Young Adult

HOOFDSTUK 34

Lakisha

17 oktober (6 maanden)

*2 mndn en een week later*
___________

"Ik kan nog steeds niet begrijpen waarom je terug bent."

"En ik kan nog steeds niet begrijpen waarom je nog erover praat." Zuchtte ik geïrriteerd. Ik had betere dingen te doen dan steeds weer naar Damarus' gezeur te luisteren.

Ik had haar de eerste dag dat ik terug naar Nederland was gekomen meteen verteld waarom ik niet was gebleven, maar ze leek het maar niet te begrijpen.

"Omdat ik het niet begrijp." Ging Damarus door, terwijl ze in mijn klerekast draaide. Op zoek naar iets dat mij behoorlijk zou staan of passen voor mijn eerste werkdag.

Ik had besloten om niet meer naar school te gaan omdat ik niemand tot last wou zijn. Vooral de familie Martin niet. Damarus en haar familie deden al genoeg voor me. Ik zou werken om aan mijn eigen geld te komen.

Een maand na dat ik uit Engeland kwam had ik besloten om een appartement te gaan zoeken. Het was onmogelijk te vinden en dat alleen maar omdat ik pas zeventien was en mijn ouders toestemming nodig had.

Roliano bood aan om mij te helpen, maar ik bedankte hem en zei dat ik het wel zelf kon. Ondanks dat gaf hij zijn appartement aan mij omdat hij zelf niet veel erin woonde, maar veel in het buitenland was.

Ik had vorig week werk gevonden bij een kinderdagverblijf en vandaag was mijn eerste werkdag. Niet het werk dat ik altijd al had willen doen, maar met een buik van 6 zes maanden en ook nog het feit dat ik geen diploma had, was het moeilijk om fatsoenlijk werk te vinden.

"Weet je, mijn moeder neemt het je echt kwalijk dat je haar hulp weigert en ze is teleurgesteld in je ondat je niet meer naar school wilt gaan." Zei Damarus. Ze gaf me een créme kleurige stretch jurk en een witte shirt.

Ik pakte het aan en kleedde me uit tot mijn ondergoed. Ik trok de jurk aan en ging voor de spiegel staan. De jurk voelde niet strak aan, maar het leek op een tweede lijf. Het verborg mijn buik niet eens een klein beetje. Ik zuchtte en aaide over de ronde vorm.

"Je moet denken dat ik blij ben hierover. Alles gaat mis en ik probeer het in mijn eentje weer goed te krijgen." Zei ik tegen Damarus en pakte de witte shirt en trok het over de jurk aan.

"Dat is het. Je probeert het in je eentje. Je laat niemand meer binnen. Zelfs Bratt geef je geen kans.".

"Ik kan iemand die mijn leven  heeft verpest geen kans geven. Ik kan iemand die mij geen kans geeft geen kans geven!"

"Je moet geen kwaad met kwaad vergelden, Lakisha." Zei Damarus, terwijl ze via de spiegel naar me keek.

"Dit heeft niks te maken daarmee. Ik probeer een toekomst te creëren voor mijn kind en ik. En ik wil dat je dat begrijpt. Je ondersteunt of je verlaat me zoals de rest het ook doet." Ik pakte de borstel van de kaptafel en begon mijn haar te borstelen.

"Niemand verlaat je. Je stoot ons zelf weg, Lakisha. En ik vraag je om erm-"

"Ik moet gaan anders kom ik laat op mijn eerste dag." Onderbrak ik Damarus na dat ik mijn haar in een knot vast had gemaakt en op mijn horloge had gekeken. "Het is al zes uur en ik moet om half zeven daar zijn."

Ik pakte mijn schoudertas van mijn bed en trok de nieuwe sandaaltjes die ik samen met Damarus had gekocht aan. Ik hoorde Damarus vermoeid zuchten, maar ik negeerde het en verliet mijn kamer.

* * *

"De luiers worden op die twee tafels verwisseld. De blauwe tafel is voor de jongens en de roze is voor de meisjes." Mevrouw Pietersen, de eigenares van de kinder-dag-verblijf gaf mij een rondleiding in het gebouw. "De eerste kamer is de speelkamer en tweede is waar ze slapen. In deze zaal worden alle kinderen opgevangen. Je ziet dat er delen afgebakend zijn; de eerste hoek is voor de peuters, de tweede voor de kleuters en de derde is voor de kinderen van 6 tot 10 jaar."

Ik nam de kamers en de kleine dingen die ze over ze vertelde in mij op. Ik probeerde ze zo goed mogelijk te onthouden. De hoeveelheid melk en per fles. De kleine hapjes, toetjes, het maximale hoeveelheid eten een bepaald leeftijdscategorie mocht eten. De veel voorkomende allergies en... Nog een heleboel.

"Zo, ik weet dat het veel te onthouden is daarom mag je beginnen bij het ontvangen van de kinderen. Volg mij maar." Mevrouw Pietersen liep naar de voorhal en bleef bij een bord staan.

Er stonden allemaal namen en vakjes met kleine gaatjes erop. Daaronder waren er twee bakjes gevuld met roze en blauwe punaises.

"Dis is het presentiebord. Elke keer dat er een kind gebracht wordt prik je het op bij de juiste naam. Blauw voor jongens, roze voor meisjes en omdat je ze nog niet kent moet je de ouders naar de namen vragen. Begrepen?"

Ik knikte van ja en ging meteen aan het werk toen de eerste bel klonk. Mevrouw Pietersen liep weg toen ik de deur open maakte. "Goedemorgen, welk schatje heeft besloten om Fleurtje vandaag weer te bezoeken?" Vroeg ik vriendelijk, maar ik kreeg geen antwoord. Er stond wel een man gehurkt op de stoep. Hij was de schoenen van een klein meisje aan het schoon maken. Het meisje leek rond de 4 jaar te zijn met lang zwart sluik haar dat haar gezicht bedekte doordat ze haar handen op de schouders van de man had gezet en naar beneden keek.

"Ok, schoon genoeg?" Vroeg de man met een zwaar accent, terwijl hij zich oprichtte. Het meisje knikte en keek toen met een schattig glimlachje op.

"Sí, papa." Antwoordde ze en de man glimlachte naar zijn dochter voordat hij naar me keek.

Ik voelde hoe mijn adem in mijn keel stokte toen ik het bekende gezicht zag. Ik kon het niet geloven. Dit was onmogelijk. Dit kon niet waar zijn...

____________________________________

Is het mij gelukt om een cliffhanger te maken? Oh echt? Haha, nee.

X Mix