SON DAMLA

HER ŞEY HER ŞEYE BENZER

Gittikçe dayanılmaz bir hale geliyordu. Elleri gözleri bağlı şekilde gıcırdayan bu sandalyede ne zamandır oturduğunu hatırlamıyordu artık. Odadaki pis koku her yerine yayılmıştı sanki. Gözleri bağlı olduğundan nasıl bir yerde olduğunu çözemiyordu. Elleri acıyor, bedeni felçliymiş gibi hissediyordu. Nafile birkaç yardım çığlığından sonra kapalı kaldığı odanın içinden bir ses duydu. İnce bir ıkınma sesiydi bu. Ikınmalar devam edince yanındakinin bir kadın olduğunu anladı. Kimdi peki bu kadın? Damla mıydı? Deren miydi? Arya mıydı? Yoksa Fulya hanım mıydı?

                                                                               &

Neredeyse yanından kuşların bile geçmediği kuytu binada bir cinayet işlenmişti. Sanki her şey önceden hazırlanmış gibiydi. Hava bozmaya başlamıştı, yağmur yağacaktı. Kimsenin umurunda olmayan o binanın içinde 3 tane çocuk bir cinayet işlemişti. Üstelik aralarından birinin ilk cinayeti değildi. Fakat o anda çözmeleri gereken çok daha büyük sorunları vardı; Fulya hanım.

Arya ve Deniz'in korku dolu bakışlarından bir şey anlamayan Deren telefonu eline alıp mesajı bir kez daha okudu ama yine anlamadı. Merakını gizleyemeden " Ne demek şimdi bu? Fulya da kim? Niye bu kadar şaşırdınız siz? " dedi. O anda kafalarındaki felaket senaryolarını susturan bu sorular oldu. Arya da Deniz de kendine geldi ama Deren'e açıklama yapmadan birbirleri ile tartışmaya başladılar. Arya az önce katil olmanın verdiği sinirle söze girdi;

- Ne demek bu? Ne oluyor? Fulya ne alaka?

Deniz de en az Arya kadar şok olmuştu bu duruma. Sadece bir arkadaşına yardım ederek vicdanını susturacaktı. Nasıl olmuştu bütün bunlar? Ayrıca Fulya'nın bu olayla ne ilgisi vardı? Nasıl bağlantılı olabilirlerdi? Aklındaki soruları durdurup delirmeye hazır olan Arya'nın sorularını cevapladı şaşkınlıkla;

-Bilmiyorum, nasıl olur bu? 

-Bırak Allah aşkına nasıl bilmiyorsun? Bu Fulya senin takıntılı psikopatın değil mi Deniz efendi?

-Arya bilmiyorum diyorum sana. Ben de senin kadar şaşırdım duruma.  

Kendini durduramayan Arya çıldırdı ve Deniz'in yakasına yapıştı. Ağlayarak hesap sordu ona; 

-Kes yalanları, neden yaptın şerefsiz? Ne istediniz bizden? Senin yüzünden katil oldum. Senin yüzünden.

- Arya yeter artık sakin ol. Ben bir şey yapmadım.

Arya o an kendi geçmişini hatırladı ve hüngür hüngür ağlamaya başladı. Titreyen elleri Deniz'in yakasından çekilmişti. Yere kapandı ve elini ağzına götürerek mırıldanmaya başladı;

-Hayır, yaşayamam artık. Yine aynı şeyleri yaşayamam ben hayır. Arya yaşayamaz bunları, yaşayamaz.

Deniz ve Deren şok içinde Arya'ya bakıyorlardı. Birbirlerine bakarak "yine" sözcüğünü anlamlandırmaya çalıştılar. Deniz cinayeti öğrendiğinden beri Arya'nın kendisine karşı yapıcı yaklaşımını anlamlandıramamıştı. Arya'nın neden gerçek adını kullanmadığını hep merak etmişti. Fakat bir türlü soramamıştı. O an Arya'nın kendisine ne kadar çok benzediğini fark etti. Kendisi de Arya da katildi. Hayat da böyledir; Her şey her şeye, herkes herkese benzer.

Arya yere kapanmış kendiyle hesaplaşıyor, Deniz olanları sindirmeye çalışırken Deren ise Arya'nın yamacında az önce sevgilisini öldürmelerinin acısını yaşıyordu. Birkaç dakika sonra Arya kendine geldi, gözyaşlarını sildi ve ayağa kalktı. Hemen telefonunu çıkarıp aramaya kısmına girdi. Bunu gören Deniz hızla onu durdurdu; 

-Ne yapıyorsun sen?

Arya göğsünü dikleştirdi ve " Yapmam gerekeni yapıyorum, polisi arayacağım." dedi. Bunu duyan Deniz hızla telefonu kızın elinden aldı;