16. BRENT'S TRUTH

21 1 0
                                    


Suminghot ako at pinawi sa pisngi ang luha. Hindi ko alam kung paano ako napunta sa sasakyan ni Brent basta ang alam ko, ang sakit-sakit ng ulo ko dahil nakakapagod ng umiyak.

It was raining outside. I left my car at the parking lot. Tiningnan ko ang inabot niyang panyo bago iyon kinuha.

"Buti kapa..."I uttered with the bitterness in my voice."Buti kapa, nandon ka hanggang sa huling oras niya."

"Love..."

I look up him."Why were you there? I thought...nasa Seattle ka noon?"

Napaiwas siya ng tingin at nakita ko ang mabigat na paghinga niya. Nanatili akong nakatingin sakanya.

"I had a concern with Dr. Georis,"

Concern? Anong concern yun? Bakit kailangang uwiin niya? Bakit hindi niya ako pinuntahan?

I nodded slowly."I am so guilty that I didn't even attend the first day of her wake."

Nagulat nalang ako ng bigla niya akong inalo at yakapin. I didn't had the strength to let go of it because of the pain I'm feeling.

Pakiramdam ko punong-puno ako. That thought of mine that I'm already happy and contented was just an infatuation. That was what I've assumed. Hindi pala. Mali pala ako.

"I'm sorry...I'm sorry wala ako nun," he continue apologizing.

I shrug my shoulders."Hindi kita masisisi, you were chasing your dreams."

"Yeah,"he responded in pain."Pero nangako ako noon na hindi kita iiwan. Lalo na sa mga panahong kailangan mo ako."

Nagkatinginan kaming dalawa. I was a bit shock when I saw him silently crying. His cheeks are full of tears.

"Every second, every minute...I was thinking about you. Only if you know how much I wanted to be here with you.."

We were eaten by silence. Until he decided to drive out. Hindi ko alam kung saan kami papunta. Tinawagan ko nalang din si Acel na kunin ang sasakyan ko bukas.

Walang bumabasag ng katahimikan. Masakit din ang lalamunan ko kaya hindi ko maatim na magsalita. I was devastated the whole ride.

Napamaang nalang ako nang makitang nasa labas kami ng bahay ko. Maatim kong tiningnan si Brent.

Tumingin siya sa'kin at maikling tumawa."Namiss ko rito, nakakamiss ang tahanan ko."

I bit my lower lip. It's raining heavily.

"Gusto mong pumasok?"I directly offered to him.

"Am I still welcome...love?"

"Oo naman, may pinagsamahan parin naman tayo." I smiled shortly before I get off the car.

Pero hindi paman ako nakakalabas ay kumaripas na siyang bumaba. Pagkababa ko ay nasa harapan ko na siya habang may hawak na payong.

"Tara?"

I nodded.

His reaction was priceless as we step inside my house. He seems teary eyed. I can see the longing in his eyes. He probably misses this house so much.

"Gusto mo ng kape?" naiilang man pero pinilit kong ayain siya nun.

"Umupo ka muna,"tinapik niya ang couch na inuupuan."Kung pwede, mag-usap muna tayo ng masinsinan."

I went to the side of him."Ano pang pag-uusapan natin?"

"Yung tayo?"he shrug his shoulders off.

"Sasabihin mo naba sa'kin kung paano mo nasasabing namimiss mo'ko gayung ikaw naman ang nagdesisyong manatili roon?"

Was Ready For Brent (Varsity Series:1) Where stories live. Discover now