Ta druga

XI

- Przelecisz ją i tyle, prawda? - w pewnym znaczeniu zapytała jakby sama znała odpowiedź.

Niepokoiło mnie jej zachowanie do mnie i do pana Leonarda. 

- Nie przelecę jej. - pomimo tego, że jego głos był monotonny to miałam wrażenie, że gotuje się ze złości od środka.

- Teraz to nie graj takiego świętego! - podeszła do niego bliżej i wymierzyła go piorunującym wzrokiem. Sama aż dostałam gęsiej skórki. - Byłeś, jesteś i będziesz tym samym Leonem, którego znałam. Nie zmieniłeś się.

Szybkim ruchem zamachnęła ręką w twarz pana Leonarda, lecz on tylko przechylił głowę unikając uderzenia. 

- Przestań zachowywać się jak wariatka. Sama kiedyś uciekałaś z własnego ślubu. - rzekł kierując się w moją stronę. Ujął moją dłoń w lekki uścisk i zmierzył w kierunku wyjścia. - Wychodzimy.

- Leo! Nie rób z siebie idioty, większego niż jesteś! - krzyknęła za nami pani Calandra. - Nie wierz jej!

Usłyszałam cichy szloch, odwróciłam głowę i zauważyłam jak kobieta upadła na podłogę przecierając rękami twarz.

- Nie zawracaj sobie nią głowy, Suzetto. - rzekł do mnie, dalej trzymając mnie za rękę. Wolną dłonią dotknął mojej brody odwracając mnie z zasięgu widoku pani Calandry.

Wyszliśmy drzwiami, przez które jeszcze jeden dzień temu myślałam, że będę wolna. 

Moje życie dopiero się zaczynało.

***

Wcześniej pan Leonardo był nadzwyczaj przerażający. Teraz, gdy spoglądałam na niego w samochodzie widziałam niedźwiedzia z bajki, który pomimo swojej olbrzymiej postury był słodki na swój sposób. 

- Na co się tak patrzysz? - zapytał unosząc brew. - Żałujesz, że zostałaś ze mną?

Mrugnęłam parę razy i popatrzyłam się na swoje dłonie. 

- Dziwnie się czuję. - oznajmiłam.

- Powiedz mi, dlaczego?

- Jako jedyny pan mi uwierzył. - spoglądnęłam na niego i posłałam mały uśmiech. - Dziękuję panu.

Zmarszczył zdezorientowany brwi i przybliżył się w moją stronę.

- Powinien pan być zapięty. - przyznałam, jednak szybko pożałowałam swoich słów.

Patrzył się na mnie nie odrywając ode mnie na moment wzroku, jakby próbował wyczytać moje myśli. Nie ukrywał tego.

- Martwisz się o mnie, a sama nie jesteś zapięta. - odrzekł.

Zwróciłam uwagę na swoje zapięcie i faktycznie było odpięte. 

Uśmiechnęłam się niezręcznie i zapięłam się. 

- Suzetto, boisz się?

Czy się bałam? Oczywiście, że tak, chociaż może mniej? Teraz, gdy mniej więcej wiedziałam na czym stoję, czułam się bezpieczniej.

- Nie, nie boję się.

- Nawet mnie?

- Nawet pana.

***

POV: Leonardo

Nie miałem w planach brać ze sobą dziewczyny. Nie sądziłem też, że moje zamiary co do niej ulegną zdanie. 

Początkowo chciałem ją zabrać i sprzedać mojemu dawnemu znajomemu, u którego byłem dłużny. 

Widziałem w jej oczach strach, niepewność oraz ekscytację. 

Byłem pewny wcześniej, że tylko udawała i dobrze grała, ale gdy poczyniłem się do intymniejszego rozwiązania, wiedziałem, że to nie jej szukałem. 

Pytanie, co zamierzałem z nią zrobić? Nie miałem bladego pojęcia.

Była pociągająca, więc jak mógłbym nie wykorzystać okazji, żeby pobyć z nią więcej czasu? Jednak najbardziej chciałem dorwać jej siostrę, która od kilku dobrych lat uwodziła moich żołnierzy, a następnie okradała ich, aż zostawali bez niczego.

Dosłownie bez niczego.

Zapamiętałem ją, gdy pewnego razu odwiedziłem rodzinę La Russo i zobaczyłem jedną z sióstr bliźniaczych. Była niespodziewana śmiała co do swoich postępowań i zbliżyła się na tyle, że mógłbym zgłosić jej ojcu o braku przyzwoitości i szlachetności z jej strony.

Słyszałem, że jak na trzynastolatkę była już bardzo dojrzała, lecz nieśmiała i zacofana. 

Mowa o Rosamee. 

Jednak tamtego dnia ujrzałem jedynie napaloną dziewczynkę, która chciała się zbliżyć do dwudziestosześciolatka. 

Byłem przekonany, że dziewczynka, która uwodziła mnie miała na imię Suzetta. 

O niej słyszałem mniej pochwał i zalet. 

Teraz już wiedziałem, że tą małą istotą, która odwiedziła mnie pamiętnej nocy była Rosamee La Russo.

***

Jechaliśmy do mojej rezydencji. Widziałem jak Suzetta ledwo co otwiera oczy, lecz była zafascynowana niż przerażona tym co miało nastąpić.

Zasnęła. Zauważyłem jak jej klatka piersiowa delikatnie unosiła się i opadała.

Taka naiwna i taka nieświadoma...

Byłem potworem, ale nie chciałem jej skrzywdzić, tylko jej klona.

Gdy dotarliśmy do mojego domu, wziąłem ją na ręce i najdelikatniej jak potrafiłem zaniosłem ją do jej nowego pokoju.

Poprosiłem służącą, żeby przebrała Suzettę w piżamę, którą znajdzie i żeby zachowywała się najciszej jak mogła.

Ostatni raz przyjrzałem się jej twarzy i wyszedłem z pomieszczenia.

Moja misja dopiero się zaczęła.

***

Nie ukrywam, troszkę się wypaliłam, a bardzo chciałam opublikować jakiś rozdział.
Nie wiem czy to zależne od mojej motywacji czy od czegoś innego.

Dziękuję za głosy oraz za komentarze!

Pozdrawiam was wszystkich cieplutko

cupid