Hare | Anzer Balı

25

Bölüm şarkısını dinleyin yaaa🥹🥹

Keyifli okumalar gece pulilerim 💫💫

Ya o telefonu var ya! Yanında olsaydım da münasip bir yerlerine soksaydım! Kapattığı defteri kıvırıp en en münasip yerlerine soksaydım! Yataktan kalkıp yastığı yorganı ne varsa yerlere göklere fırlattım. Her yeri dağıtıp yıkmak istiyordum ama sonunda ben toplayacağım için çokta ileri gidemiyordum. Bu yüzden öfkem içimde patlıyordu. Ellerim buz gibi oluyor, içimden çığlık çığlığa bağırmak geliyordu. Günler sürdü yaptığımız telefon görüşmesinin etkisinden kurtulmam. Pis sarhoş, kendi yaşananları hatırlamıyordu tabi. Olan bana oluyor, ilişkinin aldığı hasar bana zarar olarak geri dönüyordu.

Hiç bu kadar kötü geçirdiğim günlerim olmamıştı. Ne annesiz büyümek, ne babasız kalmak ne de halamın yanında bir yabancı gibi yaşamak.. Hiçbiri bu kadar ağır gelmemişti bana. Hepsini kabullenip yoluma devam etmiştim. Altında ezilmemek için halamın yanındaydım ve onu hiç yalnız bırakmamıştım. Kime vefa borcum varsa bir şekilde ödemiştim. Ama kendime attığım kazığı, bana bu hayatta kimse atmaya kalkmamıştı. Hayatımı kendi ellerimle kaybederken aklım neredeydi? Nasıl bulaşmıştım böylesi bir belaya? Nasıl bir şanssızlıktı bende ki? Kaç kişinin başına gelirdi ki yazdığı kişinin bir başkası çıkması? Üstelik bilmeden ona gerçek hayatta aşık olması?

Eğer içmeye tövbeler etmeseydim şu odada yapmak istediğim tek şey içip içip uyumaktı. Uyumak ve unutmak. Belki de onun yaptığı gibi arayıp sesini duymak. Evden kaçıp odasına koşmak. Ama ben içince yasak adamlarla yasak ilişkiler yaşayacak kadar sapıtıyordum. Ağzıma sürmezdim bundan sonra ama, biraz içip unutmakta istiyordum. Bana git deyişini.. ne sen sevdin ne ben deyişini unutmak.. Nasıl bırakacaktım arkamda? Ne Asil, ne Efe.. daha önce hayatıma girmiş hiçbir adam bende bu etkiyi bırakmamıştı. Ben Alimahir'i nasıl unutacaktım? O öpüşmelerimizi.. o teknede ki geceyi nasıl unutacaktım..

Yapmam gereken tek şey bu şehirden çekip gitmekti. Halam beni eve kapatmıştı, ne kendi çıkıyordu ne de beni çıkarıyordu. Kapıya kilit vurmuştu resmen, evde sinek uçurmuyordu. Gerçi ben bir yolunu bulurdum, ikinci kattan aşağı çarşaf sallar yine kaçardım ama bu eve dönüşüm olsun istiyordum. Gittiğimde, gönül rahatlığıyla istediğim zaman bu eve gelmek istiyordum. Bir şekilde halamı ikna edip bu evden çıkmam ve kaçıp gitmem gerekiyordu. Tabi halamın yaptığı planlardan habersizdim.

Günlerdir aşağıya da inmiyordum, halam yattıktan sonra inip bir şeyler yiyor sonra tekrar odama çıkıyordum. Ev dağılmıştı, Azime ablamın yaptığı yemekler bitmişti, kendime gelip düzeni tekrar ele almam lazımdı ama içimden gelmiyordu. Eğer gitmek istiyorsam da eskiye döndüğüme halamı ikna etmem gerekiyordu. O gece telefonla konuşmakta bana çok iyi gelmişti. Sesini duymuştum, beni özlediğini hissetmiştim.. Bu beni yaşatmaya yeterdi. Sabah kalkıp odamın camlarını açtım. Onca yeşile rağmen, gördüğüm tek şey kolunda sargısıyla arabasına binen Alimahir olmuştu. Benim silüetimi görebileceği bir mesafedeydik, eğilip bineceği sırada sanki anladı cama çıktığımı, vazgeçip başını kaldırıp baktı. İyi miydi? Sormuştum ama söylememişti. Çok özlemiştim.. İyi olduğunu duymaya ihtiyacım vardı. Aramıza perdeyi çekip bakışmayı kestim ama izlemeye devam ettim. Bir süre daha baktı ve bindi arabasına. Sonra da çekip gitti. Bu kadar görmek bile o kadar iyi gelmişti ki.

Odamı toparlayıp çıktım, merdivenlerden inerken sesler geliyordu, eve birilerinin geldiği belliydi. Mutfağa girdiğimde Aysel ablayı görmüştüm. Uzun zaman üstüne onu gördüğüme çocuk gibi sevinmiştim. Hemen kucakladım. 

'Nereden çıktın sen abla! İyi ki geldin..'

'Bobaaanem seni sorayi..' diyerek ayrıldı benden. Haklıydı, her hafta ziyaretine giderken birden ayağım kesilmişti. Tam cevap vereceğim sırada halam girdi mutfağa. Hala öfkeliydi. Bana zaten herkes öfkeliydi..