Let Me Love You (Chaos Series #2) [COMPLETED]

PROLOGUE

"Goodbye, Miss. Miara!" One of my student greeted at me. I looked up to see my student who greeted at me and there, I saw her standing in my front while smiling at me.

I smiled before I nooded. "Goodbye. Take care. Go home straight." Paalala ko dito before I wave my hand to say goodbye to her.

The smile on her face widened as she nooded at me. "You too, Miss. Miara. Take care also! Goodbye!" Masiglang paalam nito kaya tinanguan ko ito bilang sagot ko sakanya at nginitian pa sya bago nito winagayway ang kamay nya at tuloy-tuloy ng lumabas paalis ng classroom.

Sinundan ko pa ito ng tingin bago ito mawala sa paningin ko. I sighed before I continued what I am doing earlier.

Bumalik ako sa pag liligpit ng gamit ko sa table ko at ng matapos ako ay binitbit ko na ang mga folder sa isang braso ko. Sunod kong kinuha ang hand bag ko at chineck pa ang classroom bago ako tuluyang tumalikod at lumabas.

It's already five in the afternoon so the sky is slowly turning into color orange and the whether is little bit cold. It's winter season kaya may iilang snow na pumapatak pababa sa lupa that's why I'm wearing a coat right now.

Winter season is my favorite whether dahil masarap matulog pag malamig. Tamang tago lang sa ilalim ng comforter at tamang yakap lang sa unan dahil wala naman akong boyfriend na kasamang mag cuddle.

I smiled bitterly when that thought suddenly appeared in my head. How is he? Is he doing fine, there? I hope he is.

Sana nga ay okay lang sya doon.

I sighed before I looked up. Pinagmasdan ko ang mga nyebe na bumaba mula sa kalangitan bago ako ngumiti ulit ng mapait.

Just like the whether. He's also cold.

Mas malamig pa ang ugali nya sya sa panahon ngayon.

Winter season is reminded me of him. His attitude of how he treat people around him. How he treat me before. Napaka lamig ng trato nya sa lahat.

Well, Gano'n naman talaga ang ugali nya. Masungit.

Mula no'n ay masungit na talaga sya. Kelan ko ba nakitang hindi sinumpong iyon ng kasungitan nya? Bilang ko lang ata ang mga araw na hindi iyon sinusumpong ng kasungitan pag kasama ko sya no'n.

I sighed again. I shook my head to stopthe thoughts that suddenly appeared in my head. Hell. Ilang taon na ang lumilipas pero letse! Hind pa rin sya matanggal-tanggal sa sistema ko.

Hanggang kailan ako magiging ganito? May mga oras na okay naman ako. I'm fine. I'm doing good. Lahat okay na pero may mga oras talaga na nasasagi sya sa isipan ko. Like what the hell? Okay na ako, eh. Okay na okay na pero lintek. Bakit kailangan ko pa s'yang maalala pa?

Para ano? Para paulit-ulit ipaalala saakin ang nakaraan namin? Iyong ginawa ko para lang huwag s'yang umalis? Iyong ginawa ko just to stay him by my side but he still didn't. Nag muka lang akong tanga sa ginawa ko and now, bumabalik nanaman ang ala-alang iyon sa utak ko.

Ang alaala no'ng panahong nag makaawa ako sakanya para lang hindi sya mawala saakin.

I did begging for him just to stay by my side. Para lang hindi nya ako iwan pero kahit anong pag mamakaawang ginawa ko ay hindi sya nakinig saakin at tinuloy parin ang plano na iwan ako.

I suddenly felt the pain in my heart that I always felt everyday. I stopped walking before I slowly closed my eyes to feel the calm of the wind. Para din kumalma ako.

Kumuha ako ng malalim na hininga bago ko iyon binuga and slowly, I opened my eyes when feel the calm of my heart.

I sighed before I continued walking in the open field of this University. Bawat madaanan kong estudyante at masasalubong ko ay binabati ako but I just only gave them a smile and wave as a greeted back to them.