ARYA ~GERÇEK AİLEM~

15. BÖLÜM

Medya: Arya Öztürk
(Bu kadına hayranım aga)
__________________________

Hatırlatma

"Daha önce gelemediğim için özür dilerim.......anne."

&&&&

İnsan bazen öyle şeyler yaşar ki ölmek ister. Ancak o anda senin yaşaman için uğraşan, büyük fedakârlıklar yapan sevdiklerin gelir aklına.

'Onlar benim yaşayabilmem için bu kadar fedakârlık yapmışken bunları bir kenara itip yaşamıma son veremem.'

Düşüncesi beynini istila eder.
Bende bir çok kez kendimi öldürmenin kıyısından bu düşünce sayesinde döndüm. İyi ki de dönmüşüm. Çünkü annemin yaptığı bu fedakârlığı eğer kenara itip canıma kıysaydım kendimi affedemezdim. Annem benim için ölmüşken, benim canım uğruna kendini feda etmişken bunu yapamazdım. İntiharların eşiğinden hep annem döndürdü beni. Annemin benim yüzümden öldüğü gerçeği döndürdü.

Evet. Annem benim yüzümden öldü. Belki o gün ona
'anne beni kurtar' dememeliydim.

"Anne kurtar beni!"

"Bırak onu adi herif! Kızımı bırak."

"Anne uyan!"

"Anne soğuk olmuşsun üşüdün mü?"

"Hadi anne uyan bak babam gitti."

"Anne!"

Daha 7 yaşındaydım...

"Özür dilerim anne."

Bir yandan toprağı okşuyor bir yandan da konuşuyordum.

"Biliyorsun askerim. Görevlere falan gidiyorum o yüzden gelemiyorum. Sakın seni öz ailem için ihmal ettiğimi sanma olur mu? Çünkü kimse senin yerini tutamıyor. Çünkü aklımdan hiç çıkmıyorsun. Aklımdan çıksan vicdan azabım hatırlatıyor seni bana. Eğer şuan yanımda olsaydın ne vicdan azabı saçmalama derdin. Yapamıyorum anne kurtulamıyorum bu vicdan azabından. Bugün senin ölüm yıldönümün. Öz ailemin bulunduğu eve gidebileceğimi sanmıyorum. Ona anne diyebileceğimi sanmıyorum. Normal zamanda da bunu demek zorken bugün daha zor ve ben bunu kaldıramam. Aslında hiç anne demezdim ona ama hakediyordu. Buna rağmen onu üzemezdim. Buna hakkım yoktu. Ona anne dediğime bakma %100 kabullenmiş değilim. Hiç bir zaman tamamen hissederek anne diyemiyorum. Çünkü her anne dediğimde sen aklıma geliyorsun ve sanki senin dışında kimse anneliğe layık değilmiş gibi geliyor. Benim tek annem sensin. Seni ve yaptığın fedakârlıkları unutamam. Birlikte ağlayıp birlikte güldüğümüz günleri silemem. Sanki hiç birşey olmamış gibi ona da anne diyemem. Ben bunu yapamam..."

Derin bir nefes aldım ve göz yaşlarımı sildim.

"Bugün senin ölüm yıldönümün... 18 yıl oldu. Dile kolay yaşaması zor 18 yıl. Sen gittikten sonra herşey daha beter oldu. Normalde sadece vuran döven adam daha farklı ve daha beter şeyler yapmaya başladı. Şuanda herkes acıya bu kadar dayanıklı olmamı sadece asker olduğumdan sanıyor ama kimse bilmiyor ki ben bunlarla büyüdüm. Olsun artık üzülmeyi bıraktım anne. Sende üzülme olur mu? Hem bu acılar beni daha güçlü yaptı. Geçmişim hakkında üzüldüğüm tek şey sen ve o b-bebek. B-bebek kim diye sorarsan onu sana anlatamam."

"Yardım edin!"

"Yardım edin nolur o ölüyor!"

"Her neyse artık gidiyorum. Seni çok seviyorum anne. Kimse asla senin yerini tutamaz."

Eğilip çeşmenin kenarındaki su bidonunu aldım ve mezarı suladım. Bidonu çeşmenin yanına bıraktıktan sonra mezar taşını öptüm ve kalktım.