Young Adult

Hoofdstuk 1

Samantha Boscarino als Lakisha Santos.

Hoofdstuk 1
____________________________________

L A K I S H A   S A N T O S

____________________________________

    
"Nu is het genoeg geweest!" Hoorde ik Damarus ineens roepen, vlak daarna vloog mijn kamerdeur met zo een grote klap open dat het terug vloog en tegen haar neus kwam. "Fuck." Gromde ze en duwde de deur nu iets rustiger terug.

Dat alles ging mij voorbij. Ik staarde naar mijn plafond zonder te weten wat ik zag. Eerlijk gezegd vond ik mijn gedrag belachelijk. Ik vond het belachlijk dat ik na twee weken nog verdrietig was om iemand die het niet verdiende. Maar ik kon het niet helpen, ik kon het niet helpen dat ik hem miste.

Mijn hart deed zo pijn.

"Kisha!" Damarus' stem liet mij ontwaken uit gestaar. Ik maakte mijn ogen los van de plafond en keek haar aan. "Namorada, hou op."

Ik gaf haar een glimlach waarvan ik wist dat die mijn ogen niet rijkten. Damarus kwam op mijn bed zitten en nam mijn hoofd op haar schoot. "Hij is een klootzak en daarom moet je niet om hem huilen. Hij verdient het niet."

Ik lachtte sarcastisch. Zij had makkelijk praten omdat ze nog nooit een gebroken hart had gehad, maar toch moest ik haar gelijk geven.

"Ik weet het Marus, maar dat haalt de pijn niet weg."

Damarus zuchtte en stond met een ruk op waardoor mijn hoofd van haar schoot vloog. Met een geïriteerd gezicht keek ik naar het meisje dat met glinsterende ogen terugkeek.

"Ik weet een manier om die pijn weg te halen!" Zei Damarus plots. Haar stem zat vol enthousiasme en die feit liet me weten dat ik, wat ze nu zou zeggen, niet leuk zou vinden.

"En wat voor manier is dat?" Vroeg ik met een stem die liet merken dat ik niet eens een klein beetje enthousiast was.

Damarus rolde alleen maar met haar ogen. "Je kent Roliano toch?"

"Jammer genoeg wel." Zei ik met een zucht.

Damarus rolde alleen maar met haar ogen, maar ze moest mij ergens wel gelijk geven. Haar broer was echt vervelend.

"Zoals ik zei, hij heeft een vriend en die vriend heeft een club."

Damarus keek mij met een grote en verwachtingsvolle grijns aan. Ik trok mijn wenkbrauwen vragend naar haar op.

"Nou en?"

"Nou en? Nou en! Is dat het enige wat kan zeggen?! Stel je voor, een splinternieuwe club, mooie, leuke, jongens die niets met hun leven te doen hebben, sterke illegale drank, loeiende super hitz. En het enige wat je zegt is; 'Nou en?' Ben je wel lekker?"

Damarus legde dramatisch een hand tegen mijn voorhoofd en ik sloeg het beledigd weg. "Ik ga niet mee."

"Hoe bedoel je je gaat niet mee?"

"Zoals ik het zeg; ik ga niet mee. Hoe moet ik het anders bedoelen? En ben je vergeten wat voor ouders ik heb én dat ik naar de kerk ga?"

Damarus draaide –het langst dat ik ooit heb gezien– met haar ogen en keek me toen met een zucht aan. "Wat heeft de kerk hiermee te maken? Ik praat over je niet-geordende zelf en je gaat dan over naar de kerk?"