Leyal, başka biriymiş gibi davranacak kadar çok naçar kalmıştı. Artık yalan ağzına değil, tüm benliğine yuva yapacaktı ve bu konuda yalnız da değildi.
Mükemmellik içinde yaşadığı sanılan aileler, gerçekleri kimselere duyurmamak için ant içmişti. Sır...
Beğenip yorum yapmayı unutmayın lütfen. Ayrıca bir sonraki bölüm için alıntıları instagramdan da paylaşıyorum. Oradan etkileşim halinde olabiliriz. 🖤
Instagram: rana.betb ve vedayakasi
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
burada cennet bile rol yapıyorken,
ne kadar kendini kandırabilirsin?
melekler bile kimseye acımıyorken,
nereye kadar kaçabilirsin?
დ
20. BÖLÜM - YARGISIZ İNFAZ
Måneskin - Coraline
დ
"Ceza almak istemiyorsan eğer bordo çoraplarını çıkart." diyen Selenraya aynadan bakarken ellerimle çoraplarıma dokundum.
"Neden ki? Lacivertle uyar diye düşünmüştüm. Hem bana bunu annen aldı."
Dudaklarına hafif bir nemlendirici sürerken omuz silkti. "Uyuyor zaten de yasak."
Dediğini yapmadan önce enseme yapışan saçlarımı yukarıdan şöylesine bir topladım. "Gizli gizli her kurala karşı gelmenize rağmen sadece kıyafet kuralı konusunda bir şeyler yapamamanız çok ilginç değil mi?"
"Üç sene boyunca bunun için çalıştım ama fayda vermedi." Dudaklarını hayal kırıklığı ile büzdü. Ardından hemen karşıma geçip az önce dudaklarına sürdüğü nemlendiriciyi bana da sürmek için uzattı. "Onun yerine ders çalışsaydım daha verimli olurdu tabii. Tanrı vergisi aklıma daha çok zekâ biriktirirdim."
Nemlendiriciyi geri verirken güldüm. Ardından çorap giymekten vazgeçtim ve eteğin içine kısa bir tay giydim. Aşağıya inip yakanın diğer tarafına beraber geçtikten sonra sıralarımıza oturduk.
Ece'nin Arslan ile olan beraberliğini ilan etmesinden sadece iki gün geçmişti. Haftanın ortasındaydık ve günler adeta yirmi dört saatten daha uzun sürüyormuş gibi hissettiriyordu.
Haftanın ilk gününden itibaren koridorlarda gözler hep üzerimdeydi. Selenra yanımdayken kimse bir şey yapmaya cüret edemiyordu ama yalnız kaldığım ya da Arslan ile yolda göz göze geldiğimiz her an birileri sesli bir şekilde beni taciz ediyor, omuz atıyor veya ayağını önüme koyup ona takılıp düşme tehlikesi geçirmemin benim hatam olduğunu düşünmemi sağlıyorlardı.
Sessiz kaldığım söylenemezdi. Her zaman sesimi çıkarıyordum ama benden korktukları söylenemezdi. Ece'nin bu okuldaki konumu her nasılsa bir şekilde herkes beni zorbalama konusunda yarışa girmişe benziyordu. Amaç kraliçeyi memnun etmekti ve bilerek bana yapacakları şeyleri gerçekleştirmeden önce Ece'nin de orada olduğu zamanları kolluyorlardı.
