"London!!!"
I was walking now papuntang room when I heard someone called my name. It's Rei, nang humarap ako sa kanya ay kumakaway pa itong papalapit sa akin.
"Good morning." She was about to hug me ng lumayo ako.
"Oops. Sorry." She said.
Sabay na kaming naglakad papuntang room. It's been 2 weeks since nag start ang pasok, and I can say na hindi na ako ganoon ka-kinakabahan like last week. Nakakapaglakad na ako ng hindi nagiging jelly ang mga tuhod ko. Nakakayanan ko na ding magstay kahit madami pang estudyante.
Ito naman ang gusto ko at gusto nila daddy e. Ang ma-over come ko ang trauma ko. Hindi ko lang inaasahan na konting panahon lang pala ang kakailanganin ko para um-okay ako sa maraming tao. Kung alam ko lang ay dati pa sana pumasok na ako sa school.
But gaya nga ng sabi sabi, hindi ko malalaman kung hindi ko susubukan.
Kaya ko na. Kaya ko ng magstay kahit marami pang tao ang nakapaligid sa akin. Ang ayaw ko lang at hindi ko pa talaga kaya is yung may ibang lumalapit sa akin lalo na ang humawak sa akin.
Exceptions lang ang pamilya ko 'cause I know I can trust them. Maybe soon, pati na si Rei. Who knows right?
Rei became a good friend to me since first. She respect me and never ask why I gave her those conditions para lang maging friend ko siya. She said, she'll wait till I can tell her my story.
In just our 2nd day of class, she already told her story na kaya daw wala siyang friend is because she was bullied before. And transfery lang din siya like me. And she said na magaan daw ang loob niya sa akin kaya nilapitan niya ako. I felt sorry for her dahil ever since first year pa lang daw siya ay nabubully na siya at tinatakot siyang kapag lumipat daw siya ay hahanapin pa rin daw nila siya. But then, nung malapit na raw matapos ang third year nila, something happened. Muntikan na raw siyang mamatay but luckily, nakaligtas siya.
Nalaman ng mga magulang niya ang nangyari kaya nagpasya sila na ilipat na siya ng school and yung mga nagbully sa kanya, naipakulong na raw.
I asked her why it seems like she did not experienced those since she looks so jolly and her answer was... "I'm happy cause I know wala ng mananakit sa akin, I know din na safe ako dito since inaral ko lahat ang tungkol sa school na ito at never daw nangyari ang mga sakitan o bully dito. It was all in the past now. Need ko mag move on, nor else, ako din ang mahihirapan."
Tinamaan ako sa sagot niya but I know, people are all different. May kanya kanya tayong perspective, and me? Matagal bago ako nakapagmove forward and until now hindi pa nga ako move on. Mahirap para sa akin. But at least now, nakakaurong na ako. Not bad.
"Nakagawa ka ba ng assignment sa Personal Developmemt?" Natigil ang pagiisip ko ng marinig ko si Rei na magtanong.
Tumaas ang kilay ko sa tanong niya. "I don't have that subject anymore." I answered
"Onga pala. Geez.. sana all talaga 3 subjects lang per day." Reklamo nito.
Well parang irregular students lang ako dito dahil three subjects lang nga ako per day while them, 5 subjects.
"E yung assignment kay Miss Turner, mayroon ka na?" Damn. Hindi ko na nga siya naalala, binanggit pa niya.
Sa loob ng dalawang linggo, napansin kong ako lagi ang tinatawag ni Miss Harper sa klase. Hindi ko alam kung sinasadya ba niya yon or hindi cause damn it. Lagi tuloy nasa akin ang attention ng mga kaklasi ko which I hate. Lagi din siyang nagpapatulong sa akin since lagi naman daw late ang susundo sa akin. Pano niya nalaman? Naririnig niya pag nagko-call ako kina kuya na papasundo na ako. Yung magandang propesor niyo, chismosa. Kaya ang ending, sakin niya pinapacheck ang mga activity namin. Hindi naman siya demanding, dahil once naman na nandito na ang susundo sa akin, kahit hindi pa ako tapos ay papaalisin na niya ako. Ang kaso lang, pagkakinabukasan ko itutuloy. Tsk.
