Silent Waltz

Chapter 29- Paglayas

Pagdating ng dapit-hapon, umuwi si Emily sa kanilang bahay sa inaakalang nakauwi na rin ang kanyang Ate.

Pagpasok sa loob ng bahay, napansin ni Emily na hindi pa dumadating ang kanyang Ate at wala pa naman din si Ramon upang itanong kung bakit huli na itong umuwi.

Kaya kinuha ni Emily ang kanyang Android Phone mula sa kanyang bag upang itext ang kanyang Ate.

Ngunit nang makita ni Emily ang text na nagsasabing hindi ito makakauwi sa kanilang bahay, agad niya itong tinawagan at sinagot naman ng kanyang Ate ang kanyang tawag.

Emily: "Hello? Ate? Ba't hindi po kayo makaka-uwi sa bahay?"

Lucile: ["Pasensya na bunso. Eh may nangyari kasi kanina dito sa Shop. Kaya hindi pa muna ako makakauwi diyan.]

Emily: "Bakit po? Ano pong nangyari?"

Ipinaliwanag ni Lucile sa kanyang bunsong kapatid ang ginawang pangpapahiya ni Ramon sa kanya sa shop.

Kung saan, si Ramon naman ang napahiya matapos makialam ang isa pang customer.

Nakumbinsi naman si Lucile ng kanyang Boss sa trabaho na tumuloy muna sa bahay nito upang hindi pagbuntunan ng galit ni Ramon sa kanilang bahay.

Ngunit masama naman ang loob ni Emily sa kanyang Ate dahil hindi man lang siya nito inabisuhan sa Text at baka pagbuntunan naman siya ni Ramon.

Tila naisip ni Emily na sarili lang ng kanyang Ate ang inilalayo nito sa kapahamakan at hindi man lang iniisip ang kanyang kapakanan.

Kaya hindi maganda ang naging sagot ni Emily sa kanyang Ate matapos nitong ipaliwanag ang mga naganap sa shop.

Emily: "Ate? Ba't hindi niyo po sinabi na hindi kayo uuwi? Puwede niyo naman pong itext sa akin ng maaga na hindi po kayo uuwi at nang masundo niyo po ako sa School kanina."

Lucile: ["Eh bunso, nag-aalala din naman ako sayo kanina. Ano kasi.... Nagdadalawang isip pa kasi ako kung uuwi ba ako o hindi. Kaso napilitan akong huwag na munang umuwi dahil sa pangungumbinisi sa akin ni Boss."]

Emily: "Ate! Napakababaw naman po ng dahilan niyo! Kung talagang nag-aalala po kayo sa akin, eh di sana tinawagan niyo po ako kanina nang sumama na rin po akong makitulog sa tutuluyan niyo!"

Lucile: ["Bunso, pasensya na. Pero naguguluhan din ako sa kung ano ang gagawin ko. Tsaka natatakot na din ako sa kung anong pwedeng gawin ni Ramon sa akin kapag umuwi ako!]

Emily: "Natatakot po kayo sa kanya?! Pero hindi kayo natatakot sa anong pwede din niyang gawin sa akin?!"

Lucile: ["Emily, hindi sa ganon-"]

Emily: "Ate! Sabihin niyo nga po ang totoo?! Pabigat po ba ako sa inyo?!"

Nabigla si Lucile sa kabilang linya ng marinig nito ang tanong ni Emily.

Galit na nagpatuloy sa pagtatanong si Emily.

Emily: "Ate! Magsabi po kayo ng totoo?! Magmula ba nung mamatay sina Nanay at Tatay, pabigat na ba ako?!"

Bagamat naririnig ni Emily na tila umiiyak si Lucile sa kabilang linya, ayaw nitong sumagot sa kanyang mga tanong.

Tuluyan nang nagalit si Emily at nagtaas ng boses sa kanyang pagtatanong.

Ngunit nagulat naman siya nang marinig ang isinagot ng kanyang Ate.

Emily: "ATE! PABIGAT BA AK-!"

Lucile (mad): ["OO!"]

Nabigla si Emily sa isinagot ng kanyang Ate.

Hindi siya makapaniwala na magagawang sabihin ng kanyang kapatid na siya ay pabigat.