသည်။ခြုံတွေကအရမ်းထူလှသည်။ခေတ်တို့မနည်းပင်အထဲကိုရောက်အောင်ဝင်လိုက်ရသည်။
"ဝါး"
လျှိုကိုဖြတ်ပြီးခေတ်တို့တွေ့လိုက်ရတာကတော့ ဟောင်းနွမ်းနေတဲ့အိမ်အိုကြီးတစ်လုံးကိုပင်။အိမ်ကြီးကအဝေးကနေကြည့်တာတောင်ကြီးမားလှပါသည်။အိမ်နံရံများကို နွယ်ပင်များကရစ်ပတ်နေပြီး တစ်အိမ်လုံးအစိမ်းရောင်သန်းနေတော့သည်။
"ဒီတောထဲကိုငယ်ငယ်ကဒယ်ဒီနဲ့ရောက်ဖူးတယ် ဒါမယ့်ဒီအိမ်ကြီးကိုတော့ခုမှတွေ့ဖူးတာပဲ"
"ကျွန်တော်လည်းအခုလိုဟောင်းနေတဲ့အိမ်ကြီးကို ဒါပထမဆုံးတွေ့ဖူးတာ "
ခေတ်တို့အိမ်ကြီးအားကြည့်ပြီးမင်သက်နေကြသည်။ဒီလောက်တောနက်ကြီးထဲမှာဒီလိုအိမ်ကြီးကိုဘယ်သူကများဆောက်လုပ်ထားတာဖြစ်မလဲ။ခေတ်နဲ့မိုးတိမ်ပြာအိမ်ကြီးအနားသို့ ချဉ်းကပ်လာခဲ့သည်။အိမ်ကြီးနဲ့ပိုနီးလေ ပိုပဟေဠီဆန်သလိုပင်။နှစ်ယောက်သားအိမ်အိုကြီးကိုငေးမောရင်းအိမ်တံခါးဝဆီသိူ့ရောက်ရှိလာခဲ့တော့သည်။
YOU ARE READING
တိမ်တွေနေတဲ့ အရပ်ဆီ.....(Complete)
Romanceတိမ်တိုက်ရောင် "အထီးကျန်ခြင်းဆိုတာ ကိုကိုယ်တိုင်ဖန်တီးလို့ အထီးကျန်ရတာပါပဲ။လူတိုင်းက ပျော်ရွှင်အောင်နေလို့ရပါတယ်။အက်ဒီပျော်ရွင်မှုက ကိုယ်ချစ်တဲ့သူ ကိုယ်မြတ်နိုးတဲ့သူတွေနဲ့သာ ကုန်ဆုံးရင် မင်းေလာက်ပျော်ရွှင်ဖို့ကောင်းတဲ့သူ ဒီကမ္ဘာမှာ မရှိတော့ဘူးပေါ့"...
