შანსი/chance (დასრულებული)

თავი 19

*მეორე დღე*

დღეს ყველაზე მეტად ის მინდა რომ ფელიქსს არ შევხვდე მაგრამ მე ყოველთვის საშინელი ბედი მქონდა, მაქვს და მექნება.

მანქანით ფელიქსის სახლს მივუახლოვდი. გარეთ მელოდებოდა. კარები გამოაღო და ჩაჯდა. ჩემთვის ხმა არ გაუცია არც მე არ მითქვამს მისთვის არაფერი. ასე ვიყავით ჩუმად სანამ ჰიუჯინის სახლამდე მივიდოდით.

ჰიუნჯინი-გამარჯობა.

ჰიუნჯინი მანქანაში ჩაჯდა.

მე-სალამი.

ჰიუნჯინი-ფელიქს როგორ ხარ?

ფელიქსი-კარგად.

ჰიუნჯინი-მადლობა, მეც კარგად ვარ. *თვალები გადაატრიალა*

ჰიუნჯინმა კარები მოხურა და მეც დავიძარი.
.
.
.
.
სასადილოში გოგოებიც შემოგვიერთდნენ. რამდენი იქაქანეს მე და ფელიქს კი ხმა არ გაგვიღია.

ბიჭები ისეთი საცოდავი სახეებით უყურებდნენ ფელიქს ნერვები მომეშალა და იქიდან წამოვედი.

მარტო ფელიქსზე დარდობენ მე არავის არ ვადარდებ. რა ჩემი ბრალია რომ ფელიქსი არ მიყვარს.

იუნამ გამოყოლა სცადა მაგრამ იეჯიმ შეაჩერა. სასადილოდან გამოვედი და უნივერსიტეტის ეზოში გავედი.
.
.
.
.
უნივერსიტეტიდან წამოსულს გზაში გოგოებმა ათასი გამამხნევებელი რაღაცებიი მითხრეს.

ბიჭებმა კი საშინლად მომიშალეს ნერვები ერთი სიტყვაც არ უთქვიათ ჩემთვის თითქოს მე ვიყო ყველაფერში დამნაშავე.

სახლში მისულს დედა როგორც ყოველთვის არ დამხვდა. ოთახში ავედი და ვიმეცადინე. მერე პარკში წავედი.

ცოტახანში ნაცნობი ადამიანი მომიჯდა გვერდით.

სუნგჰონი-ჰაიუნ, გამარჯობა.

მე-სალამი, სად დაიკარგე?

სუნგჰონი-სამუშაო და კიდე რაღაც რაღაცეები.

მე-გასაგებია.

სუნგჰონი-რამე მოხდა? რაღაც დასევდიანებული ჩანხარ.