17. LETS DO IT TOGETHER

17 1 0
                                    


Pagkatapos ng lahat ng nalaman ko. Mas nangamba ako sa susunod na mangyayari. Mas nakakatakot ang sitwasyon niya ngayon, kaya gugustuhin kong huwag mawala sa tabi niya.

"She's pretty right?"pinakita niya sa akin isang malaking album.

There was a girl in a photo. Si Annie or should I say Annica Fara. I felt a bit guilty getting jealous of her. Half sister pala siya ni Brent.

Tumango ako."Hmm, actually I was a bit insecure of her. I thought she's your new girl that's why you chose to stay in there."

Ginulo niya ang buhok ko kaya sinamangutan ko siya. They were a lot of revelations from him that I carry as one.

"Nag-iisa ka mahal. Walang makakapantay sa'yo."

Naramdaman ko ang pag-init ng pisngi ko sa sinabi niya. Now that I knew all the reasons behind his sudden ghosting, what's the point of wasting the time not having us together for real?

Tiningnan ko siya ng seryoso sa mata bago kinuha ang dalawang kamay niya. I have the chance right now, I would not want to waste it again.

"I want to be your girlfriend, love."

Finally, I voice it out!

Nakita ko kung paanong gulat ang dumalatay sa mukha niya. Kabilang na roon ang hindi niya mapagiling kilig. Napakalaki ng ngiti niya noong niyakap niya ako.

"I love you,"he whispered sweetly.

I bit my lower lip as I clear my throat.

"Simula ngayon, hindi na ako mawawala sa tabi mo at dapat ganun ka rin. Sasamahan kita sa lahat, Brent.."I let out a breathe."I won't let you continue your remaining life without me."

Kinabig niya ako at niyakap ng mahigpit. Isiniksik niya ang mukha sa leeg ko at inamoy ito. Ginulo ko ang buhok niya habang nakatingala dahil sa pinipigilang luha.

"I love you so much, love...noon paman. Mahal na mahal kita."I heard him chuckling after my words.

"Magpapagaling ako, mahal.."

Tumango-tango ako sakanya. I'm hurting because I know he can't be cured anymore. Bihira lang ang nakakasurvive sa Brain Tumor.

He kiss my temple as he look at me with amaze in his eyes. He cupped my cheeks. Mahina siyang natawa nang makitang may luha parin sa gilid ng mata ko kaya hinampas ko siya.

"Stop crying na...I'll be okay, promise."

Pinunasan niya ito ng marahan itong tumulo. Hinawakan ko ang kamay niya at tiningnan siya ng seryoso sa mata. Ayoko ng magsayang oras, Brent. Lalo na ngayon na walang kasiguraduhan kung hanggang kailan nalang ang buhay mo.

"May kukunin lang ako," nginitian niya lang bago tumango.

I went up my room to get my gift for him that I supposed to give at Christmas Eve before he leave.

It was a voicemail recorder. Naka-record roon lahat ng gusto kong sabihin sakanya na hindi ko kayang sabihin ng personalan. Kinuha ko ito sa drawer ko at bumalik sa tabi niya.

Nakakunot ang noo niya habang nakatuon ang tingin sa kamay ko. Inabot ko ito sakanya na mabilis niya namang tinanggap.

"Pwede mo yang pakinggan ano mang oras.."I uttered."Ibibigay ko dapat yan noong pasko bago ka umalis pero ipinagliban ko. Hindi ko alam na aalis ka pala agad."

"Hinahabol ko ang oras ng operasyon ko noon. It was scheduled at December 26, at 10 in the morning."

I slightly nodded."Do you want to listen to it now?"

Was Ready For Brent (Varsity Series:1) Where stories live. Discover now