'ဟင်းးး...တော်တော့လို့..နာနေပါပီဆို'
'အင်းးးး..ပြွတ်စ်...နာရီဝက်ပဲ'
'ဟာ..မိုးလင်းကတည်းကနာရီဝက်နေတာလေ..နာရီဝက်၅ခါပြန်နေပြီ..လူလည်းအားမရျှိတော့ဘူး...ကျွန်တော်စားထားသမျှအကုန်လူရီးဆီရောက်ကုန်ပီ'
'အဟင်းးး..အဲ့တာကြောင့် ကိုယ်ဗိုက်ပြည့်နေတာ...ပြွတ်စ်'
တားနကောမှပိုတိုးစုပ်ယူနေသူကိုတကယ်မနိုင်တော့....တစ်ရက်ဆေးမသောက်ရတာကိုတစ်နှစ်လောက်ထင်နေလားမသိ..မနက်က၃နာရီထိုးပြီးနောက်အခန်းထဲရောက်လာပြီးကတည်းက..စို့လိုက်တာဆိုတာ...မနက်ကျတော့လည်းစောစောစီးစီးထကာ..နာရီဝက်လောက်ဆိုပီး..နာရီဝက်မကတော့...
'လူရီးး..တော်တော့ဗျာ..ကျွန်တော်ကျိန်းနေပီလို့'
ရင်ခွင်ထဲအတင်းတိုးဝင်ဖက်တွယ်ကာ..ဆေးသောက်နေသူက တုပ်တုပ်ကိုမလှုပ်...အခုသူကဆေးသောက်ရုံတင်မဟုတ်..အဆင့်ကတက်လာပြီ။ဆေးသောက်နေရင်းလွတ်နေတဲတစ်ဖက်ကိုလည်းဖိညှစ်နေတာ အဲ့လက်ကိုဘယ်လိုမှဖယ်ချလို့မရ..တကယ်လက်လံတယ်။.မမေသူပြောသွားတဲ့ကိစ္စသူသိနေတယ်ဆိုတာလူရီးသိအောင်ပြောမှရတော့မည်..ဒါမှသူသက်သာမှာ။
နို့ထိပ်လေးတွေနာလာလို့..လူရီးခေါင်းကိုအတင်းတွန်းလည်းမရ..ခါးကိုဆွဲဖက်ထားကာ ပဲစေ့ကိုလုံးဝလွှတ်မပေး...
'လူရီး...တော်တော့ဆိုဗျာ...'
'အင်းး..တော်ပီ..နောက်နာရီဝက်ဆိုတော်ပြီ'
'လူရီးညကထမင်းစားထားရဲ့သားနဲ့ဒီလောက်စို့နေတာ.. ဗိုက်ပေါက်ထွက်လိမ့်မယ်'
ထိုအခါမှပဲစေ့ကိုလွှတ်ပေးပြီး..သူ့ကိုရငိခှင်ထဲကနေမော့ကြည့်လာသည်။
'ကိုယ်ညကထမင်းစားတာမင်းမြင်တယ်ပေါ့'
'မြင်တယ်လေ..၃ယောက်လူံးတူတူစားနေကြတာကို'
'တစ်စုံတစ်ယောက်စိတ်ကောက်လို့ ကိုယ်ထမင်းစားမဝင်တာကျမသိဘူးမလား'
'အမ်..ဘသူကောက်တာတုန်းး..'
ဇေဇေလူရီးကိုပြန်မကြည့်ဘဲဟိုကြည့်သည်ကြည့်လုပ်တော့ လူရီးက ပဲစေ့လေးကိုဖွဖွဘာကိုက်လို့ကျောပြင်ကျယ်ကြီးကိုထုပစ်ကာ
