𝙽𝚒𝚎𝚝 𝚣𝚘𝚊𝚕𝚜 𝚐𝚎𝚙𝚕𝚊𝚗𝚍 ~ 𝙱𝚊𝚗𝚔𝚣𝚒𝚝𝚝𝚎𝚛𝚜

Hoofdstuk 2.3 - 'Ouder' gesprekken

"Verdomme," klinkt er door de telefoon, "geef me vijf minuten en ik ben er." Koen zucht wetend dat Matt deze kant op zou komen. "Gast hoe voel jij je eigen? Raoul heeft je vanochtend in een verschrikkelijke staat gevonden, denk je dat je nu echt in staat bent om een auto te besturen?"

Door de telefoon klinkt gerommel. Matt is zich waarschijnlijk al aan omkleden. "Koen het is mijn kind," antwoord hij buitenadem terug, "als er wat is gebeurd dan wil ik dat nu weten en niet via de telefoon. Ik kom er nu aan."

Voordat Koen überhaupt de kans krijgt om daarop in te haken, heeft Matt de telefoon al op de haak gegooid. Zuchtend stopt Koen zijn telefoon terug in zijn broekzak. Er gaan honderd vragen door Koen zijn hoofd die allemaal betrekking hebben op het feit waarom hij hier zit en hoe Jurre in hemelsnaam terug in groep 3 is gezet vandaag.

Nog in gedachten verzonken wacht Koen op juf Esme. Het was Jurre zijn juf in groep 2 en 3. Ze is ouder dan de jongens maar zo rond de 35. Na een tijdje gaat de deur weer open en loopt juf Esme de klas binnen. "Zo dat was ook even gek denk ik?" vraagt ze lief. Koen knikt voorzichtig en kijkt haar met een verdrietige blik aan.

"Matthyas komt deze kant op," zegt Koen, "hij zal hier zo zijn maar verwacht er nog niet te veel van. Hij is ziek en zou eigenlijk moeten uitrusten maar toen hij hoorde dat er wat met Jurre was is hij meteen in zijn auto gesprongen."

Nog voordat Koen zijn zin af heeft gemaakt wordt hij gebeld door Matthy. "Koen van Heest waar de fuck ben jij?" klinkt er door de telefoon. Hij klinkt buitenadem en zijn stem vergeeft al dat hij heeft gehuild. "Matt rustig man. Waar sta jij nu?"

"Groep 4 natuurlijk," reageert hij terug alsof dat de normaalste zaak is. "Ja dat dacht ik al," antwoord Koen zacht, "jij weet wel waar Jurre vorig jaar zat toch? Als je door de deur loopt en dan het lokaal van juf Esme dan kom je er vanzelf." Matthy legt weer af en Koen ziet iemand al over het schoolplein rennen. 'Dit gaat hij niet lang meer volhouden' denkt Koen bij zichzelf.

Nog geen halve minuut later komt Matt de klas ingelopen. Koen ziet hoe hij een beetje op adem moet komen. Esme loopt richting Matthy en schudt zijn hand. "Ahh Matthyas," zegt ze vriendelijk, "we moeten het even hebben over Jurre."

Matt knikt en neemt plaats naast Koen die op zijn beurt zijn hand op Matt zijn been legt er een klein beetje in knijpt on hem te laten merken dat hij er niet alleen voor staat. "Waar is Jurre eigenlijk?" vraagt Matthy. Koen wijst naar de andere deur en Matt knikt begrijpend.

"Het is voor jullie beide denk ik een vrij grote schok dat jullie hierheen werden geroepen," begint Esme, "Meester Thomas had zich vanochtend ziek gemeld en toen hebben we meester Sander als vervanger aangewezen. Hij is een vierde jaar student dus dat zou geen probleem moeten zijn."

Esme neemt een kleine pauze, alsof ze de jongens wil voorbereiden op wat komen gaat. "Zoals we al eerder hebben afgesproken met Matthyas, was dat een stagiaire Jurre mocht observeren en dat was toevallig vandaag. Ik zal haar observaties voorlezen, maar ik kan wel vertellen dat het vrij heftig kan zijn en wil jullie nu alvast op het hart drukken om zeker stappen te ondernemen na vandaag." De jongens knikken en zijn best benieuwd naar de observaties aangezien ze Jurre hier huilend aantroffen.

"Zou u deze observaties ook op de mail kunnen doen?" vraagt Matt, "en waar is de stagiaire nu? Zou zij niet bij dit gesprek zijn?" Esme knikt, "gezien de aard van het gesprek leek het ons beter dat ik dit nu zou doen en dat zij tijdens het geplande gesprek er verder op in gaat." De jongens zijn nu ook een stagebedrijf en vonden deze uitvoering vrij bijzonder, dan zou het echt een zwaar beladen gesprek zijn. "Ik zal beginnen met het oplezen," zegt Esme, "mocht er iets zijn, schroom dan niet om te onderbreken."

