Silent Waltz

Chapter 20- Kataka-taka

Kinaumagahan matapos makauwi si Emily mula sa dalawang araw na camping trip nito, muling binulabog ang umaga ng ingay nang galit na si Ramon sa live-in partner nitong si Lucile.

Ramon: "HOY LUCILE! Bumangon ka na diyan at magluto ka na ng almusal natin dahil nagtext ang boss ko sa akin na maraming akong kliyente sa opisina namin at hindi pa ako nakakapagalmusal!"

Lucile: "Honey, pasensya ka na kung late na naman ako sa pag-gising kasi napagod ako sa mga gawaing bahay kahapon."

Ramon: "Wala na akong pakialam sayo kung pagod ka kahapon sa mga gawain mo dito! Bumangon ka na lang  dyan at mahuhuli na ako sa trabaho!"

Lucile: "Okay, sige honey, babangon na ako sa kama."

Agad bumangon si Lucile upang magluto ng agahan. pagdating nito sa kusina, laking gulat nito nang makitang may nakahanda ng almusal para sa kanilang tatlo.

Emily: "Good morning Ate!"

Lucile: "Good morning din, Bunso. Ikaw ba ang nagluto ng almusal natin?"

Emily: "Opo, Ate. Ako nga po."

Lucile: "Aba? Ang bait naman ng bunso ko. Tsaka buti nakapagluto ka ng maayos na almusal."

Sumingit si Ramon sa usapan ng magkapatid at nagmamadali itong inutusan ang dalawa nitong kasama.

Ramon: "Hoy! Kayong dalawa! Hindi ba kayo kakain?! Kung ayaw niyong kumain, eh di mauuna na akong kakain! Mahuhuli pa ako sa trabaho ko sa bagal ninyong kumilos dyan!"

Lucile: "Oo na honey. Pasensya na at kakain na rin kami."

Agad umupo ang tatlo sa mesa upang kumain. Ngunit sa pagkakataong eto hindi nagreklamo si Ramon sa kinakain nitong agahan.

Ramon: "Buti pa si Emily, marunong magluto ng agahan! Hindi kagaya mo, Lucile, na palagi kang palpak sa pagluluto!"

Lucile: "Grabe ka naman sa akin. Hindi ko naman sinasadyang mapa-alat o masunog ang mga pagkaing niluluto ko."

Ramon: "Talaga?! Hindi mo sinasadya?! Halos araw-araw kang nagluluto ng kakainin natin, hindi mo man lang maluto ng maayos ang pagkaing niluluto mo! Bakit hindi mo gayahin yan bunso mong kapatid na marunong magluto?!"

Bago pa man mag-away sa hapag ang dalawa nitong kasama, nagsalita si Emily upang awatin ang mga ito.

Emily: "Tama na nga po iyan Ate at Kuya Ramon! Tsaka Kuya Ramon, di ba nagmamadali po kayong pumasok sa inyo pong trabaho? Baka mahuli na po kayo kapag hindi niyo na po binilisan ang pagkain po ninyo."

Ramon: "Kung sabagay may punto ka, Emily. Dalian niyo na rin kumain diyan kung ayaw niyong mahuli din sa mga pasok ninyo."

Nagpatuloy sa pagkain ng agahan ang tatlo at nagmamadali pa rin sa pagkain si Ramon. Nang matapos kumain si Ramon, maaga itong umalis palabas ng bahay, habang ang magkapatid ay naiwan sa pagliligpit at hinugasan ang mga kinainang plato.

Habang naghuhugas ng mga plato si Emily, may biglang naisip sabihin si Lucile sa kanya.

Lucile: "Emily, okay ka lang ba?"

Emily: "Opo Ate. Okay lang po ako. Bakit po Ate?"

Lucile: "Wala lang, kasi kanina ko pa napapansin parang iba ang ikinikilos mo. May problema ka ba Emily?"

Emily: "Wala naman po, Ate. Tsaka okay lang po ako. Kaya huwag po kayong mag-alala sa akin."

Lucile: "Sige. Sabi mo eh. Pero kung may pinoproblema ka, huwag kang mahiyang magsabi sa akin ha?"