(Argo kelimeler bulunur!)
√TAMAMLANDI√ (Düzenlenecek)
~Karışan bebekler gerçek aile klasiği denebilir~
Kadından asker olmaz dediler ama o oldu. Hemde bordo bereli!
Yüzbaşı Arya Çelik! Yada Öztürk mü demeliyim?
Hayatı ondan duygularını almış... Geçmi...
Medya: Arya'nın motoru(Yazarınızın hayali bu motoru almak)
&&&&
Hatırlatma Konağın önüne gelince arabayı park ettim ve indim. Korumalar şaşkınca bana baksada umursamayarak kapıya yöneldim. Kapının önüne gelince kapıyı çaldım. Albay dayımın da burada olduğunu söylemişti. Dayımı çok ama çok özlemiştim. Onun bende yeri ayrıydı. Önce kapı açıldı. Daha sonra ise bir çığlık sesi geldi. İşim çok zordu. Hele bu tipimle daha zor... -------------------------------------
Kollarıma bayılan Asya'ya şaşkınca bakıyordum. Hemen kucağıma aldım ve şaşkınca bana bakanları umursamadan avluda ki koltuğa yatırdım. Hafifçe yanaklarına vurup kendine getirmeye çalışıyordum.
"K-kızım. Bu halin ne senin. Ne yapmışlar sana!"
"Her zaman ki halim ya çokta sıkıntı yapmayın."
Kafamı kaldırıp baktığımda herkesin bu rahatlığıma şaşkınlıkla ve sinirle baktığını gördüm. Aralarında dayımı görünce hızla yanına gidip sarıldım. Oda bana sıkıca sarılıp başını boynuma gömdü ve ağlamaya başladı. Dayımı ilk defa bu kadar dağılmış görüyordum. Üstümde uzun kollu olduğu için kollarımı fln görmemişlerdi ama fena sızlıyorlardı. Suratım zaten berbattı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Şapka hariç Arya'nın üstündekiler)
Dayımdan ayrılınca annem koşarak boynuma atladı. Hafif bir iki adım sendeledim. Sırtım ve kollarımda ki acılar artmaya başlamıştı ama yinede yüzümü sabit tutmaya çabalıyordum. Ardından Ares ve Ata da sarıldı bana. İkisininde saçlarına öpücük bıraktım. Teyzeme sarıldıktan sonra diğerlerine döndüm. Babam, abilerim, dedem ve ananem pişmanlıkla bakıyorlardı. Birden babam diz çöküp hıçkırarak ağlamaya başladı.
"K-kızım affet beni. Ben berbat bir babayım. Allah benim belamı versin ama beni seninle sınamasın. Nolur affet beni. Ben çok pişmanım."
Babamı bu halde görünce gözlerim dolmuştu. Abimlerin de gözleri dolmuştu. Kimseye çaktırmadan gözlerimi sildim ve babamın yanına eğildim.
"Tamam baba sorun değil. Affettim ben seni."
Şu 4 günde ölümün bana ne kadar yakın olduğunu bir kez daha anlamıştım. Ayrıca babam ve abilerim bu kadar pişmanken daha fazla uzamasını istemiyordum.
Babam ayağa kalktı ve hıçkırarak bana sarıldı. Bende ona sarıldım sıkı sıkı. Babam benden ayrılınca abilerime döndüm. İkiside sessiz sessiz ağlıyordu. İçim gitti bu görüntüye.
Kollarımı açtım ve konuştum.
"E hadi neyi bekliyorsunuz sarılmak için."
İkiside hızla bana sarıldı. İnlememek için dudağımı öyle bir ısırmıştım ki ağzıma kan tadı geldi.
