ARYA ~GERÇEK AİLEM~

27. BÖLÜM

Medya: Karan Demir (Modelin gerçek adını bilen varsa yazabilir mi?)

&&&

"K-kızım..."

O an da ağzımdan

"Baba..."

Diye bir fısıltı döküldü.

&&&

Babam hızla ayağa kalkıp yanıma koştu ve sıkıca sarıldı.

Babam "Gerçeksin.....gerçeksin Allah'ım sana şükürler olsun."

Bende ona sıkıca sarılıp başımı o özlediğim kokusunu almak için boynuna gömdüm.

Saçlarıma öpücükler kondurup elleriyle canımı yakmaktan korkarcasına okşuyordu. Bir adım uzaklaşıp yanaklarıma öpücükler kondurdu.

Babam "Yaşıyorsun. Bulduk birbirimizi. Çok şükür! Çok özledim seni kızım. Çok özledim."

"Bende seni özledim baba."

İkimizin de gözlerinden yaşlar süzülmeye başladı. Tekrar bana sıkıca sarıldı. Kafasını boynuma gömüp kokumu içine çekmeye başladı.

Birbirimize sıkıca sarılıyorduk. Babam beni tekrar kaybetmek istemezcesine sıkıca sarılıyordu. Bir yandan annemin ölümüyle baş etmeye çalışırken bir yandan da beni arıyordu. Bu çok zor ve acı verici olmalıydı.

Aklıma annemin gelmesiyle gözlerim daha çok doldu. Ancak kendimi toparlamalıydım. Hem babamı ayakta tutmak için hem de hayatımızı düzene sokmak için.

Babamdan yavaşça ayrıldım. Babam kaşlarını çatıp korkuyla bana baktı. Gözlerindeki ki korkuyu görmemle sertçe yutkundum. Benim babam korkmazdı ki. O bizim kahramanımızdı.

Gözyaşlarımı geriye gönderip kendime gelince ifadesiz yüzüme büründüm.

"Şimdi bu adamlar için telefon görüşmesi yapmam gerekiyor tamam mı? Bir yere gitmiyorum."

Hızla başını sallayarak onayladı heyecanla.

Bu hareketi tatlı gelmişti gözüme. Babam sadece benimle çocuk olurdu önceden. Demek hala öyle.

Hafifçe tebessüm ettim. Telefonla yerde yatan adamların net fotoğrafını çektim. İstihbaratçı arkadaşıma göndererek araştırmasını söyledim.

Kapıya doğru ilerleyip telefonla Karan'ı aradım.

-Alo Arya?

-****** adresine bir ekip yollar mısın? 5 tane adam alınacak.

- Hemen yolluyorum. Sen iyisin değil mi?

-İyiyim merak etme.

Telefonu yüzüne kapattım.

Bu olmadı sanki.

Başka ne diyebilirim ki? Eğer biraz daha uzasaydı bu konuşma heyecanlanabilirdim. Şuanda en sona bırakacağım birşey bu zaten durumlar karışık.

Babamın yanına geri döndüm. Babam yanına gitmemle derin nefes verdi. Hala gerçek olduğuma inanamıyormuş gibiydi.

Babam "Aynı a-annene benziyorsun."

İkimizde sertçe yutkunduk.

"Bundan memnunum."

Annem melek gibi bir kadındı. Oldum olası onun güzelliğine hayran bir çocuktum. Büyüyünce annem gibi güzel olucam diyerek gezerdim. Sanırım hayatımda en mutlu olduğum zamanlarımdı. Ondan sonra zaten hayatımı mahvetmişlerdi.