Observatie: Jurre Caeyers
Periode: woensdag 14 oktober 2024
Klas: 4b
Observant: Annelot Rozenbeek

Jurre liep vanochtend een beetje verdwaald de klas binnen. Toen hij af werd gezet, keek hij diegene niet aan en is meteen naar de klas gelopen. Hij leek niet op zijn gemak en speelde met zijn handen. Toen ik aan hem vroeg wat er was antwoordde hij kort dat zijn papa hem moest brengen en niet Raoul, vermoedelijk de man die hem weg heeft gebracht. Na wat navraag bij de andere groep 4 leerkracht, blijkt dat Jurre zijn vader niet meer in leven is. Toen ik Jurre vroeg wie hij bedoelde met papa antwoordde hij stug papa Matthy.

"Wacht wat," zegt Matt snel, "hoe noemde hij mij?" Esme kijkt nog een keer naar het papiertje, "Papa Matthy. Noemt hij jou thuis anders?" Matt knikt. "Misschien is het voor de andere kinderen dan begrijpelijker en voelt hij zich niet buitengesloten omdat zijn vader niet meer leeft. In mijn klas had hij dit ook al vorig jaar."

Koen kijkt Matthy verdrietig aan die nu ook tranen in zijn ogen heeft. Jurre noemt Matt papa, en dat was misschien wel het mooiste woord dat Matt omschrijft. Esme ziet ook dat het Matthy raakt, "zal ik verder gaan of?" Koen en Matthyas knikken.

Vandaag is er een invaller. Jurre is gewend dat meester Thomas later in de klas is, dus voor hem is er nog niks veranderd. Hij begint zijn dag zoals altijd, hij pakt zijn leesboek uit zijn laatje en in plaats van dat hij verder leest, slaat hij tien pagina's terug en leest het weer opnieuw. Dit verklaart misschien waarom hij nog steeds bezig is met het eerste leesboek.

Na een goede drie minuten komt meester Sander de klas ingelopen. Ik zie dat Jurre meteen in paniek schiet en zich naar mij omdraait, waarschijnlijk omdat hij mij nog als hou vast heeft. Als hij aan me vraagt waar meester Thomas is, en ik hierop antwoord dat die ziek is, zie ik de paniek in zijn ogen. Nog voordat Jurre iets kan zeggen, begint meester Sander aan zijn les.

De dagplanning hangt op het bord, die Jurre gisteren op het bord mocht hangen, waaronder muziek. Nadat meester Sander zich voor had gesteld, vertelde hij ook dat muziek vandaag niet doorging en dat ze een extra uurtje naar buiten gingen. Dit was het kantelpunt voor Jurre die ineens begon te huilen en te schreeuwen. Alles wat deze dag tegen kon zitten qua veranderingen, zat tegen bij hem.

Na tien minuten geschreeuw, wisten zowel meester Sander en ik niet meer wat we met Jurre aan moesten. Hij bleef vertellen dat ze muziek moesten doen, want dat deden ze elke woensdag. Als meester Sander hen meenam naar de gang, mijd hij elk oogcontact met hem en loopt de juf van groep 4 ook uit haar klas. Zij heeft Jurre meegenomen naar groep 3 waar hij naar juf Esme is gebracht.

Juf Esme heeft Jurre gerustgesteld. Ook hier kijkt hij haar niet aan en begint zichzelf heen en weer te wiegen uit paniek. Dit heeft hij twee uur volgehouden en heeft geen woord tegen iemand gezegd. Toen uiteindelijk alle kinderen begonnen te zingen met muziek, begon hij zijn oren te bedekken en is hij de klas uit gelopen. Esme heeft hem van de gang gehaald en hem bij haar neergezet. Hier is hij de gedurende dag gebleven.

Uit deze observaties is naar voren gekomen dat Jurre moeite heeft met aanpassingen en dat hij, na te veel prikkels, weg loopt.

Esme sluit de brief en kijkt beide heren aan. De tranen staan in hun ogen en bij Matt lopen ze al over zijn gezicht. "En nu?" vraagt Matt als hij met de mouw van zijn trui de tranen weg veegt. "Meester Thomas zal morgen en overmorgen niet aanwezig zijn. Ons lijkt het voor nu het beste dat Jurre twee dagen thuis blijft. Ook adviseer ik dat jullie met hem naar de huisarts gaan om te kijken hoe jullie hierin geholpen kunnen worden."

Matthy en Koen knikken en staan beide op als Esme hun de brief toe schuift. "We gaan Jurre meenemen en zullen thuis met hem dit bespreken," zegt Matthyas zacht. Esme knikt en leidt de jongens terug naar Jurre.

Als Jurre Matt in de gaten krijgt, rent hij richting Matthy. "Pap," roept Jurre voor het eerst in het bijzijn van Matthy en Koen, "gaan we naar de Hema? Dat had je beloofd." Koen kijkt verdrietig aangezien Matt nog steeds niet fit is en hij weet dat Matt gaat breken.

"Ja tuurlijk maatje," antwoord Matt als Jurre hem dood knuffelt, "tuurlijk gaan we nog langs de Hema. Dat had ik toch beloofd."