🌼အမုန်း၏အဆုံး၌🌼
{အပိုင်း၁၃}
[2လခန့်ကြာသော်]
"ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲဇီဇဝါ...နင့်ကိုကြည့်ရတာ တမှိုင်မှိုင်တထွေထွေနဲ့ ဘာဖြစ်နေတာလဲ ဆေးရုံကိုလဲပုံမှန်မလာဘူး"
ဒေါ်ထိပ်ထားမေ ဇီဇဝါ့မျက်နှာအားစေ့စေ့ကြည့်လျှက်မေးလိုက်ပေမယ့် ဇီဇဝါဆီမှတုန့်ပြန်သံမကြားရပေ။
"နင်နေမကောင်းဘူးလားဇီဇဝါ..."
"နေကောင်းပါတယ်မေမေ...."
ပြန်ဖြေလိုက်ပေမယ့် အားမရှိပေ။
"ဆေးရုံရောက်တုန်းတစ်လက်စတည်းနင်ဖြစ်နေတဲ့ရောဂါကိုပြကြည့်ပါလား..."
"ဇီဇဝါဘာမှမဖြစ်ပါဘူးမေမေ....ဇီဇဝါအခုလိုမှိုင်နေတာက မောင့်ကြောင့်ပါ အချိန်၂လတောင်ရှိသွားပြီ မောင်အခုချိန်ထိလဲသတိမရလာသေးဘူး...."
မျက်ရည်များရစ်သီကာပြောလာသဖြင့် ဒေါ်ထိပ်ထားမေ သက်ပြင်းချရင်း လူနာကုတင်ထက်လဲလျောင်းနေသည့်သားကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။
"သတိရလာမှာပါ...သားသတိရလာမှဖြစ်မယ်လေ"
ခပ်တိုးတိုးညည်းညူရင်း ဒေါ်ထိပ်ထားမေ မျက်နှာအားလွှဲလိုက်သည်။
"မေမေ...ဇီဇဝါပြန်တော့မယ်.."
"ဟဲ့ အခုမှရောက်တာကို ဘယ်ပြန်မှာလဲ"
"ဟို...ဇီဇဝါ...သွားစရာတစ်နေရာရှိ...အု.....ဝေါ့...ဝေါ့"
ရုတ်တရက်ရင်ဘက်ထဲပြည့်လာကာ မထိန်းနိုင်တော့ပဲ အန်ချလိုက်သည်မှာ လက်ရာမြေ၏ကုတင်အနားသို့...ဆေးရုံကြမ်းပြင်ဟာ အန်ဖက်များဖြင့်မြင်မကောင်းအောင်ဖြစ်သွားရသည်။ဒေါ်ထိပ်ထားမေ နှာခေါင်းအားလက်ဖြင့်ပိတ်လိုက်ကာ
"ဘယ်လိုတွေဖြစ်နေတာလဲဇီဇဝါ...အန်ချင်နေရင်လဲ သန့်စင်ခန်းကိုအမြန်သွားမှပေါ့..."
"မေမေ...ဇီဇဝါတောင်းပန်...ဝေါ့...ဝေါ့...."
အန်ဖက်များဟာအတော်ပင်ပွလန်ကြဲသွားကာ အခန်းတွင်းနံစော်သွားရလေသည်။
"မဖြစ်တော့ဘူးဇီဇဝါ...အပြင်အမြန်ထွက်တော့..."
"ဟုတ်မေမေ...တောင်းပန်...အာ့"
