ARYA ~GERÇEK AİLEM~

32. BÖLÜM

GEÇMİŞ

ARYA 5 YAŞINDA (Kaçırıldığı gün)

"Anne! Bıyakın beni."

Ahu hanımın yerdeki vücudundan kanlar süzülüyordu. Arya ise onu tutan ellerden kurtulup annesinin yanına gitmeye çalışıyordu. Zorla siyah büyük bir arabaya bindirildi. Yanına da 3 tane siyah takım elbiseli adam oturdu. Önde ise arabayı süren adam ve yanındaki yolcu koltuğunda oturan 1 adam daha vardı.

"Bıyakın beni! Anne..hıck.....baba...hıck....kuytay beni!"

Adamlar onu hiç umursamadan aralarında sohbet ediyordu.

Yaklaşık 1 saat yol gittiler. Şehirin biraz dışında kalan sınıra yakın bir depoya gelmişlerdi. Arya ise yol boyunca hiç susmadan hıçkırarak ağlamıştı. Yüzü kızarmıştı ağlamaktan.

Normalde amcasıyla evleri yan yanaydı ancak amcası gil evde değildi. Misafirliğe gitmişlerdi. Babası ise işteydi. Babası polisti onun. Biliyordu kurtarırdı onu.

Deponun önünde duran arabadan önce korumalar indi. Ardından Arya'yı zorla indirdiler. Arya kolları arasında debeleniyordu. Zapt etmekte zorlanıyorlardı.

"Bıyakın beni! Bıyak!"

Arya çığlık çığlığa bağırırken korumalar onu umursamayarak sürüklüyordu.

Arya artık başına gelecekleri anlamış gibi ağlamayı bırakmıştı. Sadece korkuyordu. Çünkü o daha küçücük bir çocuktu.

Deponun içinde büyük bir odaya getirdiler. Bir süre sonra odaya siyah takım elbiseli başka bir adam girdi ve Arya'nın önünde durdu.

"Bak bak bak... Demekki misafirimiz gelmiş. Ama çok zorluk çıkarmışsın adamlarıma. Çok ayıp. Tıck...tıck...tıck. Bunun bir cezası olmalı değilmi?"

Arya ona korkuyla bakıyordu hala.

"Ah doğru sen beni tanımıyorsun değilmi? Ben kimim biliyor musun? Ben babanın işlerine çomak soktuğu, birçok işini mahvettiği o mafyayım."

"Kötü adamsın sen! Babam seni hapse atacak! Bıyak beni!"

Adam sinirle tokat attı Arya'ya.

"Senin baban bana hiç bişey yapamaz! Anladın mı?! Atın şunu işkence odasına yemekte vermeyin akşama kadar."

Adamlar zorla Arya'yı düştüğü yerden kaldırdı. Arya'nın ise gözlerinden yaşlar süzülüyordu. Yanağı kızarmıştı. Akşama morarırdı büyük ihtimalle.

Diğer adamlar Arya'yı yerden kaldırdı ve sürükleyerek kırmızı ışığın aydınlattığı duvarda zincirler olan kenarda ise işkence aletleri bulunan bir odaya getirdi. Arya'yı duvarın kenarına fırlatıp odadan çıktılar. Arya ise başına gelecek kötü şeyleri hissetmiş ve kabullenerek sessizce ağlamaya başlamıştı. Ancak yinede babasının eninde sonunda onu kurtaracağını biliyordu.

Arya daha 5 yaşında olmasına rağmen aylarca orada işkence gördü. Günlerce aç susuz bırakıldı, kemerle dövüldü, üstünde sigara söndürüldü, taciz edildi...... Bu liste böylece uzayıp gitti. Arya'nın gün geçtikçe babasının onu kurtaracağına olan inancı azalmaya başladı. Ki ne kadar baba diyerek ağlasada babası onu bulamadı.