Young Adult

HOOFDSTUK 23

18 juli (11 weken en 6 dagen)
_________

Lakisha Santos

_________

Wie kwam weer op dit ondoordachtige idee om naar Engeland te gaan, opzoek naar iemand waarvan ik niet 100% zeker was dat hij de vader van mijn ongeboren kind is?

Juist, ja. Damarus. Mijn beste vriendin die soms te behulpzaam was.

Ik zuchtte en keek de onbekende café rond. Het was half vol met dames die van een coffeetje genoten en mannen die gingen voor bier. Ik voel mij zo niet in het plaatje passend.

Ik was pas een paar uur in dit land en ik wou al terug. Kreeg je al zo snel heimwee? Ik had geen idee van waar ik mijn zoektocht moest starten. En ik gaf Damarus geen schuld daarvoor hoor, want ik had mijn hersens moeten gebruiken en een plan moeten bedenken voordat ik hier naartoe kwam.

"Goedendag. Waarmee kan ik u van dienst zijn?" Een meisje, ongeveer dezelfde leeftijd als ik, gekleed in een groen jurkje stond naast mijn tafel met een boekje en pen in de hand.

Ze was ongeveer even oud als ik. Een grote glimlach sierde haar lippen. Geniet zoveel mogelijk van je jeugd, zei ik in gedachte. Wat mij was overkomen wenstte ik haar niet toe.

"Hallo. Mag ik alsjeblieft een hete kan thee en een broodje gezond?" Vroeg met een kleine glimlach. Het meisje streek een blonde pluk achter haar oor en pende mijn bestelling neer.

"Welke smaak?"

"Doe maar raspberry." Alweer schreef ze.

"Moet u nog iets anders?"

"Misschien een stuk appeltaart. Maar zou je dat na de thee en brood willen brengen?"

"Is goed. Uw bestelling komt zometeen." Zei ze en liep meteen weg. Ik kreeg niet eens de gelegenheid om dankjewel te zeggen.

Na een kwartier bracht ze mijn brood en thee en ik begon gulzig te eten. Ik had vreselijk honger omdat het eten in de vliegtuig op de een of andere manier niet lustte. Toen ik gisteravond landde had ik een pak beschuitjes gekocht en dat had ik tot vanochtend gegeten.

Ik zat naast het raam en keek naar buiten, terwijl ik at. Het was begonnen met regenen en een aantal mensen renden de café binnen waardoor het steeds drukker werd. Een dame van in de twintig, gekleed in een grijze broekpak, rende op korte hakken de straat over en de café binnen. Ik keek haar vanonder mijn wimpers aan, terwijl ik van mijn thee nipte.

Ze had een donkere huid. De kleur van mijn favorierte Cadbury chocolade. Ze was redelijk lang met brede heupen en een hele smalle taille. Ik wist dat ik een mooi figuur had, maar vergeleken met haar waren mijn rondingen niets. Ze liet mij denken aan mijn moeder. Ongeveer zo was ze gebouwd met een redelijk grote achterste.

De vrouw keek de café rond terwijl ze haar natte armen met een tissue droogde. Haar blik rustte op mij en ik voelde mij betrapt. Had ze gevoeld dat ik naar haar aan het staren was? De vrouw liet haar ogen glijden naar de enige vrije stoel tegenover mij. Ze leek voor een moment te twijfelen, maar kwam uiteindelijk toch naar mij toe gelopen.

"Hallo. Is deze stoel bezet?" Haar donkere ogen keken mij vragend aan.

Ik schraapte mijn keel en antwoordde met; "Nee."

"Mag ik dan even plaats nemen. Ik ben uit-ge-put. Ik heb gisteravond niet geslapen. Zoveel werk heb ik te doen en ik ben niet te eens voor de helft klaar."

"Natuurlijk!" Zei ik vriendelijk en de vrouw liet zich met een vermoeide zucht neerzakken.

"Zoals ik ak zei. Ik ben zo moe. Na zoveel gewerkt te hebben moet ik toch immuun raken tegen vermoeidheid?" Ik wist niets te zeggen en knikte haar medelevend toe. "Mijn dochtertje heeft over twee uur oudermiddag en ik wordt verwacht omdat ik de vorige twee keer niet ben geweest. Ik zeg het je, alleenstaande moeder zijn is geen makkie." Ik beet ongemakkelijk op mijn lip en legde zo onopvallend mogelijk mijn hand op mijn buik.