Was Ready For Brent (Varsity Series:1)

08. CHERISH

SHAN

I love you, love.

Yun ang huling salitang ibinulong ni Brent bago siya umalis.

I was crying silently the whole time. Habang binabalikan ko ang mga pangyayari kanina ay ayaw magpapigil na pumatak ng mga luha ko. I am hurt deeply. Nalulungkot ako na hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko.

I wanted to tell him that I see him the same way. I wanted to tell him I love him so much. I wanted to tell him that I want our status an improvement.

But how can I?

I have dreams. I have a big dream to pursue. I have a hard course to study on and I have a dream for my Mom and myself.

Siguro kung kaya ko lang pagsabayin ang lahat, gagawin ko. It's so scary to lose the chance because I might not find it again. But I am so scared to commit to a relationship with him too because I knew myself that I wasn't ready for love. I was not ready to accept Brent's love.

Kailan ko kaya masasabi sakanya na mahal ko rin siya? That this thing between us is not one sided, it's just hard and committable.

I can't handle it all in one.

I'm afraid I'll lose my dream if we happened because I don't know how to handle it both at a time.

So probably I will still chose my dream. My top priority.

Because if we are really meant for each other...our love can wait. I will be successful first, before I commit my whole feelings with him.

"Anong nangyari dyan sa mata mo? Umiyak ka 'no?"

Iniwasan ko ng tingin si Acel. Hindi ko siya sinagot at patuloy lang na nag-iihaw ng barbeque. May laro kasi sa baranggay kanina kaya dumiretso rito ang mga pinsan ko sa bahay dahil nag-iihaw si Mama.

"Hoy, hoy. Ano iyong narinig kong umiyak? Sinong umiyak?"dumating si Mama galing sa loob dala ang pamaypay sa inihaw.

Tinaliman ko ng tingin si Acel na nag peace sign lang sa akin.

"Ah..yung lamok tita, oo. Napatay kasi ni Shannel kaya naisip ko lang baka umiyak pumangit po ang mukha e."
Acel lied perfectly.

"Ay naku, akala ko naman ikaw Shannel. Eh bakit ka naman iiyak-iyak e, ang ganda ng love life mo kahit wala kayong label."nginusuan ko lang si Mama at hinayaan na.

Yun na nga Ma. Dahil sa so-called lovelife na yan mugto ang mga mata ko. Natapos na kami sa iniihaw ng mga alas sais ng gabi. Binalingan ko ng tingin ang cell phone ko para tingnan kung may mensahe na si Brent. Wala kasi siyang text mula pa kanina paggising ko.

Hindi ko naman kasi ugali mag first move sa chat o text kaya parang tanga nalang akong naghihintay.

"Shannel nak, halika na kumain ka. Ano bang ginagawa mo dyan sa may gate?"

"Opo ma! Wala po."sagot ko at tumayo na.

I just take some barbeques to my plate and went near our gate again to sit in the couch. I'm actually hoping to see him. Baka naman may plano siyang pumunta. Naghintay ako roon ng half hour pero wala namang dumating.

Tinanong pa nila ako kung may hinihintay ba ako na obviously alam nila kung sino pero hindi ko na sinagot pa.

Hanggang sa pagtulog ay si Brent lang ang nasa isip ko. Kahit naman kasi busy yun nagtetext siya. I lightly hit myself. Hindi naman sa lahat ng oras dapat itetext niya ako. Hindi naman kami para gawin niya yun.

Dahil hindi ako makatulog ay bumaba nalang ako para magtimpla ng gatas. Habang abala sa pagtitimpla ay hindi ko mapigilang isipin kung nagtatampo ba si Brent sa'kin. Bakit walang text? I am seriously bothered dahil unang beses ito na nakaya niyang hindi mag text sa buong araw.