Chapter 15

13K 524 84
                                    

Last night na ni dada tonight so I am here again beside him. Well, hindi naman pala ako umaalis sa tabi niya unless kapag maliligo ako o magC-CR.

Tito Kyle and his family were already here. As expected pagdating nila, iyakang malala na naman ang nangyari.

Actually, hindi ko alam kung anong mga trip nila sa buhay but instead na si Mama Alice, ako yung kanilang inaalagaan at binabantayan. Well, maybe because they know how much I love dada and they know I am not really good in handling this kind of situation.

"Bunso, you need to eat." Napalingon ako sa taong nagsalita and it was kuya Kris. Umiling lang ako at binalik ang paningin kay dada.

How I wish this is just a dream so that I can force myself to wake up. If that's the case, I will never leave dada anymore and spend my whole time with him while he's alive.

May umupo sa tabi ko and I thought it was kuya Kris but it was kuya Ashton pala.

He hold my hand and guide my head to lean on his shoulder. Heto nanaman ako. Naiiyak nanaman.

"Princess?" He called me

"Hmm?"

"You need to eat. Dada doesn't want you skipping your food." Mahinahong saad nito.

Umiling lang ako. Wala talaga akong gana. Simula nung unang araw na nawala si dada, tatlong beses pa lang ata akong kumain at sobrang konti pa.

Wala naman na itong nagawa kundi ang bumuntong hininga nalang at hinayaan na ako.

My family tries to divert my focus to other stuffs through chitchating but I can't help myself but to feel nothing.

I am still hurting and I still can't accept the fact that in less than a day, my dada will leave this world and will lie six feet under the ground and I will never see him ever again.

If only if heaven has a visiting hour.

--

"He was the best dad and I will surely miss him." Pagtatapos ni mommy sa eulogy niya.

Hindi ko alam pero kung kailan gusto kong pabagalin ang oras, saka ko pa naramdamang na sobrang bilis nitong lumipas. We're here now sa cemetery dahil libing na ni dada.

It is time for sharing our eulogy for him.

"And lastly, may I ask for London Ash Mackenzie?" Saad nung nagsasalita sa harap.

Humarap lahat ng tao sa akin. But I did not move nor speak. I remained sitting looking at dada.

My tears are continuesly falling from my eyes but I don't mind since I am wearing a sunglasses.

Naramdaman kong may tumapik sa akin so I looked at her - him pala. It was kuya Sam.

"Your turn." Was only he said kaya napatingin ako sa harap. But I shook my head saying I don't want.

"Princess, come on." This time, it was dad but still, I don't want to speak in front kaya sumenyas siya na hayaan na ako.

Natapos na ang seremonya at heto na... Unti-unti ng bumababa ang kabaong ni dada at the same time lumalakas na din ang iyak ng buong pamilya.

While me? I don't know but I can't find my voice. I want to scream but I can't. All I can do was cry in silent. Why? What happened to me?

I look at my family and they were all crying out loud. Calling Dada's name. My mommy, my titos, my kuya and my cousins.

Kung siguro kahit hindi ko kilala ang mga ito, base palang sa iyak nila, malalaman mo ng napaka especial ng taong nakahiga ngayon sa harap nila.

Pagkababa ng coffin, isa-isa ng nagsihulugan ng bulaklak ang pamilya namin, at ng tapos na sila, saka lang ako lumapit.

Her SaviorTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon