Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tanrı avuçlarıma dayanılmaz vecalar bıraktığında, geriye tek bir seçenek kalmıştı; vazgeçmek.
Yaşamak için vazgeçmek.
Kurtulmak için vazgeçmek.
Kavuşmak için vazgeçmek.
Acının çıkmazında, içinde isimsiz koca bir boşluk vazgeçmiştim. Biran’a söz verdiğim andan itibaren içimde bir şeylerin ikiye ayrıldığını, ruhumda oluk oluk kanayacak bir yara açıldığını, göz pınarlarımda binlerce yağmur bulutunun toplandığını hissetmiştim.
Eksildiğimi hissetmiştim.
“Nerede bunlar!”
Yabancının asi sesiyle yolunda gitmeyen birşeyler olduğunu anlayarak etrafıma baktım. Peşimizdeki atlılar yoktu!
“Ne oluyor?” Bakışlarımı arka camdan alamadım. Saatlerce bizi takip eden atlılar, Kimpras’tan çıkıp aydınlığa kavuştuktan bir süre sonra bir anda ortadan kaybolmuştu! “Neredeyiz?”
Gözleri sıkça dikiz aynasına uğrarken, “Mentroeyaletindeyiz.” diye yanıtladı.
Eyaletin adı gerilmeme sebep olurken, Kara Kule şatosundaduyduklarımıhatılamaya çalıştım. Ülkede liderlerceyönetiler aydınlık ve kızıl bölge dışında iki eyalet vardı.Gece Kraliçesi unvanını aldığım tören Lavangos eyaletinde yapılmıştı. Mentro eyaleti ise büyücülerin bulunduğu tehlikeli bir bölgedeydi. Düşüncelerim gerçeğe aktı ve aydınlık hava bir anda alacakaranlığa çalarken, ölü ağaçların ev sahibi olduğu kurak bir ormana giriş yaptık. Arabanın engebeli zeminde sarsılmaya başlaması uzun sürmedi. Yapraksız ağaç dalları sıkça camlara çarparak nahoş sesler çıkardığı esnada koltuğun ucuna kayarak ona döndüm.
