𝙽𝚒𝚎𝚝 𝚣𝚘𝚊𝚕𝚜 𝚐𝚎𝚙𝚕𝚊𝚗𝚍 ~ 𝙱𝚊𝚗𝚔𝚣𝚒𝚝𝚝𝚎𝚛𝚜

Hoofdstuk 2.6 - Breekpunt Van Matthy

Zuchtend staat Matt op uit zijn bed. Hij pakt zijn bril van de kast en loopt richting de badkamer. Vermoeid kijkt hij naar het zielig hoopje mens in de spiegel. De hoeveelheid stress die hij op dit moment ervaart is onmenselijk en hij weet niet hoelang het duurt voordat hij daadwerkelijk breekt.

Hij voelt zich ineens niet lekker en vliegt zowat naar de wc waar hij voor de zoveelste keer zijn maaginhoud eruit gooit. Hij heeft zich in tijden niet zo slecht gevoeld en weet dat hij nu actie moet ondernemen voor het te laat is. Hij pakt zijn telefoon erbij en kijkt in de groepsapp wie er nog wakker is. Het is 3.04u, tuurlijk is er niemand wakker, maar stiekem hoopte Matthy dat iemand nog bezig was.

De urenlange gesprekken met de jongens blijven in zijn hoofd spoken. Ze hadden hem altijd op het hart gedrukt dat hij altijd naar een van hen kon komen als er wat was. Zelf vond hij dit een teken van zwakte, en vermijden dat dan ook graag.

Ineens komt een ander idee in hen op. Vroeger, toen hij nog klein was en het tweede jaar VWO deed, ervaarde hij ook veel stress. In mindere mate dan nu, maar op die leeftijd voelde het niet zo. Als hij dan gestrest was, ging hij naar buiten om de sterren te kijken. Hij trekt een trui aan en loopt richting zijn kast waar hij een oude knuffel uit de kast pakt. Het was de oude knuffel van Saar, die hij altijd heeft bewaard.

Met een soort van teddybeer onder zijn arm en een kop thee in zijn andere, loopt Matthy door de achtertuin richting een open stukje gras. De stoelen van het kamperen van een nacht eerder stonden er nog. Hij neemt plaats en tuurt naar de sterrenhemel, die zich door de wolken zo af en toe laat zien.

"Wat moet ik nu schat?" vraagt hij zacht als hij een slok thee neemt, "ik weet het niet meer Saar. Het wordt me allemaal te veel. Met Guus gaat het super, alleen ben ik bang dat ik hem te weinig aandacht geef. Ik ga vrijdag met hem naar Breda, naar de voetbal. Juliette heeft een vriendje, echt een schat van een jongen. Jammer dat je hem niet kan ontmoeten. En dan degene die altijd in ons bed kroop als ik bij jou sliep. Het gaat niet goed met hem, alleen daar gaat hij nog achter komen. Ik weet het gewoon niet meer schat. Kan ik dit wel aan? Ben ik wel de vader die ze verdienen?"

Matt blijft enige tijd buiten zitten, in gedachten verzonken. Weer heeft hij het gevoel over te moeten geven, en gaat dus langzaam staan. Meteen wordt hij licht in zijn hoofd en weet dat het een kansloos idee was om naar buiten te gaan. Als hij hier bewusteloos neer zou vallen, zouden ze hem pas morgenochtend vinden.

Met alle macht die hij nog heeft, loopt hij richting het huis. De schuifdeur krijgt hij maar amper dicht, en pakt zichzelf meteen beet aan het keukenblad. Nog voordat hij zijn theemok neer kan zetten, voelt hij zichzelf langzaam wegzakken. Met een smak op de grond komt hij terecht, waar ook de mok in duizend stukken barst. Een pijnlijke kreun verlaat zijn mond voordat hij het aangename zwarte gat over zich heen laat komen.

Raoul schrikt wakker van een dof geluid vanuit de woonkamer. Hij is al geen diepe slaper, en als hij dan ook nog praktisch naast de woonkamer slaapt, maakt het dat er allemaal niet beter op.

Hij wil zich omdraaien maar iets zegt hem dat hij toch echt richting de woonkamer moet gaan. Langzaam staat hij op uit zijn bed en rekt zichzelf uit. Het is ook weer een onmenselijke tijd om op te staan, maar toch wordt er iets getriggerd in Raoul. Iets zegt hem dat het niet klopt.

Hij loopt richting de woonkamer en klikt het licht aan. Als hij naar de woonkamer kijkt, ziet hij niets maar ineens voelt hij de kou van buiten. Als hij zich omdraait, ziet hij daar wat liggen. Zijn ogen vallen zowat als uit zijn hoofd als hij Matt ziet liggen. De glasscherven van de theemok, probeert Raoul te ontwijken als hij Matt probeert op te pakken. Matt is niet zwaar, maar een doodgewicht proberen te tillen, is iets wat vrij lastig gaat.

Raoul staat terug op en rent richting de kamer van Rob in de aanbouw. Meteen ramt hij de deur open, wetend dat Rob zijn vriendin er niet was. Hij schiet meteen omhoog in zijn bed en moet wennen aan het licht dat ineens aan is gegaan. "Nu meekomen," roept Raoul die alweer richting de woonkamer is gerend. Rob stelt geen vragen en trekt snel een broek aan en rent achter Raoul aan.