Trzask nagły rozdarł głuchą ciszę.
Co się dzieje, na Boga?
Za gardło mnie chwyta
Irracjonalna trwoga.
Jużem pod kołdrą skryta
jakbym się w ziemi grzebała -
przedwczesny pogrzeb odprawiała -
Traumę wykuje bezwiednie człowiek
Pod czarną płachtą powiek
Chowam świadomości kliszę.
Trzask nagły rozdarł głuchą ciszę,
Uprzednio oświetlając pokój ostrzegawczo -
Nasłuchiwałam chyba zbyt badawczo.
Atak z powietrza
Na moje wnętrza.
Na mokre ręce -
Napięcie i niepewność,
Które dostaje w podzięce
Za świadomość.
Skupienie -
Skroplenie -
Własny puls słyszę.
Trzask nagły rozdarł głuchą ciszę.
Czy już oszalałam?
Dlaczego dzisiaj zapomniałam
Okryć twarz ręcznikami
Przed Wami?
Żeby nie widzieć
Nie słyszeć
Zignorować
Zabunkrować
Choć czy to rzecz konieczna?
Przecież jestem bezpieczna...
Na skraju obłędu wiszę.
Trzask nagły rozdarł głuchą ciszę
Pod kołdrą się kiszę
Już się duszę
Nie mam powietrza
Wychylam się zza pierza
I wtem huk! Znowu się przebudził
Odgłos, który moje lęki największe ocucił.
Mój strach to już ogromna wieża
Nic tylko skoczyć -
Ziemię krwią z deszczem umoczyć.
...
Trzy godziny mijają od niechcenia
Koniec przedstawienia.
Trzask głuchy rozdarł martwą ciszę
Nie ma zagrożenia - tylko go słyszę.
Irracjonalny lęk jest tylko w mojej głowie
Niech prawo do strachu spadnie
Na tych, którzy przeżywają to realnie
Stadnie.
Mar 22 - Maj 21
